ดาวป่วนรัก

ตัวใครตัวมันแล้วกัน

“โอป้ายูมิน มาก็ดี จะได้ช่วยกันตัดสินใจ” อิงกมลวางโทรศัพท์มือถือของตัวเองลงข้างหัวเตียง ก่อนจะนอนเกลือกกลิ้งกับที่นอนไปมาราวกับเด็กขี้เกียจ มือเล็กๆ คว้าหมอนมาปิดหน้าก่อนจะร้องโอยๆ ราวกับขัดใจอย่างมหาศาล...

ต้นเหตุแห่งความบ้าเพี้ยนในยามสายของอิงกมลก็คือ... พราวพรรณรายปกเดือนกุมภาพันธ์ที่วางอยู่ หัวเตียงตรงนั้น...

เพียงแค่อิงกมลนึกถึงมันและโผล่หน้าออกมาจากหมอนแล้วเหล่ตามอง หล่อนก็ร้องโฮออกมาอีกครั้งอย่างสุดจะควบคุม...

เพราะปกเวดดิ้งปกนี้แท้ๆ ที่เป็นเหตุให้ต้อง ลำบากใจอย่างนี้...

ก็กระแสดังจากปกพราวพรรณรายทำให้ใบหน้าหล่อแบบแปลกๆ ที่อิงกมลแยกไม่ออกว่าหล่อหรือว่า หน้าทู่เหมือนปลาดุกติดสวิงของศตายุเป็นติดตาของผู้คนมากขึ้น แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่อิงกมลสนใจ เพราะนายเพื่อนบ้านนิสัยเสียจะดังอย่างไรก็ไม่เกี่ยวกับหล่อน แต่มันแย่ตรงที่ภาพแต่งงานหน้าปกของหล่อนคู่กับเขาดันไปเตะตาพี่ปีย์วราผู้จัดละครเข้าเต็มเปา

ดังนั้นพอพี่ปีย์วราจัดซีรีส์ละครเกี่ยวกับเกาะกลางทะเลชื่อดังสามเกาะสามเรื่องคือ เกาะสมุยลุยหารัก เกาะเสม็ดดุจน้ำเพชรเกล็ดดาว กับเกาะพะงันตะวัน นำทางรัก พี่ปีย์วราต้องการจัดตัวหล่อนกับศตายุแสดงเป็นตัวหลักในละครเปิดตัวเรื่องเกาะสมุยลุยหารัก ซึ่งเป็นละครแนวตบจูบ และถ้าละครไปได้ดีก็หมายถึงชื่อเสียงที่มากขึ้นพร้อมกับโฆษณาชิ้นใหญ่ๆ ที่จะตามมา อิงกมลเห็นชื่อดาราที่ต้องแสดงประกบคงจะประกาศถอนตัวไม่รับงานแต่แรก หากผู้กำกับไม่ใช่ปัณณ์ ประเด็นคือหล่อนเกลียดพระเอกที่ต้องแสดงด้วย แต่ดันชอบผู้กำกับ อยากทำงานร่วมกันและมีโอกาสได้ใกล้ชิดเขา เรื่องที่ยากต่อการตัดสินใจจึงบังเกิดขึ้น

ดาราสาวมองไปที่มุมหนึ่งของห้องนอน สายตาจับอยู่ที่กลีบกุหลาบสีแดงสดกับก้านดอกโกร๋น เพราะกลีบหายหลายก้านกองสุมกันอยู่... ในอดีตราวๆ เมื่อสองชั่วโมงก่อนมันเคยเป็นดอกไม้ปักในแจกันอยู่เก้าดอก เเต่หลังจากที่พี่อาร์ตโทรมาเล่าถึงงานเรื่องโปรเจกต์ใหญ่และบอกพระเอกที่ถูกทาบทามคู่หล่อนแล้วอิงกมลก็แปรสภาพเจ้าดอกไม้พวกนั้นมาเป็นเครื่องมือเสี่ยงทาย

ตอนนั้นอิงกมลตั้งใจเด็ดกลีบเพียงหนึ่งดอกเพื่อดูผลที่ออกมาว่าจะรับหรือไม่รับ กลีบแรกรับ กลีบที่สองไม่รับ รับ ไม่รับ รับ ไม่รับ... กลีบสุดท้ายรับ จบลงที่รับอิงกมลก็ไม่พอใจ หล่อนก็หยิบดอกที่สอง ผลก็คือลงท้ายด้วยรับและหล่อนก็เปลี่ยนดอกมาใหม่จนเป็นดอกที่เก้าสุดท้ายก็ลงเอยที่คำว่ารับอยู่เหมือนเดิม แม้แต่คำทำนายทำนายจากดอกกุหลาบแดงที่เคยเชื่อมาตลอดยังไม่ถูกใจหล่อน!

ถ้าเปลี่ยนพระเอกได้หล่อนจะเลือกรับอย่างไม่ลังเล แต่เป็นศตายุหล่อนต้องคิดนานอย่างเป็นประวัติการณ์อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ละครเรื่องอื่นหล่อนแค่ฟังบทคร่าวๆ จากพี่อาร์ตก็รู้แล้วว่าจะรับหรือไม่รับ แต่นี่ขนาดพี่อาร์ตแนะนำว่าควรรับละครเรื่องนี้เพราะมันจะทำให้หล่อนดังกระฉูดเรตติ้งกระจายแล้วหล่อนยังคิดเกือบตายว่าจะไม่รับ

โธ่ เรื่องอื่นที่พี่ปัณณ์กำกับแต่ไม่มีนายศตายุ ไม่มีติดต่อมาบ้างหรือไงนะ

“โอป้า” อิงกมลดึงแขนคนที่ตนเองเพิ่งมาเปิดประตูห้องให้เข้าห้องตนเองอย่างดีอกดีใจ หล่อนนอนกระวนกระวายอยู่ร่วมสิบกว่านาทีจนเขามากดกริ่งหน้าห้องนี่แหละ

“โอป้า เข้ามาที่คอนโดได้ไง ทำไมไม่บอกเอิงลงไปรับที่ข้างล่างเหมือนเคย” คำถามนั้นทำให้ยูมินอึกอัก... เขาตอบไม่ได้ว่าทำไมถึงมีทั้งคีย์การ์ดและกุญแจเข้าคอนโดโครงการนี้ได้ เพราะแม้ว่าอิงกมลจะเป็นน้องรักที่สนิทกันมายาวนานแต่เรื่องของคนที่มีกุญแจคอนโด ร่วมห้องกับเขานั้นเป็นความลับสุดยอด เขาบอกอิงกมลไม่ได้และต้องเก็บเป็นความลับ ไม่อย่างนั้นอิงกมลจะต้องผิดหวังในตัวเขาเป็นอย่างมากแน่

“พี่เดินตามคนที่เขาเปิดประตูคอนโดเข้ามา คนดูแลคอนโดก็คงคุ้นหน้าพี่ด้วยเลยปล่อยขึ้นมา”

“อ๋องั้นก็ดีแล้ว... โอป้ามาก็ดี เอิงไม่ไหวแล้ว เอิงปวดหัว เอิงมีเรื่องที่คิดมากหนักหัวบอกใครไม่ได้ โอป้าเป็นคนเดียวที่เอิงไว้ใจเล่าได้ทุกเรื่อง โปรดรับฟังปัญหาของน้องสาวคนนี้ด้วย” อิงกมลทำเสียงครวญครางประหนึ่งโลกจะแตก ใบหน้างามบิดเบ้เรียวปากรูปกระจับส่งเสียงครางไม่เป็นภาษา

“อะไรอีก รักไอ้ปัณณ์มากจนจุกอกไม่กล้าพูดกับใคร อยากระบาย อยากบอกแต่ไม่กล้า จะให้พี่ช่วยก็ไม่กล้าอีกอย่างนั้นเหรอ... เราคร่ำครวญมาตั้งแต่เจอพี่กับไอ้ปัณณ์ในวันรับปริญญาจนทุกวันนี้แล้ว ไม่สงสารว่าพี่จะเบื่อเลยหรือไง” ยูมินตอบกลับดักคอไป แต่ไม่ได้ระอาน้องสาวนอกไส้อย่างที่พูดเลยสักนิด ไม่เคยมีสักครั้งที่เขาจะไม่ฟังอิงกมล เพราะมีเขาคนเดียวเท่านั้นที่รู้และรับฟังหล่อน มุมนี้ของอิงกมลถ้าไม่สนิทจริงๆ ก็ไม่มีทางรู้และดูเหมือนเขาคนเดียวเท่านั้นที่รู้

“มันไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกค่ะ... แต่ก็เกี่ยวโยงกัน” อิงกมลเบ้หน้าอย่างหนักใจ “เอิงถูกเลือกตัวให้แสดงละครของพี่ปัณณ์ แต่เอิงดันเกลียดพระเอกที่ต้องแสดงด้วยจนไม่อยากร่วมงาน นั่งตัดสินใจมานานแล้วแต่ก็คิดไม่ออกว่าต้องทำไงดี โอป้า เอิงสับสน”

“เอิง พี่เพิ่งไปคุยกับไอ้ปัณณ์เกี่ยวกับละครมันมา ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องเดียวกันไหม เรื่องที่เป็นซีรีส์สามเกาะที่ทำโปรโมตการท่องเที่ยวไทยด้วย”

“ใช่ค่ะ เรื่องนั้นเหละ”

“พี่ก็แต่งเพลงให้ละครเรื่องนั้น และเป็นดารา รับเชิญในภาคแรกด้วย เอิงรับไปสิ ไม่มีอะไรเสียหายหรอก ในเมื่อเอิงรักไอ้ปัณณ์แต่บอกมันไม่ได้ก็หาทางใกล้ชิดกับมันให้ได้สิ ไม่อย่างนั้นชาตินี้คงได้หลงรัก ข้างเดียวตลอดไปนั่นแหละ แล้วว่าแต่พระเอกที่เอิงเกลียดขี้หน้านี่ใครเหรอ” ยูมินสงสัยเพราะอิงกมลไม่ค่อยโกรธเกลียดใครเอาจริงเอาจัง และก็ไม่ได้แสดงออกว่ารักและชื่นชมใครอย่างเอาจริงเอาจังยกเว้นปัณณ์

อิงกมลเอนตัวไปหยิบนิตยสารที่โต๊ะรับแขกมาให้พี่ชายดู

“ก็ไอ้นี่ไง รุ่นน้องโอป้านั่นแหละ” อิงกมลบอกน้ำเสียงเข่นเขี้ยวรู้ดีว่ายูมินกับศตายุสนิทกัน เพราะตอนที่เขารับพระราชทานปริญญาบัตรก็เคยเจอกับเขาอีกรอบและมีเรื่องให้ต้องขุ่นเคืองเขาอีกแบบเป็นการถาวรจนยากจะไถ่ถอนความรู้สึกเกลียดออกไปได้...

“เฮ้ย ไปโกรธเกลียดกันตอนไหน”

“ตอนที่เอาฝอยทองไปให้โอป้าที่จุฬา เขาเตะฝอยทองและด่าเอิงว่าอ้วนไม่มีใครเอา วันรับปริญญาของโอป้า เอิงไปเจอเขาบูมให้โอป้าแล้วเดินถอยหลังออกมาเหยียบรองเท้าแสนแพงของเอิงขาด แล้วเอิงด่าเขาเพราะจำได้ว่าเป็นคนที่ทำให้เอิงโกรธและทวงค่าเสียหายไป เขาให้มาสองร้อยและด่ากลับมาแบบไม่เป็นลูกผู้ชายเลย”

‘นิสิตที่นี่เขาใส่รองเท้าราคาไม่เกินนี้หรอก เพราะเขาเป็นปัญญาชนคนฉลาด เขารู้ตัวว่ายังหาเงินใช้เองไม่ได้ ไม่ผลาญเงินพ่อแม่ซื้อรองเท้าโง่ๆ ราคาเป็นหมื่นมาใช้หรอกครับน้อง เอาเงินสองร้อยนี่ไปหาซื้อรองเท้าถูกๆ ใส่กล่อมเกลาจิตใจดีกว่า ของแบรนด์เนมไม่ได้ทำให้น้องดูสวยจนมีผู้ชายมาติดหรอกครับ คนเรามันดูกันที่จิตใจครับ และจิตใจน้องก็ยังไม่ผ่าน ต้องฝึกฝนอีกนานนนนน... เลยล่ะครับ’

อิงกมลถ่ายทอดคำพูดของศตายุให้ยูมินฟังทุกคำเพราะจำได้ดี และเวลามันก็ผ่านมายังไม่นานนัก หล่อนยังจำความรู้สึกโกรธจนเนื้อกระตุก ยามที่ศตายุดึงมือหล่อนมายัดเงินสองร้อยบาทให้กำไว้ แล้วเดินจากไปได้ดี ตอนนั้นอิงกมลฉุนขาด ที่เขาพูดนั้นไม่ตรงความจริงหรอกนิสิตบางคนใส่รองเท้าแพงกว่าหล่อนก็มีถมไป จะใส่ถูกใส่แพงมันก็เป็นรสนิยมส่วนตัว ถ้ามีเงินซื้อ ไม่ได้ไปปล้นใครมา ไม่ได้ทำให้ใครลำบากมันก็ไม่ได้ผิด ไม่ได้แปลว่าอกตัญญูต่อพ่อแม่เสียหน่อย แต่ประเด็นคือเขาไม่รับผิดชอบและหลอกด่าหล่อนต่างหาก หล่อนถึงได้เคืองเขาเป็นรอบที่สอง

“โอป้าคิดดูว่า โดนด่าว่า อ้วน โง่ ไม่มีใครเอา อกตัญญูไม่รู้คุณมารดา และดูถูกเหยียดหยามไปถึงนิสัยข้างใน ใครจะไม่เกลียด เอิงเกลียดรุ่นน้องพี่จนไม่อยากเผาผี ไม่อยากร่วมงาน ยิ่งรู้ว่ามันอยู่ห้องข้างๆ ยิ่งอยากจะไล่ให้ไปไกลๆ เกลียด เกลียด เกลียด”

คิมยูมินเบิกตาโพลง ไม่ยักรู้ว่าอิงกมลมีความหลังกับศตายุมาก่อน และตกใจที่รู้ว่าอีกฝ่ายอาศัยอยู่ที่คอนโดนี้ เพราะฉะนั้นการที่เขาเองก็มีห้องที่คอนโดนี้เช่นกัน ก็คงต้องปิดให้มิดชิดกว่าเดิมเป็นล้านเท่า ดีไม่ดีคงต้องหาคอนโดใหม่จะได้ไม่มีคนใกล้ชิดมารู้เห็นความลับสุดยอดของเขา

“เอิง อย่าเก็บเอาเรื่องที่ไม่ดีมาคิดเลย ไทด์มันก็นิสัยดีจะตายแม้ว่าบางอารมณ์มันอาจจะปากหมา แต่ความปากหมานั้นเทียบกับไอ้ปัณณ์ไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ทีไอ้ปัณณ์เอิงยังเคลิ้มเกือบตาย”

“ไม่เหมือนกันค่ะ พี่ปัณณ์หล่อเท่จิตใจดี ส่วนนายไทด์ ร้ายกาจ สุดจะบรรยาย”

“แต่ถึงเกลียดเอิงก็คงต้องรับงานคู่เขาอยู่ดี และก็แสดงออกว่าเกลียดไม่ได้ ภาพลักษณ์ของเอิงเป็นนางเอกที่ซื่อใสน่ารักไม่ยี้ใคร ถ้ามีข่าวเขม่นไอ้ไทด์ขึ้นมา นอกจากจะเสียหายในสายตาประชาชนแล้วยังเสียหายในสายตาไอ้ปัณณ์อีกนะ เอิงรับงานนี้เถอะพี่ว่า เพราะถ้าเอิงไม่รับทั้งที่มีคิวว่าง ทางผู้จัดเขาคงผิดหวังแน่ เพราะคงหวังเอาความน่ารักของเอิงมากระชากเรตติ้ง”

ยูมินหว่านล้อมอิงกมลให้นิ่งคิดถึงเหตุผลต่างๆ ไม่เป็นการดีหรอกที่จะเอาอารมณ์ส่วนตัวเล็กน้อยมาตัดสินอนาคตตัวเองกับงานที่จะได้ผลประโยชน์ หลายอย่าง อิงกมลเองก็เห็นด้วยกับสิ่งที่ยูมินพูด แม้ว่าหล่อนจะทำใจยอมรับมันอย่างยากลำบากก็ตามที

“โอป้าพูดอย่างกับว่าเป็นผู้จัดเองแล้วเอิงไม่เล่นจะเสียใจอย่างนั้นแหละ” อิงกมลแซว “แต่เอิงก็เห็นด้วยกับ โอป้า เอิงจะรับเล่นก็ได้ ดีไม่ดีอาจจะได้หาทางแก้แค้นนายไทด์นั่นด้วย มีฉากตบเมื่อไหร่แม่จะตบจริงให้หน้าหัน มีฉากจูบแม่จะกินน้ำพริกกะปิไม่แปรงฟันมาจูบกับเขาให้เข็ดอิงกมลไปอีกนาน”

อิงกมลกล่าวอย่างอาฆาตมาดร้าย จนยูมินเอง ขนลุก แม้ไม่ได้เป็นผู้ถูกกล่าวถึง แต่การที่เขารู้จักและ สนิทสนมกับอิงกมลมาก็พอรู้ว่าใครที่ตั้งตัวเป็นฝ่ายตรงกันข้ามกับเจ้าตัวแล้วแน่นอนว่าย่อมไม่ได้ตายดี...

เขาได้แต่ภาวนาขอให้ศตายุโชคดี เพราะเขาเพียงแค่ทำหน้าที่กล่อมให้อิงกมลเล่นตามสิ่งที่ผู้จัดในบริษัทของปัณณ์ต้องการเท่านั้น ไอ้เรื่องที่จะหว่านล้อม ให้อิงกมลเลิกเกลียดศตายุนั้นคงเป็นไปไม่ได้แน่นอนเพราะฝ่ายนี้ได้รักใครก็รักตาย แต่ถ้าเกลียดก็ร้ายอย่างที่เห็นนี่แหละ

ตัวใครตัวมันแล้วกันนะไอ้ไทด์...