@เพ้นเฮ้าส์มาร์คัส
ฉันใช้เวลาอยู่แต่ในห้องนี้ ไม่ก็ขี่รถมอเตอร์ไซค์ตะเวนไปทั่ว
มันเหมือนคนที่มืดแปดด้าน หาแสงสว่างไม่เจอเลย
เหมือนโลกของฉันตอนนี้ ไม่มีพระอาทิตย์อีกแล้ว
ฉันนั่งมองไปรอบๆ ห้องที่ว่างเปล่าของพี่มาร์คัส
มันเคยดูสีสัน และอบอุ่นมากกว่านี้ แต่ตอนนี้ห้องสุดหรูแห่งนี้
กับเงียบงันและไร้ซึ่งความอบอุ่นใดๆ สำหรับฉัน
ตู๊ดดด ตู๊ดดดด ตู๊ดดด.. ฉันกดโทรหาโรงพยาบาลเดิมเหมือนเช่นทุกวัน
“สวัดดีค่ะ โรงพยาบาล../หมอมิรากับหมอกันต์ กลับมารึยังคะ?” ฉันเอ่ยถามกลับไปด้วยประโยคเดิมๆ
“คุณหมอทั้งคู่ยังไม่มีกำหนดกลับนะคะ” พยาบาลปลายสายตอบกับมาแบบนี้ทุกๆ วัน
“ถ้าหมอคนไหนกลับมาแล้ว รบกวนโทรกลับมาบอกที่เบอร์นี้หน่อยได้มั้ย?” ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่ไร้ความสุขใดๆ
“ได้ค่ะๆ” เธอก็ตอบแบบนี้ทุกวัน
แต่เธอไม่เคยโทรกลับมาเลยสักครั้ง
“หนึ่งอาทิตย์แล้วนะ ที่ฉันติดต่อใครไม่ได้เลย” ฉันพูดไปก่อนจะวางโทรศั
