ป้าจันทร์ยกมือขึ้นทาบอก หล่อนก็ตกใจเหมือนกัน เพราะแอบสงสัยอยู่แล้วเชียวว่าเมื่อคืนนี้ดาหวันต้องนอนในห้องของเดชแน่ๆ
ที่ป้าจันทร์รู้ก็เพราะว่าเมื่อคืนแกขึ้นมาที่ห้องของดาหวันถึงสองรอบ แต่ก็เห็นไปฟิดอยู่ ประตูก็ไม่ได้ล็อค เมื่อเช้าแกขึ้นมาดูอีกรอบก็พบว่าผ้าปูที่นอนยังตึงเรียบปราศจากร่องรอยการนอน
“นั่นหนูกำลังจะไปไหนจ๊ะ”
ป้าจันทร์ถามเมื่อดาหวันเดินเข้าไปในห้องแล้วลากกระเป๋าเดินทางออกมา
“หนูจะกลับแล้วค่ะ”
ดาหวันยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากเป็นสัญญาณว่าป้าจันทร์อย่าเอ็ดไป
“แล้วคุณเดชรู้หรือยังคะ... ว่าหนูจะกลับ”
ป้าจันทร์ย่นหน้าผาก
“รู้แล้วค่ะ”
ดาหวันจำเป็นต้องโกหก
“เดี๋ยวป้าจะบอกให้ลุงชุ่มไปส่ง... ว่าแต่ทำไมรีบกลับล่ะจ๊ะ นานๆ จะมาสักครั้งน่าจะอยู่ค้างอีกสักคืนนะจ๊ะ”
“หนูมีงานค่ะ... คืนนี้ต้องทำงาน เพราะว่าลางานมาแค่วันเดียวเท่านั้น”
ดาหวันรีบบอก หล่อนลากกระเป๋าเดินตามป้าจันทร์ลงมาถึงเทอเร
