เด็กชายหญิงต่างชาติสองคนที่วิ่งหยอกล้อผ่านหน้าไปเรียกรอยยิ้มให้ปราณปริยาในขณะที่รออาหารมาบริการได้อย่างไม่รู้ตัว เอ่ยปากถามคนที่มองเธอนิ่งอยู่นาน
“คุณปรานต์อยากมีลูกไหมคะ”
ปรานต์ยังคงมองเธอ ค่อยผุดรอยยิ้มมุมปาก ตอบ
“ไม่เคยคิดอยากมีเลย ถามทำไม”
“นั่นไง นิ่มนึกแล้วว่าคุณปรานต์ต้องไม่อยากมี”
“เราล่ะ อยากมีหรือไง”
“ก็...ถ้าเรียบจบ ได้ทำงานตรงสาขา มีเงินเดือนพอจะเลี้ยงตัวเองรอด เจอผู้ชายดีๆ ที่เขารับนิ่มได้ แต่งงานกันแล้วก็อยากมีสักสองคนค่ะ”
ได้ยินว่าเธอจะแต่งงานกับผู้ชายอื่นที่ไม่ใช่ตัวเอง ในอกของปรานต์ก็เหมือนกับถูกผ้าขนาดใหญ่บีบรัดจนหายใจแทบไม่ออก ละสายตาจากคนตรงหน้าเสียเลย หงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ เค้นเสียงเหน็บ
“เรียนยังไม่จบ คิดจะหาผัวแล้วหรือไง”
หน้าร้อนผ่าวขึ้นในทันทีกับคำพูดห่ามๆ ของปรานต์
ปกติเขาออกสุภาพ เคยที่ไหนกับคำพูดคำจาเช่นนี้ พูดออกมาได้ ทำอย่างกับว่าตอนนี้เธอ
