ตอนที่ 2

1186 คำ

ใบเฟิร์นถามพ่อผัว หลังจากหล่อนตื่นนอนแล้วพบว่าเอิร์ทหายไปแล้ว “คือ… เอิร์ทไปต่างประเทศ อีกห้าวันก็กลับ หนูไม่ต้องกังวลนะ เดี๋ยวพ่อจะดูแลหนูเอง” รุตย์กล่าวกับสะใภ้ “พี่เอิร์ท… งือออ… เฟิร์นจะหาพี่เอิร์ท… ” หญิงสาวร้องไห้ไม่ต่างจากเด็กๆ หล่อนร้องเรียกชื่อสามีทั้งสะอื้น “โอ๋… อย่าร้องไห้นะ” ภาพน่าสงสารที่เห็น ทำให้รุตย์ต้องเดินเข้ามาใกล้ เอามือแตะไหล่ปลอบโยน ก่อนที่หญิงสาวจะโผเข้ากอดร่างกำยำของพ่อผัวเอาไว้แน่น “หนูต้องนอนพักนะ… พ่อจะพาไปนอนนะจ๊ะคนดี” รุตย์พยายามจะโอบไหล่ ประคองหญิงสาวเข้าไปในห้อง แต่ปลายเท้าของหล่อนที่ไม่ยอมขยับจากพื้น ราวกับมีกาวเหนียวติดเอาไว้ ทำให้รุตย์ตัดสินใจทำบางอย่าง “งั้นพ่อคงต้องอุ้ม… ” พ่อผัวยอบกายลงช้อนร่างเซ็กซี่ของสะใภ้ขึ้นอุ้มเอาไว้ในอ้อมแขน พาหล่อนมานอนลงบนเตียงนอน ซึ่งใบเฟิร์นก็ยอมตามอย่างว่าง่าย “นอนนะจ๊ะคนดี… หลับให้สบาย ไม่ต้องกังวลอะไรนะ… หลับนะ… พ่อจะอยู่ไม่ไกล” รุตย์เอื้อมมือมาลูบศีรษะ สบตากับดวงตาแสนหวานที่มีหยาดน้ำตาขังคลอวิบวับ “หลับนะจ๊ะ… คนดี… ” เสียงทุ้มนุ่มอบอุ่น แววตาห่วงใย รุตย์คว้าผ้ามาห่มให้สะใภ้ ปรับแอร์ไว้ที่ยี่สิบห้าองศาด้วยกลัวว่าหล่อนจะหนาวเกินไป จากนั้นก็ก้าวออกมา เมื่อออกมาอยู่นอกห้อง… รุตย์ถอนใจเฮือก คว้าเบียร์ในตู้เย็นมาเปิดดื่มดับความเครียดและอารมณ์บางอย่างที่ก่อตัวขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด รุตย์เริ่มหนักใจ… ไม่รู้ว่าตัวเองจะรับมือกับอาการป่วยแปลกๆ ของสะใภ้คนนี้ได้นานแค่ไหน รุตย์ยกเบียร์กระป๋องที่สามขึ้นดื่มดับอารมณ์บางอย่างที่ก่อตัวขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด… หรือเขาคิด? รุตย์ถามตัวเองด้วยประโยคที่หาคำตอบไม่ได้… หรือไม่เขาก็รู้คำตอบชัดเจน… เพียงแต่ไม่ยอมรับความจริงซึ่งเป็นสิ่งน่าอาย ว่าสะใภ้คนนี้น่าเอาเหลือเกิน “นี่เราบ้าไปแล้วหรือนี่… ไม่ได้นะ… เราจะรู้สึกแบบนี้ไม่ได้นะ” ใช่… รุตย์รู้สึกมีอารมณ์กับสะใภ้ เขารู้สึกได้ชัดเจนก็ตอนที่เอื้อมมือมาโอบไหล่แล้วหล่อนโผเข้ามากอดเขาแน่น สองเต้าคัพอีอวบใหญ่เบียดกับอกเขา ร่างนุ่มนิ่มอวบอัด ทุกสรรพางค์หนั่นแน่นไปด้วยเลือดเนื้อของวัยสาวที่เบียดเคล้าเข้ามา ทำเอาใจเต้น ลำเอ็นคัดแข็งแทงตุงขึ้นมาที่เป้าจนเขาจำต้องถอยหนี รีบอุ้มร่างของหล่อนแล้วพามานอนในห้อง แข็ง… แข็งมาก รุตย์พึมพำอยู่ในใจ กับความรู้สึกบางอย่างที่ตัวเองรับรู้ได้เพียงผู้เดียว ก็จะอะไรเสียอีก ถ้าไม่ใช่ลำเอ็นที่กำลังคัดแข็งเป็นลำจนปวดหนึบ ทำให้ต้องรีบคว้าหมอนที่วางอยู่บนโซฟามาวางลงบนตัก ด้วยกลัวว่าคนที่นอนอยู่ในห้องอาจจะเดินออกมาเห็นภาพของลำเอ็นแทงตุงขึ้นมาจากเป้ากางเกงจนเป็นภาพที่น่าเกลียด รุตย์ยอมรับว่าเป็นคนเซ็กส์จัด ผู้หญิงที่มีหุ่นทรงอย่างสะใภ้คนนี้นี่แหละสเปคของเขา แม้อายุจะมากขึ้น แต่อารมณ์ความต้องการทางเพศเขานั้นไม่เคยลดน้อยลงเลยสักนิด และในทางตรงกันข้าม… ดูเหมือนว่าจะมีความต้องการที่รุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ จนสวนทางกับอายุ ด้วยเหตุผลนี้เอง… ที่ไม่อยากให้ใบเฟิร์นมาอยู่ใกล้ เพราะรุตย์รู้ตัวดีว่าเขาเป็นคนเซ็กส์จัด รู้ว่าตัวเองเหมือนไฟ และสะใภ้แสนสวยคนนี้ก็มีประกายความเร่าร้อนบางอย่างที่วูบไหวอยู่เบื้องหลังดวงตาเจ้าชู้จนเขารู้สึกได้ รุตย์ไม่อยากให้สะใภ้ต้องกลายมาเป็นน้ำมัน เพราะรู้ว่าถ้าหากอยู่ใกล้ไฟอย่างเขา… หล่อนจะยิ่งอันตราย ไม่แคล้วคงมอดไหม้ไปด้วยกัน บนโซฟาหน้าจอทีวี… ตาของรุตย์จับจ้องอยู่ที่จอทีวีก็จริง แต่จิตใจกลับล่องลอยไปไกล เอาแต่นั่งครุ่นคิดด้วยความกังวลใจ… เขาจะต้องควบคุมตัวเองให้ได้ ในระหว่างที่ต้องอยู่ร่วมบ้านกับสะใภ้สองต่อสองไปอีกหลายวัน นั่งครุ่นคิดต่อมาได้อีกไม่นาน จู่ๆ เสียงเรียกของสะใภ้ที่แว่วออกมาจากในห้อง… ก็ทำให้พ่อผัวต้องรีบเดินเข้ามาดู “พี่เอิร์ทจ๋า… พี่เอิร์ท… ” ใบเฟิร์นตื่นแล้ว หล่อนร้องเรียกหาสามี ขณะที่อยู่ในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียวกระโจมอก นั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งตั้งอยู่ปลายเตียงติดกับตู้เสื้อผ้า “พี่เอิร์ท… มาแล้วหรือจ๊ะ… ทำอะไรอยู่จ๊ะ… ” หล่อนหันมาจ้องร่างสูงใหญ่ของรุตย์ที่เดินเข้ามาในห้อง “นี่พ่อเองนะ… พ่อรุตย์… ” เอาแล้วสิ ดูเหมือนว่าอาการป่วยของสะใภ้จะกำเริบขึ้นมาอีกแล้ว “พี่เอิร์ทพูดถึงใครจ๊ะ… เฟิร์นไม่เห็นรู้จัก” หล่อนขมวดคิ้ว “หนูตั้งสตินะจ๊ะ… นี่ไม่ใช่ไอ้เอิร์ทผัวหนู… แต่นี่คือพ่อของไอ้เอิร์ทสามีหนู” “พี่เอิร์ทพูดอะไร… นี่แหละพี่เอิร์ท… เสื้อผ้าก็พี่เอิร์ทชัดๆ… อย่าเถียงเลยน่ะ” หญิงสาวยืนยัน… ตอนนี้รุตย์จึงรู้ว่าตัวเองทำพลาดอย่างมหันต์ ที่เอาเสื้อผ้าของลูกชายมาใส่ แต่นั่นก็เป็นเพราะว่าเขาไม่ได้เตรียมเสื้อผ้าสำหรับมาพักค้างคืนที่นี่ เรื่องนี้เป็นเหตุสุดวิสัย เอิร์ทเองที่เป็นคนบอกให้พ่อใช้เสื้อผ้าของตนได้ตามสบาย “เอ่อ… คือ… ” รุตย์ยกมือเก้ๆ กังๆ พยายามจะอธิบาย แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อสะใภ้โผเข้ามากอดโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว “มาเถอะจ้ะพี่เอิร์ท… อย่าชักช้าอยู่เลย วันนี้เฟิร์นคิดถึงพี่… เราไม่ได้ทำกันนานแล้วนะ… ” ดูเหมือนว่าสะใภ้คนสวยจะไม่รับรู้ในความจริงที่รุตย์พยายามจะอธิบาย ร่างสูงใหญ่ถูกคนตัวเล็กพามานอนลงบนเตียงอย่างง่ายดาย “หนู… พ่อไม่ใช่… ” ขณะที่กำลังจะบอกว่าพ่อไม่ใช่เจ้าเอิร์ทผัวหนู ทว่าไม่ทันจะพูดจบประโยค หญิงสาวก็พลิกตัวขึ้นมาคร่อมอยู่บนลำตัวหนาของพ่อผัว ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก… หล่อนเอื้อมมือสองข้างมาโอบใบหน้าของรุตย์ ลูบไล้มองความหล่อเหลา เอามือลูบคางและสันกรามที่สากระคายไปด้วยหนวดเครา ก่อนจะรั้งขึ้นมาบดเคล้าริมฝีปากเข้าหากันอย่างอดใจไม่ไหว ตอนแรกรุตย์ไม่ยอมเปิดปาก หากสุดท้ายก็แพ้พ่ายปลายลิ้นนุ่มอ่อนของสะใภ้ ไชชอนรุกรานเข้ามาในกลีบปาก

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more