ทอแสงจันทร์

เราได้เห็นดีกันแน่

หลายต่อหลายครั้งที่วาวพลอยอ้างว่ามาหาจันทร์เจ้าขานั้นคมเพชรตามสืบได้ว่าหล่อนออกมาหาอาทิตยะ เขาเคยสั่งห้ามวาวพลอยไม่ให้นอกใจคู่หมั้นให้สังคมประณาม รวมทั้งการสั่งห้ามให้อาทิตยะยุ่งวุ่นวายกับวาวพลอยในเชิงชู้สาว แต่ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ เมื่อห้ามหนักเข้าวาวพลอยก็หนีออกจากบ้านมาอยู่กับอาทิตยะจนเขาต้องตามมาเอาตัวน้องสาวเขากลับไปเป็นการถาวร เพราะเขาจะไม่ยอมให้น้องสาวเลิกคบหาสมาคมกับคนบ้านนี้อีกต่อไปแล้ว

“ก็ถูกว่ายายพลอยมาแต่ก็ยายพลอยกลับไปแล้วไม่ได้อยู่ที่นี่... ไม่เชื่อคุณก็ค้นหาดีๆ ก็ได้ ฉันไม่ได้ว่า แต่ทำไมคุณต้องมาทำร้ายพี่ชายฉัน พวกคุณเสียมารยาทจนฉันไม่อยากเชื่อว่าเกิดมาในตระกูลผู้ดี ถึงพวกเราจะเป็นแค่คนธรรมดาแต่ก็พูดภาษาคนรู้เรื่องถามมาดีๆ พวกเราก็ตอบดีๆ จู่ๆ มาปรักปรำทำร้ายกันอย่างนี้มันแย่มากนะ”

ถึงตอนนี้จันทร์เจ้าขาก็ยังยืนยันหน้าเป็นว่าวาวพลอยไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่บังเอิญคมเพชรไม่ได้เป็นคนโง่เง่าพอที่จะเชื่อคำโกหกของหล่อนเสียด้วย...

“ผมบอกไอ้อาทิตยะดีๆ แล้วว่าให้พาวาวพลอยกลับบ้าน และเลิกยุ่งกับน้องสาวผม แต่มันไม่ทำตามที่ผมบอก ที่ทำกับมันอย่างนี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำไปจันทร์เจ้าขา คุณก็รู้จักผมดีนี่... ผมจะทำให้มากกว่านี้ถ้าผมไม่ได้ตัวน้องสาวผมคืนมา” คมเพชรเดินเข้ามาใกล้หล่อนมากขึ้น พร้อมๆ กับพูดคุกคามจนหล่อนต้องก้าวถอยออกมาอย่างโกรธกรุ่นที่เขากล่าวหา...

หล่อนเองก็ไม่รู้ว่าเพื่อนหายไปไหน เพราะหลังจากที่วาวพลอยมาหาหลังคริสต์มาสนั้นหล่อนก็ติดต่อวาวพลอยไม่ได้อีก คนที่แทบไม่เคยติดต่อมาหาหล่อนหลังเลิกรากันถึงกับโทรมาคุกคามสั่งให้หล่อนล้มเลิกการยุวาวพลอยให้นอกใจคู่หมั้นมาคบพี่ชายตนเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขา

หล่อนแทบจะกรีดร้องใส่โทรศัพท์ให้คนหลงตัวเองหูแตกว่าหล่อนไม่เคยมีความคิดเช่นนั้นหล่อนแทบไม่เคยนึกถึงเขาตลอดเวลาที่เลิกกันมา และพี่ชายหล่อนกับวาวพลอยไม่ได้ทำอะไรบ้าๆ แบบที่เขาคิดสักนิด หล่อนบอกเขาไปแล้วว่าวาวพลอยไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่เขาก็ยังบุกมาพร้อมกับคู่หมั้นของวาวพลอยและทำเรื่องแย่กับคนที่บ้านหล่อนจนทนไม่ได้ที่จะต้องฟังเขากล่าวหาหล่อนและยัดเยียดข้อหาว่าพี่ชายหล่อนลักพาน้องสาวเขาทั้งที่ไม่ได้ทำ

“พอแล้วคมเพชร เจรจาให้เสียเวลาเปล่าเท่านั้นแหละ ทุกคนไปค้นที่นี่ทุกซอกทุกมุม หาให้เจอว่ามันเอาพลอยไปซ่อนไว้ที่ไหน” น้ำเงินสั่งบอดีการ์ด

“เดี๋ยวก่อน” จันทร์เจ้าขาร้องห้าม... “ฉันเห็นแก่ว่ายายพลอยเป็นเพื่อนของฉันและพวกคุณเป็นคนที่รักยายพลอย แต่พวกคุณก็ไม่มีสิทธิจะมาทำแย่ๆ อย่างนี้ที่บ้านฉัน ก่อนจะค้น พวกคุณต้องขอโทษพวกฉันก่อน และก็ขออนุญาตค้น ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจ”

“อย่ามาเล่นแง่ถ่วงเวลา ความผิดติดตัวคุณมีมากจนใช้ผมยังไงก็ไม่มีวันหมดอยู่แล้ว... อย่าทำให้ผมโกรธคุณมากขึ้นไปอีก” คมเพชรจ้องหน้าจันทร์เจ้าขา ก่อนจะเสไปบอกลูกน้องให้ค้นทั่วทั้งบ้านอย่างไม่เกรงใจ...

บอดีการ์ดของน้ำเงินปล่อยร่างของอาทิตยะลงไปนอนกองที่พื้นพรม จันทร์เจ้าขาและรัศมีดาราวิ่งปราดเข้าไปหาพี่ชาย โดยที่น้ำเงินและคมเพชรยืนกอดอกมองอยู่...

“พี่รพี เป็นไงบ้างคะ เจ็บมากไหม” รัศมีดาราประคองพี่ชายเอาไว้ หล่อนร้องไห้จนหน้าตาที่แต่งไว้อย่างงดงามเลอะเปรอะเปื้อนไปหมด ขณะที่จันทร์เจ้าขานั้นไม่มีน้ำตาสักหยด มือเล็กๆ ของหล่อน สำรวจความเสียหายบนใบหน้าของพี่ชายว่ามีส่วนใดปริแตกหรือไม่ในขณะที่มืออีกข้างก็พยายามโทรติดต่อโรงพยาบาลเอกชนที่ใกล้ที่สุดให้มารับตัวพี่ชายหล่อนไปตรวจให้ละเอียดเพื่อเอาหลักฐานไปแจ้งความ...

“พี่ไม่เป็นไร” อาทิตยะตอบเสียงแหบพร่า แล้วก็ไอโขลกๆ ออกมา เมื่อเขาปล่อยมือที่กุมปากของตัวเองเอาไว้แล้วดวงตาของจันทร์เจ้าก็ขาเบิกโพลงเมื่อเห็นเลือดสีแดงสดไหลจากมุมปากอาทิตยะ ตรงบริเวณนั้นมีแผลอยู่อาจจะเป็นรอยแหวนของน้ำเงินตอนที่เขาชกอาทิตยะ หญิงสาวดึงผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดจากเสื้ออาทิตยะกดที่ปากแผลไว้

“เจ็บแค่นั้นไม่ตายหรอก แต่คราวหน้าแกตายแน่ถ้าแกยุ่งกับพลอยอีก” น้ำเงินมองสภาพน่าสมเพชของไอ้คนชอบแย่งคนรักของคนอื่นแล้วพูดขู่ขึ้นมา...

มือของจันทร์เจ้าขากำแน่น... หล่อนดึงมือน้องสาวมากดปากแผลของอาทิตยะไว้ แล้วลุกขึ้นมายืนเผชิญหน้าน้ำเงิน ร่างบางหายใจเข้าออกลึกๆ พยายามข่มความโกรธเกลียดน้ำเงิน แต่หล่อนก็ข่มมันไม่ได้อีกต่อไป เลือดของอาทิตยะทำให้หล่อนทนเก็บทุกอย่างและควบคุมอารมณ์ไม่ลง...

พอกันทีกับการอดทนและใช้สติพูดคุยกับศัตรู เพราะมันไม่ได้ผลอะไรกับคนที่ไร้อารยะธรรมและดีแต่ใช้กำลังอย่างคมเพชรกับน้ำเงิน...

“ไอ้หน้าตัวเมีย” ถ้อยคำต่อว่าหลุดจากปากจันทร์เจ้าขา ใบหน้าหล่อนแดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ มือเล็กๆ ที่กำโทรศัพท์อยู่เกร็งแน่นจนข้อขาวไปหมด...

น้ำเงินยังไม่ทันตอบโต้และไม่คิดว่าคนที่ไม่พูดอะไรและเงียบเหมือนยอมพวกเขามาตลอดอย่างจันทร์เจ้าขาจะลุกขึ้นมาโวยวาย จันทร์เจ้าขาก็ซัดกำปั้นที่กำมือถือฟาดเข้าที่ด้านของศีรษะของน้ำเงินสุดแรงจนไม่ทันปัดป้อง หล่อนรู้ว่านี่คือจุดที่อ่อนไหวที่สุดของกะโหลกศีรษะเพราะเคยเห็นเพื่อนทำแอนิเมชันเลียนแบบโครงกระดูกในงานโฆษณา ความรู้นั่นไม่เปล่าประโยชน์เพราะมันทำให้คนตัวโตอย่างน้ำเงินล้มได้...

คนที่ทำให้พี่ชายหล่อนเจ็บมันต้องเจ็บยิ่งกว่า หล่อนคว้าเก้าอี้ที่ใกล้มือหล่อนจะฟาดซ้ำ เป็นโชคดีของน้ำเงินที่คมเพชรคว้าเก้าอี้นั้นไว้ก่อนที่มันจะฟาดบนร่างเขา แต่เท้าของจันทร์เจ้าขาก็เตะฟาดไปบนร่างน้ำเงินรัวกระหน่ำ ปล่อยเก้าอี้ให้คมเพชรที่ยื้อยุดราวกับอยากได้มันนักหนาได้ไปสมใจอยาก แล้วมานั่งคร่อมอกน้ำเงินกระชากคอเสื้อเขาไว้แล้วชกหน้าเขาไม่ยั้ง.... แม้แต่คมเพชรจะมารั้งหล่อนไม่ให้ทำร้ายน้ำเงินให้ตายคามือก็ยังต้องออกแรงมากมายมหาศาลเพื่อเอาหล่อนให้หยุด...

ตอนที่คมเพชรล็อกแขนหล่อนไว้ทั้งสองข้างและกระชากหล่อนมากอดแน่นไว้จนขยับส่วนบนไม่ได้ หล่อนก็ย่ำเท้าบนตัวของน้ำเงิน และถีบคมเพชรที่อยู่ด้านหลังจนเขาแทบจะบ้าตายที่หล่อนโมโหแล้วเรี่ยวแรงเยอะขนาดนี้ ช่างแตกต่างจากตอนที่นิ่งเป็นน้ำยาเย็นไม่รู้สึกอะไรเหลือเกิน...

“ปล่อยฉัน... มันจะต้องเจ็บมากกว่าที่พี่ชายฉันเจ็บ” จันทร์เจ้าขาดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของคมเพชร หล่อนหายใจหอบเหนื่อย ไม่หยุดต่อสู้ดิ้นรน เมื่อคมเพชรกับน้ำเงินบีบคั้นหล่อนจนสุดหนทาง หล่อนก็ขอสู้แค่ตาย...

“หยุดดิ้นพล่านเป็นหมาบ้าได้แล้วพระจันทร์ เงาหัวจะมีอยู่แล้วยังคิดจะสู้อีก...” คมเพชรดุหล่อน

“โอ๊ย” คมเพชรร้องลั่นเมื่อจันทร์เจ้าขากัดที่แขนของเขาสุดเขี้ยว ยังดีที่มีสูทเนื้อหนากั้นอยู่ไม่อย่างนั้นเนื้อเขาคงได้หลุดติดปากหล่อนไปแน่...

“พวกคุณจะต้องขอโทษที่วันนี้พวกคุณทำกับพวกฉันอย่างนี้...” เมื่อได้รับอิสระหล่อนก็ถอยออกมายืนหอบแล้วด่าน้ำเงินที่ลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลกับคมเพชรที่ยืนสะบัดแขนข้างที่โดนกัดมองหล่อนตาลุกโชน

“พวกคุณต่างหากที่ต้องขอโทษ เราได้เห็นดีกันแน่” คมเพชรคำราม เขามั่นใจมากว่าวาวพลอยต้องอยู่ที่นี่ แล้วเขาจะจัดการให้หนักเสียทุกคนโดยเฉพาะผู้หญิงตรงหน้าเขา