Chapter 9 เท่านิ้วก้อย
อืม…หนักหัวชะมัด ความรู้สึกแรกหลังตื่นนอนของโนริน
เธอค่อย ๆ ยกมือขึ้นกุมหน้าผากด้วยความปวดหัวทั้งที่เปลือกตายังไม่เปิด พอขยับตัวเพียงนิด กลับรู้สึกปวดหนึบไปทั่วทั้งร่างกายราวกับเธอเพิ่งวิ่งผลัดสี่คูณร้อยมาอย่างไงอย่างงั้น
“โอย ปวดหัวจังมะลิ นี่แกเอาแขนออกไปซิ ฉันหนัก”
…นิ่ง
ท่อนแขนที่พาดบนตัวเธอไม่ขยับ ส่งผลให้โนรินขยับตัวอีกครั้ง เธอพยายามเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งให้ลืมขึ้น
อา…ผนังเพดานห้องคือห้องเธอ แต่…มันมีบางอย่างแปลกไป แปลกเพราะเธอเริ่มคลับคล้ายคลับคลาว่า…เมื่อคืน….
ไม่นะ…ไม่น่า…
“นอนต่อเถอะวันนี้วันหยุดไม่ใช่เหรอ”
อึก!! เสียงทุ้มนุ่มของคนข้าง ๆ เอ่ยขึ้น ฟังดูยิ่งแน่ชัดว่าฟังยังไงก็ไม่ใช่เสียงมะลิหรือแมรี่เพื่อนซี้เธอแน่ ๆ
โนรินใจหายวูบ ใบหน้าสวยหันขวับไปหาเจ้าของเสียง!! ดวงตาคู่สวยก่อนหน้านี้ที่สะลึมสะลืออยู่ในสภาพเมาขี้ตา หายเบลอเป็นปลิดทิ้ง
“คุณ
