ตอนที่ 8

1234 คำ

“ดีสิ… เดี๋ยวข้าจะพาท่านแม่เดินชมตลาดให้ทั่ว… อะไรที่ท่านแม่อยากได้ข้าจะซื้อให้ทุกอย่าง” เฟยหลงยังไม่ละความพยายาม แสดงอาการเอาอกเอาใจแม่ยายคนงามอย่างออกนอกหน้า “ถ้าคืนนี้เราต้องพักที่โรงเตี๊ยม… เอ่อ… เจ้ากับข้าจะต้องพักคนละห้องนะ… ” ลี่หลินรีบกล่าว… ด้วยนางรู้แล้วว่าเขยผู้นี้เจ้าเล่ห์นัก มิวายจะตกหลุมพรางอีกครั้งหากต้องพักค้างแรมใรห้องเดียวกัน “ได้สิท่านแม่… เรื่องแค่นี้เอง… ” ได้ยินที่แม่ยายคนงามพูด เฟยหลงถึงกับอมยิ้ม อดขำไม่ได้ เพราะว่าดูท่าทางแม่ยายคงกลัวลูกเขยคนนี้เข้าแล้วจริงๆ จู่ๆ แผนการก็เปลี่ยนไป แทนที่จะพากันกลับบ้าน แต่เฟยหลงกลับจ้างรถม้าให้พาไปส่งที่เมืองเฉิงต้า ใช้เวลาเดินทางพักใหญ่ๆ ก็พากันมาถึงจุดหมาย “ท่านแม่รออยู่ตรงนี้นะ… ประเดี๋ยวข้าจะเข้าไปจัดการเรื่องห้องพัก… ” เฟยหลงกล่าว… ก่อนจะเดินตรงเข้าไปยังโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง อยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าวจากจุดที่รถมาจอดส่ง เป็นโรงเตี๊ยมที่สร้างด้วยไม้ สภาพภายนอกยังดูดีมากไม่เก่า ตั้งอยู่ในทำเลที่ดีเพราะเป็นใจกลางตลาด ในยามนี้เริ่มเห็นแสงไฟจากดวงโคมห้อยระย้าอยู่หน้าร้านขายของริมทาง เมื่อความมืดค่อยๆ คลี่คลุมลงมาทุกที ในเวลาต่อมา เมื่อถึงตอนค่ำ หลังจากรอกระทั่งแดดร่มลมตก เฟยหลงพาแม่ยายคนงามออกมาเดินเที่ยวในตลาดจนทั่ว ลี่หลินซื้อขนมและของฝากมากมาย นางตั้งใจจะเอากลับไปฝากเพื่อนบ้านที่รู้จักกัน จากนั้นพากันไปทานกินข้าวมื้อค่ำที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ก่อนจะพากันกลับเข้าโรงเตี๊ยมในเวลาต่อมา เมื่อกลับเข้ามาถึงโรงเตี๊ยม… ลี่หลินรีบแยกเข้าห้องของตัวเองซึ่งก็อยู่ติดกับห้องของเฟยหลง และในขณะที่นางกำลังเปลื้องเสื้อผ้าออกจากร่างเพื่อจะลงไปอาบน้ำในถังไม้ทรงกลมขนาดใหญ่ จู่ๆ ม่านกระดาษสีเทาที่กั้นเป็นฉากเพื่ออำพรางสายตาผู้คนภายนอก ก็โดนนิ้วมือของใครบางคนจิ้มเข้ามาจนเป็นรูโบ๋พร้อมกับดวงตากระหายคู่หนึ่งสอดส่องเข้ามาภายในห้องที่ลี่หลินกำลังเปลือยกายอาบน้ำ “อู้ววว… เจ้าช่างงดงามเหลือเกิน… ” ชายร่างท้วมที่กำลังแอบมองลี่หลินอาบน้ำอยู่ในอ่าง เผลออุทานออกมาเบาๆ ดวงตาลุกวาวเพ่งมองเรือนร่างสุดเย้ายวนของนางที่กำลังขัดถูผิวพรรณขาวผ่องอย่างเพลิดเพลินโดยหารู้ไม่ว่าตอนนั้นชายปริศนากำลังแอบมองทุกการเคลื่อนไหวของนาง ภายหลังจากแช่อยู่ในอ่างน้ำครู่ใหญ่ๆ… ลี่หลินค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ทำเอาคนแอบมองแทบตะลึงกับเรือนร่างอวบขาวราวกับหยวก เห็นทรวงอกอวบใหญ่สะดุดตา เอวคอดสะโพกผายทำเอาชายปริศนาที่กำลังแอบมองถึงกับใจสั่น “อู้ววว… แม่นางช่างงดงามเหลือเกิน” ชายปริศนาร้องอุทานออกมาอีกครั้งเมื่อลี่หลินนั่งลงที่ขอบอ่าง เอนหลังพิงเสาที่อยู่ติดกับอ่าง นางยกขาข้างหนึ่งขึ้นมาเหยียบบนขอบอ่างแล้วตักน้ำมาควักล้างกลีบสาวที่ยังเป็นสีชมพูสดสวย “โห… งามเหลือเกิน… ขะ… ข้าไม่ไหวแล้ว” คนที่แอบดูตะลึงค้างกับภาพที่เห็น เมื่อลี่หลินเอานิ้วสอดเสียบลงในกลีบสาวเพื่อทำความสะอาด มืออีกข้างเอื้อมขึ้นมาไล้ลูบเคล้นคลึงสองเต้า เสียงสูดปากซี้ดซ้าดของนาง ทำให้คนที่กำลังแอบมองรู้ว่าลี่หลินกำลังมีอารมณ์ “อ๊า.. อ๊า… อ๊า… อ๊า… อ๊า… ” ลี่หลินร้องครางตามจังหวะชักนิ้วเข้าออกมาในซอกกลีบที่เปียกเยิ้มไปด้วยน้ำหล่อลื่น ขยับเข้าๆ ออกๆ พร้อมกับเปล่งเสียงครางกระเส่า ก่อนจะสะดุ้ง… หยุดการกระทำไว้ชั่วขณะเพราะรู้สึกเหมือนว่ากำลังโดนแอบมอง แต่พอเหลียวไปรอบๆ ก็ไม่พบความผิดปกติใดๆ นางจึงช่วยตัวเองต่อ “อ๊า… ข้าอยากเหลือเกิน… ” ลี่หลินหน้าแดงก่ำ… นางร้องครางว่าอยาก ขณะดุ้นนิ้วน้อยๆ กำลังกระแทกทิ่มเข้ามาในรูเนื้อนุ่มแน่น พร้อมกันนั้นมืออีกข้างก็เอื้อมขึ้นมาลูบไล้สองเต้า “ซี้ดดดด... อูย… ข้าอยากเอาเจ้าเหลือเกินแม่นางคนงาม… ซี้ดดด… เจ้าทำให้ข้าเ****นสุดๆ… ” ภาพของลี่หลินที่กำลังช่วยตัวเอง… ทำเอาคนที่กำลังแอบดูนางกลับทรมานยิ่งกว่า ดวงตาจ้องมองไม่กะพริบ ก่อนล้วงมือเข้ามาควักแท่งหยกแห่งความเป็นชายลำใหญ่มหึมาออกมารูดชักช่วยตัวเองไปพลาง “อ่า… อ่า… ข้าอยากดูดนมเจ้า อยากทะลวงรูของเจ้าเหลือเกิน… ” ภาพสุดยั่วยวนและท่าทางร้อนแรงของลี่หลินทำเอาชายปริศนาครางต่ำในลำคอ มือข้างหนึ่งสาวท่อนเอ็นสีดำลำใหญ่ ลูบไล้ความขรุแข็งของเส้นเลือดและลายเอ็นที่ปูดโปนโอบรอบลำซึ่งมีขนาดใหญ่ยาวราวกับดุ้นมะระจีนใหญ่ๆ “อ๊า... อ๊า... อ๊า… อ๊า… อ๊า… ” ลี่หลินร้องครางตามจังหวะขยับนิ้ว โดยหารู้ไม่ว่ามีสายตาของชายปริศนากำลังจับจ้องมองทุกความเคลื่อนไหวของนางด้วยอารมณ์ทรมานไม่ต่างกัน ก่อนที่ทุกอย่างจะสะดุดลงเพราะเสียงเรียกของเฟยหลงที่ดังขึ้นหน้าห้อง “ท่านแม่… ข้ากลับมาแล้ว… ท่านแม่ช่วยเปิดประตูให้ข้าที… ” เฟยหลงร้องเรียกเสียงดัง ในมือถือไหสุรารสเลิศเป็นที่เลื่องชื่อของตลาดแห่งนี้ คืนนี้ตั้งใจเอาไว้ว่าจะเอามาดื่มกับลี่หลินเพื่อมอมเหล้านาง “เจ้ารอสักครู่นะ… ข้ากำลังอาบน้ำ… ” เสียงหวานตะโกนออกมาจากห้องน้ำ เฟยหลงจึงเข้ามาในห้องของตนระหว่างรอให้ลี่หลินอาบน้ำเสร็จ และตอนนั้นชายปริศนาก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว ครู่ต่อมา ขณะที่กำลังรอให้ลี่หลินอาบน้ำเสร็จ เฟยหลงเดินลงมาที่ชั้นล่าง ระหว่างนั้นได้เจอกับชายร่างท้วมคนหนึ่งที่เดินเข้ามานั่งลงข้างโต๊ะรอลูกค้าที่จะเข้ามาติดต่อห้องพัก “ท่านคงเป็นเจ้าของโรงเตี๊ยม… ” เฟยหลงกล่าวกับชายร่างท้วมที่ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเคราสีขาว “ใช่… ข้าเป็นเจ้าของโรงเตี๊ยมแห่งนี้ ‘หยู่ถง’ คือชื่อของข้า… ” ชายรูปร่างสูงใหญ่แนะนำตัว ผิวพรรณแม้จะคล้ำแต่ก็แลดูสะอาดสะอ้านมีราศีอย่างผู้มีอันจะกิน สมกับเป็นเจ้าของโรงเตี๊ยมขนาดใหญ่เป็นที่รู้จักของผู้คนในย่านนี้และเมืองใกล้เคียง เฟยหลงเพิ่งเคยเห็นหยู่ถงก็เพราะว่าเมื่อตอนเดินเข้ามาติดต่อห้องพักเป็นพนักงานของโรงเตี๊ยมอีกคนที่มานั่งรอรับลูกค้าไม่ใช่หยู่ถง “ข้าชื่อเฟยหลง… ” ชายหนุ่มบอกชื่อของตัวเองบ้าง “ข้าเดาว่าเจ้าคงไม่ใช่คนแถวนี้… ข้าไม่เคยเห็นหน้าเจ้ามาก่อน… ” หยู่ถงกล่าวออกมาด้วยความมั่นใจ เพราะว่าเปิดโรงเตี๊ยมมายาวนานกว่ายี่สิบปีจึงมีลูกค้าวนเวียนสับเปลี่ยนเข้ามาพักจนคุ้นหน้า ทว่าหยู่ถงเพิ่งเห็นเฟยหลงเป็นครั้งแรก “ท่านเดาถูก… ข้ามาจากเมืองเสิ่นหยาง… ” เฟยหลงกล่าว

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more