ห้าปีผ่านไป
ปรานต์มองภาพข้างทางที่แล่นผ่านอย่างไวตามความเร็วรถพร้อมความคิดมากมายหลั่งไหลพรั่งพรูเข้ามาในมโนสำนึก ทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว พร้อมกับอีกเรื่องที่เหมือนจะฝังรากลึกมากกว่าเรื่องอื่นใด
ปราณปริยา...
ห้าปีแล้วแต่เขายังลืมชื่อนี้ไม่ได้ เพียงแต่ว่าตอนนี้นึกแล้วไม่เสียววาบในอกเท่ากับเมื่อตอนปีแรกๆ ที่เจ้าหล่อนเดินเข้ามาบอกว่าท้องแล้วหนีหายไป อาจมีบ้างที่รู้สึกเสียดๆ เหมือนมีหนามฝังอยู่ไม่ได้รับการรักษาด้วยการบ่งมันออก จนหนามนั้นกลายเป็นสิ่งเดียวกันกับก้อนเนื้อที่อกด้านซ้ายไปโดยปริยาย ไม่มีการรักษาตัวเองด้วยการดันออกสร้างเนื้อใหม่ทดแทน เพราะปรานต์จงใจเก็บหนามชิ้นนั้นเอาไว้
ให้มันทิ่มตำหัวใจทุกครั้งที่นึกถึง
ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงแบบนั้นจะทำให้ปรานต์ทรมานได้ถึงเพียงนี้
เรื่องท้องนั่น หากเธอตั้งครรภ์จริงคงดูว่าเขาใจร้ายเกินไป แต่เขาไม่ได้บอกว่าจะไม่รับผิดชอบเด็กในท้องนี่นา
