ฟุบ!
“ไงคะ ได้อ่านบทหรือยัง?” กระดาษแผ่นบางถูกตีใส่หัวฉันเบา ๆ คล้ายกับเป็นการสะกิด เสียงใจดีขอวอร์อปป้า ทำฉันรีบหันไปมองเขาทันทีตามความคุ้นเคย
เขากลับเข้ากองมาแล้ว...
“อ่านแล้วค่ะ เล่นยากใช่เล่นนะคะเนี่ย” ฉันยิ้มแห้ง ๆ แต่ยังแสดงท่าทางมุ่งมั่นอย่างคนมีสปิริต และนั่นทำให้เขาฉีกยิ้มกว้างทันที
“ไม่ต้องห่วงนะ แมร์แค่เล่นตามน้ำตามพี่แค่นั้น แสดงออกแค่ทางสายตาก็พอ” คนตัวใหญ่ฉีกยิ้มกว้าง พลางเอื้อมมือยีหัวฉันเบา ๆ คล้ายกับเป็นการให้กำลังใจ ทั้งที่บอกจะไม่สนใจสิ่งยั่วยุรอบตัวแล้วแท้ ๆ แต่ว่าฉันกลับละสายตาไปจากรอยยิ้มของวอร์อปป้าไม่ได้
ตอนแรกเขายังดูหน้าบึ้ง ๆ อยู่แท้ ๆ แต่ตอนนี้กลับสามารถยิ้มได้เป็นปกติ หรือว่าเขาจะอารมณ์ดีขึ้นแล้วนะ
กึก!
“เด็กคนนี้น่ะเหรอ ที่นายทำเรื่องขอให้เธอมาร่วมแสดงแทนฉัน น่ารักดีนี่...” เสียงหวานของใครอีกคน ทำเอามือของวอร์อปป้าหยุดชะงักลง สายตาของเขาที่ตอนแรกมองฉันน
