จันทร์เจ้าขาหายโกรธแต่ตระหนกแทนเมื่อถูกรุกรานจากเขา... หล่อนยังไม่ได้คุยกับเขาให้รู้เรื่องเลย แต่เขากลับลากหล่อนมาทำอย่างนี้... ร่างบางนิ่งแข็งขืนบอกกับตัวเองว่าเขาแค่อยากระบายกับหล่อนและอยากเหยียบย่ำหล่อนให้จมดินเมื่อหล่อนตกเป็นทาสสวาทของเขา หล่อนจะไม่ให้เขาต้องมาหัวเราะเยาะหล่อนซ้ำอีก...
“อย่ามาทำแบบนี้กับฉัน คุณไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะแตะต้องฉัน” จันทร์เจ้าขากัดฟันบอกเขาเข่นเขี้ยว กรีดร้องในลำคอหงุดหงิดเบาๆ เมื่อร่างกายที่เต็มไปด้วยความปรารถนาของเขาเบียดเสียดที่หน้าท้องหล่อน...
มือของหล่อนจิกเนื้อเขาผ่านเสื้อสูทหนา... เท้าเล็กๆ ย่ำไปบนเท้าของเขาจนเขาร้องโอ๊ย แต่คมเพชรก็ยังไม่ปล่อยอ้อมแขนจากหล่อน...
“ฤทธิ์มากนักนะ ลืมไปแล้วหรือไงว่าเรามันเคยๆ กัน ที่ผ่านมาไม่เห็นต่อต้าน ชอบมากด้วยไม่ใช่หรือไง” คำพูดของเขาเหมือนน้ำมันที่สาดบนเพลิงพิโรธของหล่อน เชื้อไฟโกรธาถูกเติมจนหน้ามืดไปหมด...
เขาเป็นคน
