“แม่นั่นคงรู้ตัวสิว่ามีกูอยู่ ไม่มีทางกอบโกยได้แน่ๆ”
“ไม่ใช่ว่ะ กูว่ามันแปลกๆ คุณชญารับแค่เงินเดือนที่คุณท่านจ่ายให้แค่นั้นมาตลอดสิบปี จู่ๆ ทำไมคุณท่านถึงเพิ่งโอนให้เธอละ?” กลกัณฑ์ส่ายหน้า เขาคุ้นเคยกับแผนกบัญชีดีเพราะจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายของเตชินในช่วงสามปีหลัง รายจ่ายเกี่ยวกับชญานินและมาลัยเขาเลยรู้ดี กลกัณฑ์เลยอดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ สองหญิงนั่นไม่เคยก้าวก่ายเรื่องเงินของบริษัทเลย
“พ่อกูก็โง่จนกระทั่งถึงตอนนี้ ผู้หญิงที่ไหนจะพิศวาสคนแก่ ถ้าไม่ใช่เพราะกูมีเงิน ยัยป้านั่นจะยอมอยู่กับคนแก่ที่ป่วยติดเตียงไหมละ” เตชินพูดเสียงกระแทก
“ไอ้เต มึงฟังกูนะ ฟังกูก่อน คุณท่านแค่อยากมีเพื่อนคุยตอนแก่ และคุณมาลัยก็ไม่ได้จ้องสมบัติคุณท่านเลย เธอแทบไม่มีรายจ่าย ไม่เคยขอพิเศษเพิ่มด้วย ทั้งๆ ที่เธอสามารถทำได้” กลกัณฑ์แย้ง
“มึงไม่ได้รู้ไปทั้งหมดหรอกไอ้กล!!” เตชินพยายามเถียง
“มึงวางอคติลงก่อน แล้วลองทบทวน
