5
816 คำ
เธอเดินตรงเข้ามาหาเค้า หลังจากเพื่อนๆออกจากห้องไปหมดแล้ว เค้ากำลังเก็บเอกสารการสอนใส่กระเป๋า เธอหน้าจืดเจื่อน ส่งเสียงออกไป
"อาจารย์ตฤณ" เค้าเงยหน้าขึ้นมา เห็นคนตรงหน้า แล้วยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ
"ครับ นักศึกษา " เธออยากจะวี้ดใส่เค้าขึ้นมาทันที บ้าที่สุด บ้าไปแล้ว เธอคิดในใจ "เมื่อเช้าสายนะครับ ต้องโดนทำโทษ" เธอมองหน้าเค้า
"ซื้อข้าวกลางวันมาให้ผมด้วย ผมจะรอที่ห้องภาควิชา" เธอพลิกนาฬิกาดู แล้วความคิดร้ายกาจก็เริ่มขึ้นในหัวทันที
"แค่นี้ใช่ไหมคะ รอสักครู่" เธอตอบออกไป เค้าพยักหน้า เธอรีบเดินออกไปทันที
กะเพราหมู ไข่ดาว ใส่กล่องโฟมวางตรงหน้า แป้งร่ำจัดการตักน้ำปลาราดลงไปสามช้อน แล้วปิดฝากล่องลงอย่างเดิม เท่านี้มันน้อยไป
เธอคิดในใจแล้วยิ้มออกมา ก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องภาควิชา มีอาจารย์นั่งอยู่ในห้องหลายคน เธอเดินตัวลีบเข้าไป ก่อนจะวางกล่องข้าวตรงหน้า
"ขอบใจนะ แป้งร่ำ แล้วขอเบอร์โทรด้วย เมื่อเช้าคุณมาสาย เพื่อนๆในคลาสเค้าเขียนให้ผมหมดแล้ว ถ้าคุณใช้เบอร์กับไลน์ คนละอัน เขียนไลน์ให้ผมด้วย " เค้าสั่งน้ำเสียงเป็นงานเป็นการ ต่อหน้าอาจารย์ในห้อง เธอนั่งลงเขียนเบอร์โทรและไลน์ให้เค้า ก่อนจะเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
ตฤณ ตักข้าวคำแรกเข้าปาก ก็แทบจะกลืนไม่ลง แม่ตัวแสบ ทำดีมาก เค้ายิ้มออกมาอย่างพอใจ ก่อนจะเก็บกล่องข้าวลงแล้วทิ้งถังขยะในที่สุด เสียงเตือนเข้ากรุ้ปไลน์ใหม่ ทำให้เธอกดเข้าไปดู อาจารย์ตฤนให้แนะนำตัวด้วย เพราะบางคนไม่ได้ใช้รูปตัวเอง เสียงเพื่อนๆที่นั่งกินข้าว กันอยู่บอกต่อๆกัน แป้งร่ำกดเข้าไปดู โปร์ไฟล์เป็นรูปเธอ แล้วทำไมต้องแนะนำ เธอไม่ส่งอะไรไป สักพักก็มีไลน์เข้ามาทัก เป็นรูปการ์ตูนโนบิตะ ส่งมา
@ผัดกะเพราอร่อยมาก ผมกินหมดกล่องเลย@เค้าบอกเธอ
แป้งร่ำอ่านไม่ตอบแล้วอมยิ้มอยู่คนเดียว วันนี้เธอมีเรียนวิชาเดียว บ่ายว่างกลับบ้านนอนดีกว่า แป้งร่ำบอกลาเพื่อนแล้วเดินมาที่รถ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เบอร์แปลกๆ เธอส่งเสียงตอบไป
"ค่ะ" เค้าตอบกลับมา
"กลับบ้านดีๆนะ คนดีของพี่" เธอเงยหน้ามองขึ้นไปบนตึก เห็นเค้ายืนมองเธออยู่ เธอวางสายทันที ก่อนจะรีบขับรถออกไป เธอจะไม่จอดรถตรงนี้อีกแล้ว
รถมินิคันเล็กวิ่งเข้ามาจอดที่บริษัทดัง ยามเปิดประตูให้ด้วยความคุ้นเคย แป้งร่ำถือโทรศัพท์ลงไปเพียงอย่างเดียว พยักงานต้อนรับ เอ่ยทักทายอย่างสุภาพ เธอกดลิฟต์ขึ้นไปชึ้นบนสุด แล้วเดินเข้าไป เลขาหน้าห้องไม่อยู่ แป้งร่ำเบะปากออกมา แล้วเปิดประตูเข้าไปทันที คนในห้องตกใจก่อนจะผละออกจากกัน ชายสูงวัยดึงทิชชูออกมาเช็ดหน้า หญิงสาวตรงหน้ารีบติดกระดุมเสื้อแล้วเดินออกไป ลูกสาวนั่งลงที่โซฟาตัวใหญ่
"ทีหลังล้อกห้องนะคะ ถ้าเป็นคนอื่นจะดูไม่ดี" ลูกสาวพูดออกมา
"ไม่มีใครเค้ากล้าเปิดเข้ามาอย่างแกหรอก"
พ่อบ่น "แสดงว่าที่นี่หนูใหญ่สุดสิคะ จริงไหม" เธอย้อนถาม พ่อส่ายหน้า แล้วหยิบถุงกระดาษหลายใบที่วางข้างโต๊ะ เดินมาส่งให้ ลูกสาวยกมือไห้วแล้วยิ้มออกมา "ขอบคุณนะคะ" ผู้เป็นพ่อพยักหน้า
"พ่อกินข้าวยังคะ หนูหิวไปกินข้าวกันนะ" ความจริงบ่ายนี้มีประชุม แต่ลูกสาวมาหาแล้ว อย่างอื่นเลื่อนไปก่อน
"ไปกินอะไร" คนเป็นพ่อหิ้วถุงของให้ลูกสาว แล้วเดินนำหน้าออกมา
"ท่านมีประชุมนะคะ "เลขาสาวบอก "รอไปก่อนจนกว่าจะมา" นายสั่ง ลูกสาวยิ้มเหยียดๆก่อนจะเกาะแขนพ่อลงมาที่ลานจอดรถ
"ไปรถหนูนะ หนูจะขับให้นั่ง" รถมินินั่งไม่สบาย แต่สบายใจ ผู้เป็นพ่อพยักหน้าตามใจ
สองพ่อลูกนั่งกินส้มตำที่ร้านข้างถนน ไก่ย่าง ข้าวเหนียว ส้มตำ น้ำตก วางเรียงตรงหน้า ลูกสาวกินอย่างอร่อย พ่ออมยิ้มออกมาก่อนจะแกะไก่ย่างให้ลูกสาว
"มากับป๋าทั้งที กินแบบนี้หรอ " พ่อแซวลูก ลูกสาวย่นจมูก "หนูอยากกิน มากินกับพ่อสบายใจที่สุดละ" ลูกสาวอ้อน แม้จะดื้อแสนดื้อ เกเรขนาดไหน แต่เวลาออดอ้อนที คนฟังแทบจะถวายหัวให้เลย "อ้อนแบบนี้อ้อนแฟนบ้างหรือเปล่า" พ่อแซว
"มีที่ไหนละ มีแต่พวกเห่ยๆ" ลูกสาวตอบออกมา ทั้งที่ในใจนึกถึงแต่อาจารย์ตฤณ
- ผู้เขียน
