ตอนที่ 6
1280 คำ
เช้าวันต่อมา ก็เป็นเหมือนเช่นดั่งทุกวันที่หล่อนต้องลุกขึ้นมาทำงานบ้านแต่เช้า แต่หล่อนไม่เคยขี้กร้านแม้แต่วันเดียว หล่อนยินดีตื่นแต่เช้าตรู่ เพื่อมาทำงานบ้าน และก็... เฝ้ารอการได้เห็นเพเรอคลิส ซาเวลลาสในเช้าวันใหม่
ทุกๆ เช้าชายหนุ่มจะตื่นขึ้นมา และออกวิ่งไปรอบๆ อาณาจักรซาเวลลาส ซึ่งแน่นอนแสนดีรู้ดีว่าจะต้องไปดักรอตรงไหนถึงจะได้ลอบมองเรือนร่างกำยำของชายที่ตัวเองแอบรักจนหมดใจได้อย่างถนัดตา
นั่นไง... เพเรอคลิสกำลังวิ่งมาทางนี้...
หัวใจของหล่อนไม่เคยเต้นแรงเช่นนี้กับมนุษย์ผู้ชายคนไหนมาก่อนเลย นอกจากเพเรอคลิสคนเดียวเท่านั้น ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายมันเต้นแรงระรัว จนแทบจะกระดอนออกมานอกอก ร่างกายของหล่อนเหมือนถูกตรึงด้วยคำสาปจากดวงตาคมกริบสีน้ำเงินเข้มทรงพลังคู่นั้น หล่อนขยับตัวไม่ได้ ความร้อนผ่าววูบวาบที่ไม่อาจหาที่มาได้เกิดขึ้นในท้องน้อยอีกแล้ว หล่อนรู้ดีว่าผู้ชายอย่างเพเรอคลิสนั้นแสนอันตราย แต่ราวกับมีแรงดึงดูดบางอย่างที่ทำให้หล่อนไม่อาจจะละสายตาจากผู้คนนี้ได้... ใช่ ละสายตาจาก เพเรอคลิสไม่ได้เลยแม้แต่วินาที
ร่างสูงใหญ่ในเสื้อยืดสีขาวสะอาด กางเกงออกกำลังขายาวหยุดยืนตรงหน้าหล่อน แสนดีห่อปากตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า ดวงหน้างามซีดสลับแดงระเรื่อ
“คุณชายใหญ่...”
คนตัวโตขยับเข้ามาหา กลิ่นเหงื่อจากเนื้อตัวของเขาทำให้แสนดีรู้สึกซ่านไปทั้งหัวใจ หล่อนลืมตัวช้อนตาขึ้นสบประสานกับเจ้าของดวงตาคมกริบสีน้ำเงินเข้ม เผลอสำรวจเครื่องหน้าแสนสมบูรณ์แบบของเขาทั้งๆ ที่ไม่มีสิทธิ์ ก่อนจะค้นพบว่าริมฝีปากของเพเรอคลิสสวยกว่าที่หล่อนเคยคิดเอาไว้มากมายนัก
หัวใจสาวเต้นแรงราวกับกำลังยืนอยู่ใต้พิภพที่กำลังเกิดภัยพิบัติ มือเล็กกำด้ามไม้กวาดในมือแน่น ร่างกายอ่อนเปลี้ยไร้เรี่ยวแรง เพราะเขาสินะ เพราะอยู่ใกล้เพเรอคลิส หล่อนถึงได้รู้สึกอ่อนแอเช่นนี้
กลีบปากอิ่มเม้มแน่นเข้าหากัน และพยายามเรียกสติให้กับตัวเองโดยเร็วที่สุด แต่ความวิงเวียนก็พุ่งเข้ามาหาอย่างไม่ทันตั้งตัว และทันทีที่หล่อนพยายามจะก้าวเท้าถอยหลังหนี ร่างอรชรก็เซถลาโงนเงนจะล้มครืน มือใหญ่จึงตวัดรวบเอวคอดเอาไว้ได้ทันเวลา
“ฉันว่าเธอไม่เหมาะกับงานแบบนี้หรอกนะ”
เขาผลักหล่อนออกห่างทันที เมื่อเห็นหล่อนทรงตัวได้แล้ว ท่าทางถือตัวเย่อหยิ่งตามแบบฉบับของบุรุษมังกรดำทำให้หล่อนเต็มไปด้วยความอดสู สาวสวยทุกคนมีโอกาสถูกเลือกขึ้นเตียงกับเพเรอคลิสได้ ยกเว้นหล่อนที่เขาไม่เคยมองเห็นความสวยงามเลย
“ขอบ... ขอบคุณค่ะ”
แสนดีกัดฟันขอบคุณ และหมุนตัวจะเดินหนี แต่แขนกลมกลึงของหล่อนถูกฝ่ามือร้อนจัดของเพเรอคลิสคว้าเอาไว้เสียก่อน
“พรุ่งนี้ไม่ต้องมากวาดตรงนี้อีก”
“ทำ... ทำไมล่ะคะ”
หล่อนหันกลับมามองอย่างกังขา ลืมความอ่อนแอของตัวเองไปชั่วขณะ
เพเรอคลิสหรี่ตามองแม่กวางน้อยตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชาไร้ความรู้สึก
“เพราะฉันไม่ชอบให้ใครมาเกะกะเวลาฉันออกกำลังกาย”
“ดิฉัน... จะไม่เผลอขวางทางคุณชายใหญ่อีกแล้วค่ะ”
“ไม่ต้องมาพูดมาก ฉันสั่งอะไรก็ทำแบบนั้น อย่าริอ่านขัดคำสั่งเด็ดขาด เข้าใจเอาไว้เสียด้วย”
คนตัวเล็กน้ำตาซึม นัยน์ตาแดงก่ำ แต่เพเรอคลิสเมินไม่สนใจ
“หรือถ้าจะให้ดี พาแม่ของเธอออกไปจากดาร์กอน คาสเทลโลซะ”
“คุณชายใหญ่...”
หญิงสาวครางออกมาอย่างเสียใจ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาขับไล่ แต่มันนับครั้งไม่ถ้วนแล้วต่างหาก
“ไปถามแม่ของเธอว่าต้องการเงินเท่าไหร่ ฉันยินดีจ่ายไม่อั้น ขอเพียงให้เธอกับแม่ออกไปให้พ้นหูพ้นตาก็พอ”
หยาดน้ำตาที่ซ่อนเอาไว้ร่วงหล่นบนแก้มนวล เพเรอคลิสไม่สนใจวิ่งเหยาะๆ จากไปอย่างไม่ใยดี ทิ้งให้แสนดียืนน้ำตาไหลพรากอยู่เพียงลำพังด้วยความทุกข์ทรมาน
“คุณชายใหญ่คงเกลียด... แซนดี้กับแม่มากสินะคะ”
หลังมือเล็กยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง สองเท้าก้าวเดินตรงไปในสวนอย่างใจลอย
“แซนดี้...”
เดลล่าเอ่ยเรียกเสียงดัง แต่แสนดีก็ยังไม่ได้ยินจึงต้องตะโกนเรียกอีกครั้งและเพิ่มเสียงให้ดังมากขึ้น
“ยายแซนดี้!”
“ห๊ะ?”
แสนดีรีบหันหาต้นเสียง ก่อนจะเห็นเดลล่าถือถาดใส่ถ้วยชาอยู่อีกฝั่งของทางเดิน
“มีอะไรกับฉันเหรอเดลล่า”
“ใจลอยไปถึงไหนแม่คุณ” เดลล่าประชดเพื่อนรักเสียงสูง
แสนดีพยายามจะยิ้มแต่ยิ้มไม่ออก “เปล่า... เปล่าสักหน่อย”
“อย่ามาโกหกเลย” เดลล่าเดินตัดข้ามไม้ประดับเตี้ยๆ เข้ามาหยุดตรงหน้าของแสนดี “ดูสิตาแดงก่ำเชียว นี่ถ้าไม่ถูกป้าโซเฟียตีมาอีก ก็คงถูกคุณชายใหญ่ดุเอาแหงๆ”
เดลล่าจ้องหน้าเพื่อน แต่แสนดีรีบหลบตา
“แต่ฉันว่าข้อหลังมากกว่าใช่ไหม”
“มะ ไม่ใช่”
“อย่ามาปดฉัน เธอเดินมาจากทางนู้น ซึ่งเป็นที่ประจำที่เธอจะไปแอบมองคุณชายใหญ่ หรือว่าไม่จริง ว่าแต่ทำไมถูกดุล่ะ หรือว่าคุณชายใหญ่จับได้ว่าเธอมาแอบมอง”
“ไม่... ไม่มีอะไรจริงๆ เดลล่า”
หญิงสาวต้องใช้พยายามอย่างมากที่จะทำให้เสียงเป็นปกติที่สุด
“ฉัน... ฉันขอตัวไปช่วยแม่ในครัวก่อนนะ ไปล่ะ”
“เฮ้ย... อย่าพึ่งไปสิ แซนดี้ ฉันมีเรื่องจะมาบอก”
เดลล่าตะโกนเรียกและพยายามประคองถาดใส่ถ้วยชาไปดักหน้าแสนดีเอาไว้
“รู้ข่าวพี่เอตันหรือเปล่า”
“พี่เอตัน? มีอะไรเหรอเดลล่า”
เดลล่าหันมองซ้ายมองขวา ก่อนจะกระซิบกระซาบให้แสนดีฟัง
“ก็ฉันบังเอิญได้ยินพวกหัวหน้าคุยกันน่ะ ว่าพี่เอตันถูกคำสั่งย้ายจากคุณชายใหญ่ให้ไปทำงานที่แบล็คดาร์กอนคอมปานีแล้วน่ะสิ”
“จริงเหรอเดลล่า แต่เมื่อคืนตอนที่ฉันคุยกับพี่เอตัน ไม่เห็นพี่แกบอกว่าจะย้ายไปไหนเลย” แสนดีฟังแล้วก็แปลกใจนัก
“พี่เอตันจะบอกเธอได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่อถูกย้ายด่วนน่ะ”
“ย้ายด่วน?”
“ใช่ สงสัยจะทำอะไรผิดมาแน่ๆ เลย” เดลล่าลองคิดหาเหตุผล แต่ก็คิดไม่ออก
“แต่คนอย่างพี่เอตันจะไปทำอะไรผิดได้นะ เป็นคนดีเสียขนาดนั้น เธอว่าไหมแสนดี”
แสนดีพยักหน้าน้อยๆ เห็นด้วย “นั่นสิ บางทีพี่เอตันอาจจะไปทำงานที่ดีกว่าที่นี่ก็ได้นะ”
“ฉันก็ขอให้เป็นอย่างนั้นแหละ” เดลล่าพึมพำก่อนจะรีบขอตัวด้วยท่าทางตื่นตระหนก “โอ้ตายแล้ว ชาของคุณเนลเย็นหมดแล้ว ฉันรีบไปชงใหม่ก่อนนะ เดี๋ยวถูกเอ็ดตายแน่ๆ เลยเนี่ย”
แล้วเดลล่าก็รีบวิ่งจากไป ในขณะที่แสนดีเดินคอตกตรงไปยังห้องครัวด้วยความรู้สึกเหมือนกับแบกโลกเอาไว้ทั้งใบ
- ผู้เขียน
