“วิว”
ภาคินเมื่อกลับมาถึงคอนโดก็โผเข้ากอดนวินดาในทันที
“พี่คิน...” เธอพยายามดันเขาออกห่าง ไม่ใช่เพราะเขากอดแรงจนเจ็บแผล หรือทำให้เธอตกใจโดยที่ไม่ทันตั้งตัว แต่เพราะ...
“หนูแต้วนั่งอยู่ตรงนั้นค่ะ”
ภาคินค่อยๆ คลายอ้อมกอด หันหลังไปมองที่ห้องนั่งเล่นก็เห็นหนูแต้วรีบเอามือปิดตา แต่ถ้ามองไม่ผิด เมื่อกี้เห็นว่าเพื่อนรักของนวินดาจ้องมองตาไม่กะพริบเลย
“หนูแต้วคะ”
“คะ?” หนูแต้วเลือกไม่ถูกว่าจะตกใจหรือจะหลอมละลายเป็นส่วนหนึ่งของโซฟา แฟนเพื่อนพูดคะขาด้วยไม่พอ ยังเดินมานั่งข้างๆ อีก
“เมื่อเช้าออกจากโรงพยาบาลพร้อมวิวหรือเปล่า”
“หมายถึง... พาวิวกลับจากโรงพยาบาลมาที่นี่ใช่ไหมคะ”
“ใช่”
“ค่ะ ออกมาพร้อมป้าบัว แล้วก็คุณลุงชีวินค่ะ”
“ป้าบัวด้วยเหรอ”
“ค่ะ ทะ... ทะ... ทำไมเหรอคะ” หนูแต้วสงสัย แต่เป้าหมายการสอบสวนของภาคินเปลี่ยนไปมองนวินดาเสียแล้ว
“หนูกับพี่ เรามีเรื่องต้องเคลียร์กันนะ” เสียงเข้มบอกค
