‘ลูกสาวคนนี้นี่มันจริงๆ เลย ทำตัวยังกับไม่มีบ้านช่องอยู่ เลยต้องลำบากกรณ์คอยดูแล’ เสียงของคาริสาบ่นเข้ามาในสายที่ปกรณ์ถืออยู่
ลูกสาวตัวดีหอบข้าวหอบของขึ้นเหนือเพื่อมาอยู่กับลูกชายของเพื่อนตั้งแต่ปิดเทอมจนถึงตอนนี้ก็เกือบสองเดือนแล้ว เธอจึงโทรมาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบของลูกสาวตัวเองพลางบ่นๆ ในประโยคท้ายด้วยความเกรงใจหลานชาย
“ไม่เป็นไรครับน้าเคสผมยินดี น้องสาวคนเดียวผมดูแลได้ครับ”
‘น้าฝากน้องด้วยนะกรณ์ ถ้าน้องทำตัวไม่น่ารักก็สั่งสอนตักเตือนน้องได้เลยนะ หรือถ้าไม่สบายใจยังไงก็บอกน้า เดี๋ยวน้าไปลากน้องกลับบ้านเอง’ ขณะที่ผู้เป็นน้าพูดอยู่ ปกรณ์ก็เหลือบหางตามองเด็กสาวที่ยังหลับอยู่บนเตียง ‘นี่อีกไม่กี่สัปดาห์มหาลัยก็จะเปิดเทอมแล้ว ยังไงฝากบอกน้องด้วยนะ เดี๋ยวจะอยู่ที่นั่นเพลินจนลืมหน้าที่ของตัวเอง’
“ครับน้าเคส แค่นี้ก่อนนะครับ” ปกรณ์รีบตัดบทสนทนากับคาริสา เมื่อเห็นดีแลนด์กำลังคลำหาอะไรบางอย่างบ
