ธีร์…
เป็นอีกวันที่ผ่านไปอย่างเหนื่อย ๆ การเรียนแพทย์ปีสองเริ่มจะเข้าสู่ห้วงแห่งความเครียดเหมือนที่รุ่นพี่เคยเอาบอกไว้ตอนงานรับน้อง ชีวิตนักศึกษาแพทย์อย่างเรา ๆ เป็นที่รู้กันดีว่าหากเข้ามาช่วงปีหนึ่งให้รีบเก็บเกี่ยวความสุข หาเพื่อนและทำกิจกรรมหลาย ๆ อย่างเข้าไว้ รีบใช้ชีวิตนักศึกษาในมหาลัยให้เต็มที่ เพราะหากผ่านพ้นปีหนึ่งมาแล้วพวกเราทุกคนจะเข้าไปอยู่ในโลกอีกใบหนึ่ง โลกที่แทบจะไม่มีกิจกรรมอะไรนอกจากการเรียนรู้เกี่ยวกับสิ่งที่ตัวเองเรียน และไม่ได้ไปทำอะไรสนุก ๆ เหมือนเพื่อนคณะอื่นกัน แต่ก็นั่นแหละครับภายใต้ความเครียดของพวกเราก็ยังมีความสนุกปนอยู่บ้าง สนุกที่ได้เรียนรู้สิ่งในสิ่งที่จะต้องเอาไปช่วยเหลือผู้คน
“มาทำไมครับ?”
ขณะที่ผมกำลังเดินลงจากตึกคณะ ร่างสูงใหญ่ของใครบางคนที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นมาก็ฉีกยิ้มใส่ผมมาแต่ไกลจนอดสงสัยไม่ได้
“มารับมึงไง”
เฮ้อ! ทำไมแวะมาเช้าเที่ยงเย็นเลยนะ
“วันนี
