“มึงจะเบี้ยวกูไม่ได้นะเว้ย นัดกันแล้วอะ เมาค้างหรือไง ให้กูไปรับไหมล่ะ”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวกูไป” เสียงตอบกลับของธรณ์แหบพร่าเล็กน้อย เพราะเมาค้างอยู่จริง ๆ
“มาแน่นะ ไม่มากูโกรธจริง ๆ ด้วย”
ธรณ์สบถด่ากลับแทนคำยืนยันว่าเขาจะไปแน่ ๆ หรือไม่ไป ก่อนวางสาย นั่งโง่ ๆ อยู่พักใหญ่ คิดทบทวนว่าเมื่อคืนไปดื่มที่ไหนมา หลายวันมานี้เขาออกกินเที่ยวแทบทุกคืน พอจำได้ราง ๆ ว่าวันก่อนไปกินข้าวกับเพื่อน แต่ดันไปเจอพรรณวษา คืนนั้นเลยปล่อยอารมณ์ไปกับคู่ขาคนเก่าที่ห้องชุดของเจ้าหล่อน แต่แล้วก็หมดอารมณ์ไปดื้อ ๆ ปลุกเท่าไรก็ไม่ขึ้น
เพราะเสียงต่อว่าของพรรณวษาแทรกเข้ามาในหัวของเขา
‘ผู้ชายแบบคุณมันก็คนเฮงซวย คุณมันจอมตลบตะแลง แสดงบทผู้ชายอกหักได้น่าเห็นใจเก่งมาก คุณอาจจะหลอกตาใครต่อใครให้เชื่อให้สงสารคุณได้นะ แต่ขอบอกว่ามันหลอกคนอย่างฉันไม่ได้’
เขาม
