และในวันที่ดนัยโดนลอบยิงเสียชีวิต เดชก็ไม่ได้เดินทางไปเผาแต่อย่างใด เพราะว่าดนัยได้ทำพินัยกรรมมอบร่างกายไว้เป็นวิทยาทานให้ภาควิชากายวิภาคศาสตร์ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง
ซึ่งเดชก็เห็นด้วย ที่ลูกชายอุทิศร่างกายให้นักศึกษาแพทย์ได้ผ่าชำแหละศึกษา เพราะมันดีกว่าเอามาเผาให้มอดไหม้ไร้ค่า อย่างน้อยร่างที่ไร้ลมหายใจก็ยังมีประโยชน์แม้ในวาระสุดท้ายของชีวิต
ในเวลาต่อมา
“หนูดารอก่อนนะจ๊ะ... สักพักคุณเดชคงกลับจากสวนปาล์ม ตอนนี้ป้าเตรียมตั้งโต๊ะอาหารไว้รอแล้ว”
ที่ห้องรับแขกเล็กๆ ภายในบ้านของเดช ป้าจันทร์ชะโงกใบหน้าเข้ามาบอกหญิงสาว เมื่อเห็นดาหวันกำลังนั่งรอเจ้าของบ้าน
“ตั้งโต๊ะ... ที่ไหนคะป้าจันทร์”
ดาหวันนึกแปลกใจ เพราะเมื่อครู่หล่อนเพิ่งเดินผ่านมาทางด้านหลังครัว แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีโต๊ะกินข้าวเตรียมเอาไว้แต่อย่างใด
“วันนี้ป้าไม่ได้ตั้งโต๊ะในครัวค่ะ... เพราะว่าคุณเดชสั่งให้ป้าตั้งโต๊ะเอาไว้ที่ระเบี
