พันธนาการรักใต้แสงจันทร์ EP.06
1005 คำ
“เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน” กาเบรียลก้มศีรษะเล็กน้อยเพื่อแสดงความเคารพต่ออลูคัส เขารู้ดีว่าราชาแวมไพร์หนุ่มผู้นี้โกรธแค้นพี่ชายเขามากแค่ไหน หากเป็นเขาก็คงไม่ยอมปล่อยให้คนที่ทำร้ายผู้หญิงที่เขารักมีชีวิตรอดไปเช่นกัน ทว่าแวมไพร์หนุ่มตนนี้กลับยอมรับฟังคำพูดของเขา จากนี้ไปเขาคงต้องยอมถวายชีวิตเพื่อทดแทนบุญคุณความมีน้ำใจในครั้งนี้ ไม่ว่าให้เขาทำอะไรเขาก็พร้อมที่จะทำให้ทุกอย่าง ถึงต้องแลกด้วยชีวิตเขาก็ยินดี
“กลับกันเถอะเกเบรียล”
“เจ้าไม่ต้องไปส่งข้าหรอกกาเบรียล อย่าลืมสิว่าตอนนี้เจ้าได้ตายไปแล้ว ขืนเจ้ากลับไปคฤหาสน์แอนเดอร์สันพร้อมกับข้า ท่านพ่อท่านแม่คงช๊อกและทำใจไม่ได้แน่ หากรู้ว่าเจ้าตายไปแล้ว ซ้ำยังกลายเป็นอมนุษย์เสียอีก”
เกเบรียลเตือนน้องชายด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย ชายหนุ่มเหลือบมองราชาแวมไพร์แล้วหันมามองน้องชายด้วยความเจ็บปวด ไม่นึกเลยว่าสุดท้ายเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้ เขาเดินทางมาเพื่อสังหารอิสเบลล่า แวมไพร์สาวที่เป็นตัวต้นเหตุให้น้องชายเขาตาย แต่กลายเป็นว่าเขากลับสร้างปัญหาเพิ่มขึ้นมาอีก ถึงนางถูกเขาสังหารไปแล้ว แต่เขาก็เกือบถูกคู่ชีวิตของนางสังหาร หากน้องชายเขาไม่ปรากฏกายออกมา เขาคงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้ เกเบรียลขยับกายออกจากการพยุงของผู้เป็นน้องชาย ดวงตาคู่สีฟ้าเข้มสบตามองใบหน้าหล่อคมสันเป็นครั้งสุดท้าย
“ข้ามีโอกาสที่จะได้พบเจ้าอีกไหมกาเบรียล”
“หากเจ้ามีปัญหาอะไร ก็ตั้งจิตเรียกชื่อข้า แล้วข้าจะรีบมาหาเจ้า รีบไปกันเถอะ ข้าไปส่งเจ้าแค่หน้าคฤหาสน์เท่านั้น หากข้าไม่ต้องการให้เห็น ก็ไม่มีใครสามารถมองเห็นข้าได้หรอก”
“เอาอย่างนั้นก็ได้”
“อย่าเหยียบเข้ามาในถิ่นของข้าอีก...เกเบรียล เพราะครั้งต่อไปเจ้าจะไม่มีโอกาสได้ออกไปจากอาณาเขตของข้าแน่นอน”
อลูคัสพูดจบก็ตวัดสายตาจ้องมองเกเบรียลด้วยแววตาแข็งกร้าว นี่เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่เขาให้โอกาสมนุษย์ผู้นี้ จากนั้นก็หันไปมองอีกหนึ่งมนุษย์ที่เพิ่งกลายมาเป็นสมาชิกใหม่ของเผ่าพันธุ์ด้วยสีหน้าที่ระบายไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่น แม้เขาไม่ชอบเกเบรียลเพราะมันสังหารคู่ชีวิตของเขา แต่กาเบรียลกลับช่วยเหลือคู่ชีวิตของเขา การที่เขาให้ความสนิทสนมด้วยก็ไม่เห็นแปลกเลยสักนิด
เกเบรียลได้แต่นิ่งเงียบ พูดอะไรไม่ออกเมื่อรู้ว่าต้องสูญเสียน้องชายไปอีกครั้ง เขากับน้องชายออกมาจากอาณาเขตของปราสาทวลาดิเมียร์ นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกเจ็บใจตัวเองที่ไม่สามารถทำอะไรได้ สุดท้ายก็กลายมาเป็นภาระให้น้องชาย ชายหนุ่มเดินตามน้องชายด้วยสีหน้าครุ่นคิด จากนี้ไประหว่างพวกเขาคงกลายเป็นเส้นขนานกัน
เขาคือนักล่าแวมไพร์
น้องชายคือแวมไพร์ที่เขาต้องกำจัด
จากนี้ไประหว่างพวกเขาคงกลายเป็นศัตรูกันไปตลอดกาล เกเบรียลเดินตามน้องชายไปด้วยสีหน้ากังวล หากกาเบรียลกลายเป็นแวมไพร์ ยากนักที่จะรับมือได้ ขนาดราชาแวมไพร์ยังมีฝีมือที่ยากจะต่อกร เมื่อกาเบรียลอยู่ข้างกายราชาแวมไพร์ จากนี้ไปบรรดานักล่าแวมไพร์คงทำงานลำบากยิ่งขึ้น
“เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั่นหรอกเกเบรียล ข้าไม่คิดทำร้ายมนุษย์ ท่านอลูคัสก็ไม่เคยคิดร้ายต่อมนุษย์เช่นกัน ต่างคนต่างอยู่ ไม่เกี่ยวข้องกัน ขอเพียงมนุษย์ไม่ล้ำอาณาเขตของเผ่าพันธุ์แวมไพร์ก็พอ”
“เจ้าเปลี่ยนไปนะกาเบรียล”
“ข้าไม่เหมือนเดิมแล้วเกเบรียล อาหารการกินก็ต่างจากสมัยที่ข้าเป็นมนุษย์ จากนี้ไปเรื่องภายในตระกูลแอนเดอร์สันคงต้องให้เจ้าช่วยดูแลและปกป้องแล้ว”
“เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าจะดูแลและปกป้องทุกคนในตระกูลแอนเดอร์สันด้วยชีวิต”
เกเบรียลบอกผู้เป็นน้องชายด้วยน้ำเสียงหนักแน่น จากนี้ไปเขาต้องคิดอะไรให้รอบคอบมากกว่านี้ ตระกูลแอนเดอร์สันเหลือเพียงเขาคนเดียว น้องชายคงไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก สวรรค์ช่างเล่นตลกกับคนในครอบครัวของเขาจริงๆ
“ข้าส่งเจ้าตรงนี้ก็แล้วกัน”
“เจ้าไม่ไปส่งข้าถึงคฤหาสน์หรือกาเบรียล”
“ข้าต้องขอโทษด้วย ข้าคิดว่าท่านอลูคัสคงต้องการให้ใครคอยอยู่ข้างๆ ในช่วงที่ท่านอ่อนแอ เจ้ากลับไปแล้วก็อย่าเหยียบเข้ามาในเทือกเขาแห่งนี้อีก หากไม่จำเป็น”
“ข้าเข้าใจแล้วกาเบรียล ลาก่อนน้องรักของข้า”
“ลาก่อนพี่ชายของข้า”
กาเบรียลพูดเพียงแค่นั้นก็กลายร่างเป็นค้างคาวตัวใหญ่ บินขึ้นสู่ท้องฟ้า นี่ก็เป็นความสามารถแบบหนึ่งที่เขาได้มาจากราชาแวมไพร์ แวมไพร์สายเลือดแท้ตนนี้ยังมอบความสามารถให้เขาอีกหลายอย่าง ปลายทางที่เขามุ่งหน้าไปก็มีเพียงที่เดียวเท่านั้น นั่นก็คือปราสาทวลาดิเมียร์ สถานที่เดียวที่เขาต้องอาศัยอยู่นับจากวันนี้ไปจนชั่วนิรันดร์
เกเบรียลยืนมองน้องชายเพียงคนเดียวเปลี่ยนร่างเป็นค้างคาวแล้วบินจากไปด้วยหัวใจที่เจ็บปวด นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาได้เจอกับกาเบรียล เส้นทางระหว่างพวกเขาคงกลายเป็นเส้นขนาน แวมไพร์กับนักล่าแวมไพร์หรืออมนุษย์กับมนุษย์ จากนี้ไปไม่ว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งคงกลายเป็นเป็นผู้ล่ากับผู้ถูกล่าไปตลอดกาล
//////////
...โปรดติดตามตอนต่อไป...
- ผู้เขียน
