ออกจากปรานบุรี ปรานต์ที่เงียบขรึมอยู่แล้วในตอนขาไป ขากลับยิ่งหนักขึ้น ตงมองนายแล้วก็หุบปากฉับเมื่อเห็นแววตาคู่นั้นของนาย แบบที่ตงไม่เคยได้เห็นมาก่อน เลยไม่คิดเสี่ยงชีวิตด้วยการพูดกระเซ้าเย้าแหย่อย่างทุกที
“กลับห้องไหมครับ”
“ไปบ้าน”
คำตอบของปรานต์ไม่ผิดคาดนัก เพราะตั้งแต่ที่เด็กคนนั้นย้ายออกไป ปรานต์ก็ไม่ยอมกลับไปที่ห้องชุดนั้นอีก
“ทำไมปราณปริยาถึงมาอยู่ที่นั่นได้”
นายของตงถามเมื่อรถแล่นมาถึงกลางทางแล้ว
“นั่งรถมากับเพื่อนมังครับ”
ปรานต์ตวัดตาคมดุมองตงนิ่ง เพราะความหมายของเขาไม่ได้ตรงตามคำถามแบบนั้น ที่ต้องการรู้คือ เหตุใดถึงหนีมาเที่ยวค้างอ้างแรมที่นี่ได้ โดยที่เขาไม่รู้ล่วงหน้าเลย
เหลวแหลกป่นปี้ไปแค่ไหนแล้วป่านนี้
ยิ่งคิดยิ่งโมโห
“เรื่องเดินทางมาที่นี่ได้ยังไงกูไม่อยากรู้ แต่ที่อยากรู้คือทำไมถึงออกจากห้องเที่ยวไปทั่วแบบนี้ได้โดยที่ไม่มีใครรายงาน หวังว่าแกก็คงจะไม่รู้เหมือนกัน
