มาเรียก้มหน้า ไม่กล้าเงยขึ้นไปมองใบหน้าหล่อคมสัน หัวใจสั่นไหวอย่างประหลาด นัยน์ตาคู่สีแดงซึ่งก่อนหน้านี้เธอคิดว่ามันเป็นสีน้ำตาลเข้ม แต่พอมองใกล้กลับเป็นสีแดง ใช่...สีดวงตาแบบนี้เธอคิดว่ามันต้องไม่ใช่ของมนุษย์
ฌาคส์อุ้มร่างเล็กบอบบางของมาเรียเข้าไปในห้องนอน วางร่างเล็กลงบนเตียงอย่างเบามือ จากนั้นก็จัดให้นอนในท่าที่สบาย พร้อมกับนั่งลงบนเตียง สายตามองดวงหน้าเรียวเล็กอย่างฉงน สาวน้อยคนนี้เป็นเหมือนที่อเล็กซานเดรียพูดเอาไว้ไม่ผิด ตัวเล็ก บอบบางและผอม
“ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉัน”
ฌาคส์พยักหน้าตอบ“เจ้ารู้แล้วใช่ไหมว่าข้าไม่ใช่มนุษย์ นี่เจ้าไม่กลัวข้าเลยหรือ” แวมไพร์หนุ่มถาม แปลกใจกับท่าทางนิ่งเฉย ไม่กลัวของคนตรงหน้า ปกติมนุษย์ที่เห็นเขาหรือสัมผัสกับเขามักกลัวเขา แต่สาวน้อยคนนี้กลับนิ่งเฉย ไม่แสดงอาการหวาดกลัวต่อเขาสักนิด
“คนน่ากลัวกว่าผี” มาเรียเอ่ยเสียงเบาหวิว นัยน์ตาคู่งามเงยขึ้นมองชายตรงหน้าด้
