หยาดน้ำตาไหลออกจากดวงตาอันฝ้าฟางของจอมทัพโดยที่เธอไม่รู้ตัว หัวใจสับสนและหนักอึ้ง
“ร้องไห้ทำไม เฮียยังไม่ได้ดุจอมเลยนะ” ศิรารู้สึกถึงความอุ่นของหยาดน้ำตาที่สัมผัสมือของเขา ใช้นิ้วกรีดไล้เช็ดน้ำตาที่ไหลเอ่ออาบแก้มอย่างทะนุถนอม
“เฮียศิรา จอมขอโทษ” น้ำเสียงสะอื้นเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด
“เปลี่ยนคำขอโทษเป็นความจริงจากปากจอมจะดีกว่า” ศิราโน้มใบหน้าเข้าไปจูบซับหยดน้ำตาที่แก้ม และบอกสิ่งที่อยากได้ยินจากปากของเธอ
“จอม...” จอมทัพเหมือนคนน้ำท่วมปาก หนักอึ้งอยู่ภายในจนพูดอะไรไม่ออก และไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน
“ถ้าไม่พูดจะถูกลงโทษ ด้วยวิธีของเฮีย”
“เฮียจะโกรธเกลียดจอมไหม” จอมทัพพูดในสิ่งที่กลัวที่สุด แม้สิ่งที่ทำลงไปไม่ควรจะได้รับการให้อภัย แต่เธอก็ไม่อยากได้รับความโกรธเกลียดจากศิรา
“เด็กโง่ ถ้าเฮียโกรธเกลียดจอม ป่านนี้เฮียฆ่าจอมหมกไร่ไปนานแล้ว ไม่ปล่อยให้มาปั่นป่วนหัวใจตัวเองอยู่แบบนี้หรอก แต่
