พันธนาการรักใต้แสงจันทร์ EP.03
1054 คำ
อิสเบลล่าบอกเสียงสั่น ดวงหน้างดงามเริ่มซีดลง เลือดก็ไหลออกมาจากบาดแผลไม่ขาดสาย ไม่นึกเลยว่านางต้องมาตายด้วยน้ำมือของนักล่าแวมไพร์ตระกูลแอนเดอร์สันอย่างที่แม่มดซาแมนธาเคยทำนายเอาไว้ ครั้งแรกที่นางเจอกาเบรียล นางคิดว่านางต้องตายแต่กาเบรียลก็ไม่ได้สังหารนาง เขากลับช่วยเหลือนางจากแวมไพร์ตนอื่น
ทว่าวันนี้นางกลับต้องมาตายด้วยน้ำมือเกเบรียล แอนเดอร์สันพี่ชายเพียงคนเดียวของกาเบรียล แม้พี่ชายของเขามีฝีมือแต่ก็ไม่ได้เก่งกาจเท่ากับน้องชาย ผู้นำตระกูลแอนเดอร์สันจึงตกเป็นของคนน้อง หลังจากกาเบรียลตาย ตำแหน่งผู้นำตระกูลแอนเดอร์สันจึงตกเป็นของเกเบรียล ถ้าหากเขาต้องมาตายเพราะความโกรธแค้นของคู่ชีวิตนาง ตระกูลแอนเดอร์สันคงสิ้นสุดเพียงแค่นี้เป็นแน่
“ท่านสัญญากับข้าสักข้อได้ไหม” นางไม่ต้องการให้ทายาทคนสุดท้ายของตระกูลแอนเดอร์สันต้องมาจบชีวิตเพราะนางอีก แค่กาเบรียลคนเดียวก็เพียงพอแล้ว อิสเบลล่ายื่นมือขึ้นลูบใบหน้าคู่ชีวิตอย่างแผ่วเบา “ได้ไหมท่านอลูคัส”
“อย่าพูดเช่นนั้นเลยอิสเบลล่า เจ้าต้องไม่เป็นอะไร ข้าจะรักษาเจ้าให้หาย” อลูคัสกลับพูดไปอีกเรื่อง เขาไม่มีทางปล่อยให้คนที่ทำร้ายนางรอดชีวิตไปได้แน่ ใครก็ตามที่กล้าทำร้ายสตรีที่เขารัก มันต้องตายอย่างทุกข์ทรมาน
“ท่านอลูคัส สัญญากับข้ามาก่อนสิ”
“ก็ได้ข้าสัญญา” เขารู้ดีว่าสิ่งที่นางต้องการให้เขาสัญญามันคืออะไร ให้เขาละเว้นชีวิตเกเบรียล นางช่างเป็นสตรีที่อ่อนโยนและไร้เดียงสาอะไรเช่นนี้ แม้แต่คนที่สังหารนาง นางก็ยังไม่เคยคิดแค้นหรือต้องการให้เขาลงมือสังหารมัน อลูคัสละสายตาจากคู่ชีวิตสาวเงยหน้าขึ้นตวัดสายตามองไปยังนักล่าแวมไพร์ด้วยความเคียดแค้น จากสภาพของชายผู้นั้นก็ไม่ได้แตกต่างจากคู่ชีวิตของเขามากนัก เพียงแต่บาดแผลของนางรุนแรงกว่า แขนเกือบขาด คงเพราะถูกมีดสั้นลงอาคม บาดแผลที่เขาไม่สามารถรักษาได้ นอกจากผู้เยียวยาแห่งเผ่าพันธุ์เท่านั้นที่สามารถรักษาบาดแผลบนร่างกายของนางได้
“ท่านอย่าได้ทำร้ายนักล่าแวมไพร์ผู้นั้นเลย”
“อิสเบลล่า”
“ที่จริงข้าน่าจะตายไปตั้งนานแล้ว โชคดีที่ท่านกาเบรียลช่วยเหลือข้าเอาไว้ จนทำให้เขาต้องมาตายแทนข้า ท่านเกเบรียลก็แค่อยากแก้แค้นแทนน้องชายก็เท่านั้น”
อิสเบลล่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงโรยแรง ดวงตาคู่งามเริ่มพร่าเลือดจากการเสียเลือด แม้นางเป็นพันธุ์อมตะ ทว่าอาวุธที่ทำให้นางบาดเจ็บสาหัสมันถูกลงอาคมเอาไว้ นางรู้ดีว่าอาวุธส่วนใหญ่ของนักล่าแวมไพร์ถูกปลุกเสกมาจากวาติกัน สำนักงานใหญ่ที่เหล่านักล่าแวมไพร์สังกัดอยู่
“อิสเบลล่า ข้าจะพาเจ้ากลับปราสาท”
“ข้าขอโทษที่ไม่เชื่อฟังคำพูดของท่าน ชอบหนีออกมาเที่ยวคนเดียวบ่อยๆ จนเกิดเรื่องเข้าจนได้ ข้าขอโทษ”
“อย่าพูดอีกเลยยอดรัก อย่าพูดอีกเลย”
แวมไพร์หนุ่มบอกคู่ชีวิตสาวด้วยสีหน้าเจ็บปวด สองแขนรั้งร่างนางเข้ามากอดแน่นยิ่งขึ้น น้ำตาเริ่มไหลรินออกมาอย่างช้าๆ นี่เขาต้องสูญเสียนางไปจริงๆ หรือ ทำไมพระเจ้าถึงทำร้ายเขาด้วยวิธีนี้
เกเบรียลถึงกับเซไปพิงกับต้นไม้ใหญ่เมื่อได้ฟังคำพูดของแวมไพร์สาวตนนั้น ชายหนุ่มมองไปยังร่างของที่เต็มไปด้วยบาดแผลจากฝีมือของเขาด้วยความรู้สึกผิด เขาคิดสังหารนางทว่านางกลับพยายามขอร้องราชาแวมไพร์เพื่อขอชีวิตให้เขา สิ่งที่เขาทำมันถูกแน่หรือ
อลูคัสหันกลับมามองคู่ชีวิตอีกครั้ง แล้วดวงตาก็เบิกกว้างเมื่อร่างในอ้อมกอดเริ่มสลายทีละน้อย ดวงตาทั้งสองข้างคลอไปด้วยหยาดน้ำตา สองแขนกอดรัดร่างในอ้อมแขนแน่นยิ่งกว่าเดิม ใบหน้าหล่อคมซบลงบนศีรษะเล็ก สะอื้นไห้อย่างเจ็บปวด
“อิสเบลล่า”
“อย่าร้องไห้สิท่านอลูคัส มันไม่ใช่ความผิดของท่านแม้แต่น้อย ทั้งหมดเป็นความผิดของข้าเอง หากข้าเชื่อในสิ่งที่ท่านพูด ทุกอย่างคงไม่เป็นเช่นนี้”
“ไม่ใช่ความผิดของเจ้าหรอกยอดรัก ทุกอย่างเป็นเพราะลูกน้องของข้าไม่ดีเอง ดูแลปกป้องเจ้าไม่ได้ พวกมันช่างไร้ความสามารถ แค่ดูแลคุ้มครองเจ้ายังทำกันไม่ได้”
“ยะ...อย่าร้องไห้ ถึงข้าไม่ได้อยู่บนโลกนี้ ทว่าข้าก็อยู่ในใจของท่านเสมอมิใช่หรือ”
“อิสเบลล่า”
อลูคัสกอดร่างอิสเบลล่าแน่น ร้องไห้ออกมาอย่างปวดร้าว นี่เขาต้องสูญเสียนางไปอย่างที่แม่มดซาแมนธาเคยทำนายเอาไว้จริงหรือ แวมไพร์หนุ่มตวัดสายตามองไปยังนักล่าแวมไพร์หนุ่มด้วยแววตาแข็งกร้าว ถึงเขาสัญญากับนางก็เถอะ ทว่าเขาไม่ยอมปล่อยให้คนที่ทำร้ายนางมีชีวิตแน่
“ไม่ว่า...จะกี่ภพ...กี่ชาติ...ขะ...ข้า...ขอสัญญาว่า...จะรักท่านตลอดไป...อลูคัส”
“ข้าก็ขอรักเจ้าทุกภพทุกชาติเช่นกันยอดรัก...ข้าสัญญา...ข้าสัญญา!”
อลูคัสพูดแล้วกอดร่างที่กำลังสลายไปด้วยน้ำตานองหน้า สองแขนรัดร่างนางอันเป็นที่รักเข้าแนบอก ร่างนี้กำลังแหลกสลายกลายเป็นเพียงเศษฝุ่นที่เขาไม่สามารถจับต้องได้อีกแล้ว นางจากเขาไปในที่ไกลแสนไกล เพราะเจ้านักล่าคนนั้นคนเดียวที่ทำให้เขาต้องเสียนางไป
เพียงพริบตาเดียวร่างของอิสเบลล่าก็หายไปกลายเป็นเพียงฝุ่นที่ล่องลอยในอากาศ อลูคัสร้องไห้อย่างมาเสียงดังลั่น ดวงตาที่อาบไปด้วยหยาดน้ำตากลับแข็งกร้าว ตวัดมองไปยังนักล่าแวมไพร์หนุ่มที่ยืนหน้าซีดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ แววตาดูหมองเศร้า เขาไม่ก็มีวันยอมปล่อยให้มันมีชีวิตรอดเด็ดขาด
/////////
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
- ผู้เขียน
