ตอนที่ 5
1095 คำ
“ขอบคุณนะคะ ฉันสัญญาว่าจะหาเงินมาใช้หนี้ให้คุณจนหมดแน่นอน ฉันจะไม่หนีไปไหน ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ” พรีมว่าพลางขยับลงจากเตียงอีกฝั่ง หญิงสาวรีบเดินตรงไปที่ประตูด้วยความดีใจ เธอดึงประตูเปิดออก แต่พอมันเปิดแง้มได้แค่เพียงนิด มันก็ถูกฝ่ามือแข็งแรงดันปิดไว้ตามเดิม และคนที่ดันประตูปิดก็ยืนซ้อนอยู่ข้างหลังเธอ พรีมยืนนิ่งตัวแข็งทื่อ เพราะเขายืนอยู่ใกล้เธอเกินไป ใกล้จนเธอรู้สึกได้ถึงไออุ่นจากเรือนกายของเขา
ชิณณ์ยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาวางสองมือทาบกับบานประตู กักกันเธอไว้ให้ยืนนิ่งอยู่กับที่ เขาก้มหน้าลงจนจมูกโด่งเกือบชนแก้มนวล “ฉันหมายถึงกลับคอนโดกับฉันต่างหาก”
“เข้าไปสิ” ชิณณ์รั้งต้นแขนของผู้หญิงที่เขาหิ้วกลับคอนโดเข้าไปในห้องด้วยกัน คนถูกจับเงยมองเขาอย่างเอาเรื่อง
“ฉันเดินเองได้ไม่ต้องมาจับ” พรีมสะบัดแขนออกจากมือแข็งแรง เธอขยับหนีไปยืนห่างเขาถึงสามก้าว
ชิณณ์มองท่าทางสาวขัดดอกของตัวเองแล้วยิ้มขำ เขาปิดล็อกห้อง เปลี่ยนรองเท้า แล้วจงใจเดินเบียดเธอจนเซ ก่อนจะเดินผ่านเข้าไปด้านใน ชิณณ์เดินตรงไปยังห้องนอนใหญ่ของตัวเอง ปล่อยให้คนที่เพิ่งมาคอนโดผู้ชายครั้งแรกยืนหันรีหันขวางอยู่กลางห้องโถง
ห้องชุดของชิณณ์อยู่บนชั้นสี่สิบ และมีพื้นที่ราวหนึ่งร้อยตารางเมตร คอนโดมิเนียมสุดหรูแห่งนี้ตั้งอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา ราคาห้องชุดที่แพงระยับจึงทำให้ที่นี่มีระบบการรักษาความปลอดภัยดีเยี่ยม และมีความหรูหราสมฐานะผู้พักอาศัย
พรีมมองไปรอบ ๆ แล้วถอนหายใจ เมื่อไม่มีเจ้าของห้องคอยจับตามอง เธอจึงเดินไปนั่งพักที่โซฟาสีครีมที่ตั้งอยู่กลางห้อง หญิงสาวกวาดตามองโน่นมองนี่ไปเรื่อย ข้าวของเครื่องใช้ในห้องนี้เน้นโทนสว่าง ของตกแต่งมีน้อยชิ้น ทว่าเรียบหรู ให้ความรู้สึกสบายตาสบายใจ ช่างขัดกับธุรกิจดำมืดที่เขาทำอยู่ ขัดกับหน้าตาเถื่อน ๆ และยิ้มกวน ๆ ของคนเจ้าเล่ห์อย่างเขา
“นี่เธอ…”
เสียงที่ตะโกนเรียกมาจากด้านหลังทำให้พรีมขยับตัวเหลียวไปมอง พอเห็นว่าคนที่เรียกเธอสวมเพียงผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียวยืนเท้าสะเอวอยู่ พรีมก็สะบัดหน้าหนีและหันกลับมานั่งตามเดิม หญิงสาวบ่นขมุบขมิบให้คนหน้าไม่อายที่กล้าใส่ผ้าขนหนูผืนเดียวมาเรียกคนอื่น
“พรีม !” คราวนี้คนถูกสาวเมินเรียกชื่อพร้อมกับก้าวเร็วมาหาเธอ
“เอ๊ะ ! คุณจะทำอะไร” พรีมโวยวายเมื่อเขารั้งต้นแขนดึงเธอให้ลุกขึ้นยืน
“ไปอาบน้ำให้หน่อย” ชิณณ์บอกพลางดึงคนตัวเล็กให้เดินตามไปยังห้องนอน
“ไม่ ! ปล่อยนะ ! มันไม่อยู่ในข้อตกลงของเรา ฉันไม่ทำ”
พอเธอโวยวาย ทั้งดิ้นรนและขืนตัวไว้ไม่ยอมเดินตามง่าย ๆ ชิณณ์ก็หยุดเดินในตอนที่ลากเธอมาถึงหน้าประตูห้องนอน
พรีมสะบัดแขนออกจากมือคนที่คิดจะให้เธอทำมากกว่าที่ตกลงกันไว้ หญิงสาวเงยหน้ามองสบตาเขาอย่างเอาเรื่อง
“อมไม่แตกห้าร้อย อมแตกห้าพัน สไลด์นมสองร้อย สไลด์กลีบสองพัน เปิดซิงสามหมื่น ครั้งต่อไปสองหมื่น” พรีมย้ำบอกข้อตกลงที่เขาเป็นคนเสนอเองอย่างชัดถ้อยชัดคำ
พอเธอท่องจบ ชิณณ์ถึงกับหลุดขำออกมา หน้าตาเธอจริงจัง ในขณะที่ท่องข้อตกลงวาบหวิว ช่างขัดกันชะมัด
ชิณณ์รั้งเอวคอดดึงเธอมาโอบกอดแนบชิด พรีมรีบยกสองมือขึ้นมาดันบ่าเขาไว้ ทั้งเอนตัวไปข้างหลังด้วย เพราะเธอไม่อยากใกล้ชิดกับเขา กระนั้นคนที่มีแรงเยอะกว่าก็ยังอุตส่าห์ใช้แขนอีกข้างรัดช่วงแผ่นหลังเธอมาแนบชิด เป็นอันว่าเขารวบกอดเธอไว้ได้ทั้งตัวโดยละม่อม
“นี่คุณ !”
“ชิณณ์...เรียกฉันว่าชิณณ์” ชิณณ์บอกยิ้ม ๆ นึกเอ็นดูคนปากดี เมื่อกี้ยังเถียงเขาฉอด ๆ แต่พอถูกเขากอดไว้ทั้งตัว เธอก็ทำหน้าเด๋อด๋าอีกแล้ว แม่สาวซิงอ่อนหัด
“เอ่อ...คุณชิณณ์ ปล่อยฉันนะ ฉันไม่อาบน้ำให้คุณ”
“ฉันให้สองพัน” เขายักคิ้วเป็นเชิงถามว่าเธอจะเอาไง สนใจหรือเปล่า
“อาบน้ำอย่างเดียวนะ ไม่ทำอย่างอื่น”
“อืม…”
“งะ...งั้นก็ได้”
สำหรับคนอื่นแล้ว...ไม่เลือกงานไม่ยากจน แต่สำหรับเธอ...ถ้าไม่เลือกงานก็จะได้หมดหนี้กับเขาเร็ว ๆ
ทว่าพอเข้าไปอยู่ในห้องน้ำกว้างขวางหรูหราของเขา พรีมก็อยากจะกลับออกไป แล้วปฏิเสธงานนี้ เพราะเพียงแค่ประตูห้องน้ำปิดลง เขาก็สั่งเธอว่า
“ถอดเสื้อผ้าออกให้หมด”
“ไม่ ! ฉันไม่ได้อาบน้ำสักหน่อย ทำไมต้องถอด”
“เธอจะลงอ่างกับฉันทั้งที่ใส่เสื้อผ้าสกปรกแบบนั้นเหรอ”
“ฉะ...ฉันไม่ลงอ่างกับคุณ”
“แต่ฉันจะลงอ่าง แล้วถ้าเธอไม่ลงอ่าง เธอจะอาบน้ำให้ฉันได้ยังไง”
“ฉันนั่งอยู่ข้างอ่างก็อาบน้ำให้คุณได้”
“แขนสั้นอย่างกับแขนเด็กแปดขวบอย่างเธอ จะยื่นมือไปอาบน้ำให้ฉันถึงได้ยังไง”
พรีมขึงตาใส่เขาก่อนหันไปมองอ่างอาบน้ำทรงกลมขนาดใหญ่ มันกว้างอย่างกับสระว่ายน้ำขนาดย่อม และแขนของเธอก็คงยื่นไปไม่ถึงเขาอย่างที่เขาว่าจริง ๆ นั่นแหละ
“คุณก็มานั่งใกล้ ๆ ขอบอ่างสิ”
ชิณณ์สูดลมหายใจลึก มองหน้าคนช่างต่อรองอย่างหงุดหงิด
“เธอนี่น้า ! พูดมากจริง มานี่เลย ! ฉันจะถอดเสื้อผ้าให้เอง”
“กรี๊ด ! อย่านะ ! คนทุเรศ ! ” พรีมกรีดร้องโวยวาย เธอทั้งด่าทอทั้งทุบตีคนที่กำลังปล้ำถอดเสื้อผ้าของเธอออก ทว่าคนตัวเล็กและแถมยังมีแรงน้อยกว่าก็ไม่อาจขัดขืนได้ ชิณณ์แก้ผ้าเธอจนเหลือเพียงแค่ชุดชั้นในติดตัวสองชิ้น
- ผู้เขียน
