แจ่มจันทร์ไม่ได้สนใจแวมไพร์กับมนุษย์หมาป่าที่ถูกเธอใช้คาถาสะกดวิญญาณ สิ่งที่เธอสนใจก็คือแวมไพร์ตนที่ยืนข้างเธอต่างหาก ใบหน้าสวยหวานเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลา สบตามองนัยน์ตาคู่สีฟ้าอย่างพินิจพิจารณาอย่างถี่ถ้วนอีกครั้ง
“มองข้าเช่นนี้ เจ้าคิดจะทำอะไรของเจ้า”
กาเบรียลถามอย่างไม่ไว้ใจ สายตาแจ่มจันทร์ที่มองเขาแล้วยิ้มทั้งหน้าและแววตา มันสร้างความหวั่นไหวให้เขาไม่น้อย หวังว่าแม่สาวนางนี้คงไม่ได้คิดอะไรที่ไร้สาระอยู่หรอกนะ
“ฉันกำลังคิดว่าจะวางแผนปล้ำคุณยังไงดี หึหึ”
สิ้นคำพูดของคนตรงหน้า ใบหน้าของกาเบรียลก็เรียบตึง นัยน์ตาคู่สีฟ้าเข้มปรากฏแววดุดัน ก้มหน้ามองใบหน้าสวยหวานที่เงยขึ้นมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ มนุษย์นางนี้กำลังคิดวางแผนปล้ำเขา นางเห็นเขาเป็นเพื่อนเล่นหรือไง ถึงกล้าพูดจาไร้มารยาทเช่นนี้
“เจ้า!”
“ฉันคิดจริงๆ คิดเอาไว้ตั้งแต่ไอ้แอนนี่บอกว่า มีผีดูดเลือด ผมทอง ตาสีฟ้า หน้าตาหล่อเห
