นาธานช้อนตัวอีกคนขึ้นแนบอกก่อนเดินไปนั่งลงที่โซฟาชุดโดยให้ไอมินั่งบนตักของตัวเอง สองมือยังคงปลอบโยน กดศีรษะเล็กให้แนบลงตรงอกของเขาเพื่อให้เธออุ่นใจ
ลอฟท์และฟรานเชสโกค่อยๆ เดินตามไปนั่งลงฝั่งตรงข้ามแล้วต่างพากันเงียบ ตอนนี้เหมือนผู้ต้องหามีคดีติดตัวรอรับการลงทัณฑ์
สาวน้อยจากที่สะอึกสะอื้นเริ่มปรับอารมณ์ลงได้บ้างแล้วเหลือเพียงสืบน้ำมูกเป็นบางครั้ง น้ำตาเม็ดเล็กที่ยังคงไหลรินนาธานเป็นฝ่ายเช็ดออกให้จนชุ่มมือไปหมด
ไอมิผละใบหน้าออกมาบอกเขา
"ไอมิไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ แค่..ตกใจนิดหน่อย"
"ไม่นิดหน่อยมั้งครับร้องขนาดนี้ พวกผมสองคนต้องขอโทษจริงๆ" ฟรานเชสโกเป็นคนเอ่ยขึ้นอย่างรู้สึกผิด
"ยกโทษให้พวกผมด้วยนะครับ" ลอฟท์ก็แสดงสีหน้าว่ารู้สึกผิดจริงๆ แต่ปกติพวกเขาชอบแกล้งกันอย่างนี้แต่แค่ไม่เคยมีใครรู้ เพราะข้างนอกจะมาเล่นเป็นเด็กมันไม่ใช่ไง
"ไอมิไม่ได้โกรธจริงๆ ค่ะแค่ตกใจ แต่ตอนนี้หายตกใจแล้วค่ะ" บอกเพ
