ตอนที่ 4 เพื่ออิสรภาพ
1044 คำ
ศิราไม่เข้าใจตัวเอง ว่าทำไมเขาต้องทำตัวเหมือนพวก Stalker เขาตามบาริสตาสาวตั้งแต่เธอเลิกงานจากร้านกาแฟ จนมาถึง Pet Shop เธอใช้เวลาอยู่ในนั้นไม่นาน ก่อนจะมุ่งหน้ามายังศูนย์พักพิงสัตว์ เธอใช้เวลาอยู่กับสุนัขตัวหนึ่ง
“มอคค่า” จอมนรีเรียกสุนัขสายพันธุ์บีเกิล มันกระดิกหาง และวิ่งวนรอบตัวเธอด้วยความดีใจ
“มอคค่ามานั่งรอจอมทุกวันเลยนะ” อาสาสมัครศูนย์พักพิงวัย 50 ปลาย ๆ เอ่ยบอก
“ขอโทษนะที่มาหาบ่อย ๆ ไม่ได้ วันนี้มีขนมมาให้ด้วยนะ” จอมนรียิ้มให้อาสาสมัคร แล้วลูบหัวเจ้ามอคค่า ชื่อที่เธอเป็นคนตั้งให้มันเอง ก่อนจะหยิบขนมที่แวะซื้อจาก Pet Shop มาให้มัน
“ปิดเทอมแล้วใช่ไหม แบบนี้ก็มีเวลามาหามอคค่าได้บ่อย ๆ แล้วสิ”
“จอมต้องกลับไทยค่ะ คงมาหามอคค่าไม่ได้ วันมะรืนก็ต้องไปแล้ว”
“มอคค่าคงคิดถึงจอมมาก”
“จอมก็คิดถึงมอคค่าเหมือนกันค่ะ”
“วันก่อนมีคนมาขอรับเลี้ยงมอคค่า”
“เขาชอบมอคค่าไหมคะ” จอมดีใจที่เจ้ามอคค่าจะได้มีบ้าน มีคนที่รักและดูแลมัน
“ชอบสิ แต่มอคค่าน่ะสิไปกัดเขา”
“มอคค่าเนี่ยนะคะกัด” จอมนรีไม่อยากเชื่อว่าเจ้ามอคค่าจะกัดใครได้ วันแรกที่เธอเจอมัน มันเป็นเพียงลูกสุนัขที่เอาแต่นอนซึมอยู่ในกรง ใครเข้าใกล้ก็หวาดกลัว เพราะเคยถูกเจ้าของเก่าทำร้าย เธอแวะเวียนมาหามันเป็นประจำ จนในที่สุดมันก็ไว้วางใจเธอ หรือแม้แต่ผู้คนที่มายังศูนย์พักพิงสัตว์แห่งนี้ หากเธอมีความพร้อมมากพอก็อยากรับมันมาเลี้ยง แต่นี่ลำพังตัวเองยังเอาตัวแทบไม่รอด
“ใช่ ดีนะไม่ฝังเขี้ยว เขาเลยเลือกตัวอื่นไปแทน”
“ทำไมเกเรแบบนี้ ไม่อยากมีบ้านหรือไง” เจ้ามอคค่าเห่าโต้ตอบ ยกขาหน้าข้างหนึ่งให้จอมนรี เธอรู้ว่ามันก็คงอยากอยู่กับเธอ เหมือนที่เธอก็อยากอยู่กับมัน และเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ทำให้เธอหันไปมอง แต่ก็เห็นเพียงแผ่นหลังของเจ้าของโทรศัพท์มือถือที่มาของเสียง
จอมนรีอยู่เล่นกับเจ้ามอคค่าอีกพักใหญ่ ก่อนจะกลับ มันมองเธอด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ เห่ากระโชกอยู่ในกรง ราวกับไม่อยากให้เธอจากมันไป การจากลาครั้งนี้ ไม่เหมือนครั้งไหน ๆ เธอรู้สึกโหวงเหวงอย่างบอกไม่ถูก
จอมนรีเดินทางกลับประเทศไทยพร้อมผู้เป็นพ่อกับอัศวิน ตลอดการเดินทางอันยาวนาน เธอเอาแต่ครุ่นคิดหาหนทางที่จะเข้าไปล้วงข้อมูลของไร่จันทรัช แม้จะเคยได้ยินชื่อนี้มาตั้งแต่จำความได้ แต่เธอก็ไม่รู้อะไรเลย ด้วยถูกจำกัดการใช้ชีวิต ไม่เคยมีใครรู้ว่าเธอมีเลือดเนื้อเชื้อไขของเวียงไชย เพราะไหมทิพย์ไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าสามีไปมีสัมพันธ์สวาทกับลูกหนี้ขัดดอก เธอกับแม่จึงต้องอยู่ในที่ของตัวเอง คือบ้านไม้หลังเล็ก ๆ ที่เชิงเขาท้ายไร่ ซึ่งอยู่ห่างไกลผู้คน
ตองนวลยืนอยู่ที่ใต้ถุนเรือน ชะเง้อคอรอคอยแก้วตาดวงใจที่ไม่ได้พบหน้ากัน 2 ปีอย่างใจจดใจจ่อ และการรอคอยก็สิ้นสุดลงเมื่อรถตู้ที่ไปรอรับกลับมา
“แม่” ทันทีที่ประตูรถเปิด จอมนรีก้าวลงจากรถตู้ด้วยความดีใจ
“จอม…ลูก” ความดีใจของตองนวลก็ไม่น้อยไปกว่าลูกสาว ทั้งคู่สวมกอดกันด้วยความคิดถึง
“จอมคิดถึงแม่ที่สุดเลย” ดวงตาคู่งามรื้นด้วยหยาดน้ำใสยามมองหน้าคนที่เธอคิดถึงสุดหัวใจ
“แม่ก็คิดถึงลูก ผอมไปหรือเปล่า อาหารที่นั่นไม่ถูกปากใช่ไหม” น้ำเสียงของตองนวลที่เอ่ยออกมาสั่นพร่าด้วยความปลื้มปีติ ดวงตาโรยรามองสำรวจความเปลี่ยนแปลงพร้อมมือที่สั่นเทาสัมผัสใบหน้าของลูกสาว
“จอมคิดถึงอาหารฝีมือแม่”
“แม่ทำของชอบจอม...”
“น่ารำคาญ พิรี้พิไรกันอยู่นั่น จะอะไรกันนักกันหนา” เสียงกราดเกรี้ยวของไหมทิพย์ทำให้สองแม่ลูกชะงัก จอมนรียกมือขึ้นปาดหยาดน้ำตาออกลวก ๆ และยกมือไหว้คนตรงหน้าอย่างเสียมิได้
จอมนรีกับแม่นั่งพับเพียบอยู่บนพื้นเรือน ขณะที่เวียงไชย ไหมทิพย์ และอัศวิน นั่งอยู่บนโซฟาไม้สักราคาแพง
“หวังว่าถ้างานนี้สำเร็จ คุณจะรักษาคำพูด” จอมนรีกลัวว่าตนจะถูกหลอกใช้ เมื่อได้สิ่งที่ต้องการไหมทิพย์ก็จะไม่มอบอิสรภาพให้เธอกับแม่อย่างที่รับปากไว้
“นี่แกจะหาว่าฉันเป็นคนกลับกลอกงั้นเหรอ” ไหมทิพย์แสดงความเกรี้ยวกราด
“จอมก็มีสิทธิ์คิดแบบนั้นไม่ใช่เหรอคะ”
“ได้ไปเรียนเมืองนอกเมืองนาเข้าหน่อย ปากกล้าขึ้นเยอะเลย”
“สงสัยจะลืมรสมือของแม่ไปแล้วครับ” อัศวินยุยง และมันเป็นผลเสมอ
“แกหยุดพูดไปเลยอัศวิน คุณไหมอย่าเพิ่งโมโหไปเลย งานใหญ่จะเสียเปล่า ๆ จอมก็อย่าก้าวร้าว ทำงานนี้ให้สำเร็จ แล้วจะได้อิสระพร้อมเงินก้อนหนึ่ง จะพาแม่ไปอยู่ที่ไหนก็ไป” เวียงไชยตวาดลูกชาย พร้อมโอบรั้งคนเป็นภรรยาไว้ไม่ให้พุ่งตัวไปลงไม้ลงมือกับจอมนรี
“ความจริงเราไม่เห็นต้องให้เงินมันสองคนแม่ลูกเลย ในเมื่อโคตรเหง้ามันติดหนี้เราอยู่” อัศวินมองด้วยสายตาเหยียดหยาม จงเกลียดจงชัง ไม่เคยนับว่าจอมนรีเป็นน้องสาว ด้วยถูกคนเป็นแม่ปลูกฝังมาตลอด
“อัศวิน...” เวียงไชยมองลูกชายด้วยสายตาตำหนิ แต่อัศวินไม่เคยหวั่นเกรงต่อสายตานี้อยู่แล้ว
“ก็ถูกของอัศวิน แต่เอาเถอะ ถ้างานนี้สำเร็จ ยังไงเราก็ได้ประโยชน์มหาศาล เผลอ ๆ ไร่จันทรัชได้สิ้นชื่อ” ไหมทิพย์มองผลประโยชน์ในกาลข้างหน้า หากจอมนรีล้วงข้อมูลของไร่จันทรัชออกมาได้ ก่อนจะเหยียดยิ้มออกมาอย่างมุ่งร้าย
- ผู้เขียน
