“ไม่นะหม่ามี๊ไม่ อึก! ดีแลนด์ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเฮียกรณ์แล้ว” คาริสามองหน้าลูกสาวสลับกับหน้าหลานชายไปมา ทว่าก็น่าสงสารทั้งคู่ ลูกสาวของเธอเจ็บปวดแค่ไหนเธอรู้ดีมาตลอด แต่ยามที่ได้มองหน้าของหลานชาย แววตาของเขาเองก็เจ็บปวดไม่ต่างกัน
“น้าเคสครับ ผมขอเวลาปรับความเข้าใจกับน้องได้ไหมครับ”
“ไม่เอา มันควรจะจบได้แล้ว ฮือๆ น้าเรย์ดีแลนด์ขอโทษนะคะ ดีแลนด์ยอมแพ้แล้วจริงๆ”
“ดีแลนด์มาหามี๊ลูก” คาริสาเอ่ยเรียกลูกสาวพร้อมอ้าแขนรอรับเธอ ซึ่งดีแลนด์ก็รีบวิ่งไปสวมกอดผู้เป็นแม่โดยไม่สนใจปกรณ์เลยสักนิด
“ฮือๆ หม่ามี๊”
“มี๊รักดีแลนด์มากนะลูก มี๊ไม่อยากเห็นดีแลนด์ต้องร้องไห้แบบนี้เลย” ผู้เป็นแม่พูดปลอบลูกสาวพลางลูบศีรษะเธอเบาๆ ขณะที่สายตาก็มองหลานชายด้วยความรู้สึกเห็นใจ “มี๊รู้ว่าดีแลนด์ต้องการอะไร ลูกสาวของมี๊จะต้องมีความสุขที่สุด มี๊รักดีแลนด์นะลูกมี๊รักดีแลนด์ที่สุด”
เสียงร้องไห้ของเด็กสาวค่อยๆ จางหายไปก
