ไทเกอร์…
หลังจากที่เกิดเรื่องคืนนั้นก็เหมือนกับว่าใครบางคนกำลังหลบหน้าผมอยู่ ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นผมก็ได้ไปจัดการไอ้ตัวต้นเหตุเรียบร้อยแล้ว นี่ถ้าไม่ติดว่ามันมีเลือดของพ่อกับแม่ผมอยู่ล่ะก็ผมต้องฆ่ามันแล้วแน่ ๆ
“เฮ้อ! ทำไมไม่โกรธมันวะ”
ผมที่นั่งคิดอะไรอยู่ใต้ตึกคณะแพทย์คนเดียวก็พ่นลมหายใจเป็นครั้งที่ร้อยออกมา แปลกมากที่หลังเกิดเรื่องขึ้นพอรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันนั้นผมก็ไม่โกรธหรือเกลียดมันเลย ทั้ง ๆ ที่ทำอะไรแบบนั้นกับคนที่ไม่ชอบขี้หน้าแท้ ๆ
ยิ่งเห็นใบหน้าขาวเนียนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ข้าง ๆ ก็ยิ่งทำให้ผมไม่อยากละสายตาไปไหน ถ้าวันนั้นไม่ติดว่ามันป่วยเพราะผม ผมก็คงจะ…
“จะบ้าเหรอ! ถ้าทำต่อก็เท่ากับลักหลับอะดิ”
หึ้ย! วันนั้นรู้สึกสับสนไปหมด
ติ้ง!
แต่แล้วเสียงแอพพลิเคชั่นไลน์ที่ดังขึ้นก็ทำให้ผมสะบัดความคิดบ้า ๆ ออกจากหัวแล้วหันมาสนใจโทรศัพท์มือถือแทน ถ้าเป็นเมื่อก่อนได้เห็นช
