เคลียร์งานและรับค่าตัวมาเรียบร้อย รัศมีดาราก็กลับกรุงเทพๆ พร้อมกับน้ำเงินเพียงสองคน เพราะว่าต่างคนต่างก็ต้องกลับไปทำงานของตนเองต่อที่เมืองหลวง แม้ได้เดินทางมาถึงเมืองไข่มุกแห่งอันดามันแต่ก็ได้แค่มาวันเดียว ค่ำมืดก็ต้องกลับแล้วไม่ได้เที่ยวให้คุ้มค่าสักเท่าไหร่... บนรถตู้ของโครงการที่มาส่งจากออฟฟิศของโครงการมาถึงสนามบินนั้นทั้งสองคนไม่ได้คุยอะไรกัน เวลาหลายสิบนาทีที่อยู่บนรถคันเดียวกันไม่ได้อึดอัดเท่าที่ควรเพราะรัศมีดาราผล็อยหลับไป...
หล่อนมาเผลอสะดุ้งตื่นเมื่อน้ำเงินมาเขย่าแขนหล่อนเบาๆ ให้ตื่นเพราะรถตู้มาจอดที่หน้าอาคารผู้โดยสารซึ่งรวมขาเข้าขาออกไว้ในอาคารเดียวกัน...
“ถึงแล้วเหรอคะ” หล่อนงัวเงียมาถาม แล้วก็ตาโตเมื่อนึกได้ว่าหล่อนมากับใคร... ท่าทางเป็นกันเองหมดไปเหลือแต่ความเกร็งมากกว่า
“ส่งกระเป๋ามา” เขาพยักพเยิดไปถึงกระเป๋าเดินทางใบเล็กที่มีชุดที่ใส่ออกงานต้องเอาไปคืนห้องเสื้อเพราะเช่า
