ตอนที่ 3...
4462 คำ
วันต่อมาธนภพทนไม่ไหวที่ไม่สามารถรู้ความเคลื่อนไหวของกมลเนตรได้เลย จึงมานั่งรอเธอที่ล็อบบี้ชั้นล่างของคอนโดเธอตั้งแต่เช้า เขาติดต่อพนักงานต้อนรับเพื่อให้ช่วยติดต่อเธอ แต่ก็ถูกปฏิเสธว่าเธอออกไปทำธุระข้างนอก แต่ธนภพเชื่อว่าเธอไม่ได้ออกไปไหนแน่ ๆ เขานั่งรอเธออย่างร้อนรน จนในที่สุด ร่างบางที่เขาได้เชยชมก็ปรากฏตัวให้เห็นในชุดกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดธรรมดา ๆ แค่แต่งตัวง่าย ๆ แค่นี้เธอยังสวยโดดเด่นเลย
"กุ๊บกิ๊บ!" เขาตะโกนเรียกและวิ่งไปหาเธอที่บริเวณหน้าลิฟต์ กมลเนตรเห็นคนที่ทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจของเธอก็รีบกดลิฟต์เพื่อที่จะกลับไปที่ห้องคืน แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว
"จะไปไหน คุยกันก่อน" เขารั้งแขนของกมลเนตรไว้
"ไม่คุย" เธอบอกพร้อมกับสะบัดมือเขา
"ต้องคุย" ธนภพใช้สองมือจับแขนของเธอไว้อีกครั้ง และดันตัวเธอให้ชิดกับผนัง
"อย่ามาเข้าใกล้ตัวฉันนะ" กมลเนตรพยายามหาทางออกห่างจากตัวเขา
โครม!
ร่างของธนภพถูกเหวี่ยงลงไปกองที่พื้น โดยที่เขาไม่ได้ตั้งตัว
"ทำอะไรของมึงวะ" ชายปริศนาผลักธนภพออกจากกมลเนตรและชี้หน้าถามเขาอย่างเอาเรื่อง
"อย่าไปยุ่งกับเค้าเลย พวกคนบ้า" กมลเนตรวิ่งเข้าไปดึงร่างสูงของชายหนุ่มผู้มาเยือน
"พี่ รปภ. คะ ทางนี้หน่อยค่ะ" เธอตะโกนเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัย
"จับไปเลยค่ะ วันหลังอย่าให้เขามาอีกนะคะ" เธอบอกพนักงานที่รีบเข้ามาลากตัวธนภพออกไป
"ปล่อยนะเว้ย! กุ๊บกิ๊บ! เธอต้องคุยกับฉันให้รู้เรื่องก่อน"
"ปล่อยสิวะ กุ๊บกิ๊บ!" ธนภพตะโกนจนสุดเสียงจนเขาถูกเหวี่ยงลงพื้นที่ด้านหน้าคอนโด เขามองกมลเนตรที่กำลังเดินเข้าไปในลิฟต์พร้อมกับผู้ชายที่เขาต้องรู้ให้ได้ว่าเป็นใคร
เมื่อถึงวันทำงาน ธนภพรีบไปทำงานด้วยความเร่งรีบ เพราะเขามีเรื่องต้องคุยกับเพื่อนสนิทของกมลเนตร
"คุณอัญญามาทำงานหรือยังครับ" เขาถามเลขาหน้าห้องของเธอ
"มาแล้วค่ะ แต่ว่าอยู่กับคุณกฤษนัย" เลขาบอกประโยคหลังเบา ๆ เพราะคู่รักข้าวใหม่ปลามันที่ฝ่ายชายเป็นเจ้าของห้างกับฝ่ายหญิงที่เป็นผู้จัดการแผนกซุปเปอร์มาเก็ต เพิ่งเดินเข้าห้องไปก่อนหน้านี้
"ขอบคุณครับ" ธนภพรับทราบและหันหลังกลับ แต่เพียงเสี้ยววิเขากลับเดินไปเปิดประตูห้องทำงานของอัญญาทันที
"ขอโทษที่ขัดจังหวะนะพี่ แต่ผมมีเรื่องด่วนต้องคุยกับออม" ธนภพรีบพูดเมื่อเขาเห็นกฤษนัยและอัญญากำลังทานอาหารเช้าด้วยกันอย่างมีความสุข
"มีเรื่องอะไรวะ" กฤษนัยถามด้วยความสงสัย
"เรื่องกุ๊บกิ๊บเหรอ" อัญญาถามอย่างรู้ทัน แต่ยังไม่เข้าใจจุดประสงค์ของเขาเท่าไหร่ หากจะฝากของให้กมลเนตรจริง ๆ ไม่เห็นจำเป็นต้องรีบมาแต่เช้าขนาดนี้ก็ได้
"ใช่... ไม่อ้อมค้อมแล้วกันนะ เราขอเบอร์ติดต่อของเพื่อนออมหน่อย" ธนภพพูดออกมาอย่างรวดเร็ว ด้านคนฟังอย่างอัญญาและกฤษนัยเมื่อได้ยินก็อึ้งไปตาม ๆ กัน
"จริง ๆ เราจะให้ก็ได้นะ แต่ว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของกุ๊บกิ๊บ แทนเข้าใจเราหรือเปล่า" อัญญาอธิบายเหตุผลของเธอให้เขาฟัง เธอพอจะเดาออกแล้วว่าสองคนนี้คงต้องมีเรื่องอะไรกันสักอย่างแน่นอน ธนภพขาดการไว้แล้วว่าจะต้องเจอกับสถานการณ์แบบนี้ แต่เขาแค่อยากลองเสี่ยงดูเท่านั้น
"มีปัญหาอะไรกัน" กฤษนัยถามแทรกขึ้นมาท่ามกลางความอึดอัดของทั้งสองคน ธนภพอึกอักไม่ยอมตอบ เพราะถ้าอัญญารู้ความจริง เธอจะต้องโกรธเขาที่ทำร้ายเพื่อนสนิทของเธอแน่ แต่ด้วยความเป็นผู้ชายด้วยกันของกฤษนัย ทำให้เขาคาดการณ์เรื่องบางอย่างได้
"ไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร ออกไปก่อนไป คนจะกินข้าว แล้วอีกครึ่งชั่วโมงไปหาที่ห้องด้วย" กฤษนัยไล่ธนภพให้ออกจากห้องทำงานของอัญญา
"หาพี่? หาทำไมครับ" คนที่ได้รับคำสั่งงุนงง
"ก็เอกสารที่ให้แก้ไง เสร็จหรือยัง เสร็จแล้วก็เอามาให้ตรวจด้วย" เขาบอกธนภพเสียงดัง
"ครับ ๆ " ธนภพเออออตามกฤษนัย และเดินจากไป
"กูจะไม่ถามนะว่ามึงทำอะไรกุ๊บกิ๊บ แต่กูจะถามว่ามึงทำผิดมากหรือน้อยแค่ไหน" กฤษนัยถามเมื่อธนภพเข้ามาหาเขาในห้องทำงาน
"ตอบดี ๆ นะ กุ๊บกิ๊บก็เหมือนนางสาวกูคนนึง" กฤษนัยบอกอย่างตรงไปตรงมา เพราะกมลเนตรเป็นเพื่อนสนิทของอัญญา และคอยช่วยเหลือเรื่องความรักและเขากับอัญญาอยู่เสมอ
"ก็... ก็มากครับ" ธนภพสารภาพ
"แล้วมึงตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจ" ผู้เป็นพี่ชายถามอย่างเอาเรื่อง เขาจ้องธนภพตาไม่กระพริบ
"ตั้งใจครับ" ธนภพหลบตาอย่างรู้สึกผิด
"ดีที่กล้ายอมรับ" กฤษนัยละสายตาจากเขา และหยิบกระดาษแผ่นเล็ก ๆ บนโต๊ะทำงาน ยื่นให้ธนภพ
"อะ... ถ้าอยากขอโทษก็รีบไปขอโทษซะ ถึงเค้าจะไล่ยังไงก็หน้าด้านเข้าไว้แล้วกัน" กฤษนัยให้คำแนะนำ
"ขอบคุณครับพี่ ผมไปก่อนนะ ขอบคุณครับ" ธนภพหยิบกระดาษบนโต๊ะขึ้นมาดู ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องทำงานของกฤษนัยทันที
"อย่าให้เสียการเสียงานนะเว้ย!" ผู้เป็นพี่ชายและเจ้านายตะโกนตามหลัง
"สวัสดีค่ะ" กมลเนตรหยิบโทรศัพท์จากในกระเป๋า ขณะที่รอลิฟต์เพื่อออกไปทำงาน และรับสายโทรศัพท์ที่เธอไม่คุ้นเคย ด้วยความเคยชินที่มักจะมีลูกค้าโทรศัพท์มาติดต่องานอยู่เสมอ เธอจึงรับสายอย่างง่ายดาย
"สวัสดีครับ"
"สวัสดีค่ะ ติดต่อเรื่องงานโฆษณาหรือเปล่าคะ" กมลเนตรเอ่ยถามอย่างสงสัย เมื่อปลายสายอ้ำอึ้ง
"ครับ ใช่ครับ" ธนภพพูดเออออตามน้ำไป
"ต้องการเป็นสปอนเซอร์รายการหรือละครเรื่องไหนคะ" กมลเนตรถามเสียงหวาน
"เอ่อ... ทุกรายการครับ" เขาแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากมลเนตรหมายถึงพูดถึงเรื่องอะไร แต่ถ้าเปิดเผยความจริงตอนนี้ก็กลัวเธอจะไม่ยอมคุยด้วย แถมน้ำเสียงอันไพเราะที่เธอคุยด้วยตอนนี้ ช่างแตกต่างกับที่เขาเคยได้ยินเหลือเกิน
"ทุกรายการเลยเหรอคะ!" กมลเนตรตกใจ เพราะรายการของสถานีโทรศัพท์ที่เธอทำงานมีเป็นร้อยรายการ
"ครับ"
"กิ๊บขออนุญาตถามชื่อลูกค้า และผลิตภัณฑ์ของลูกค้าได้มั้ยคะ" กมลเนตรถามอย่างหาข้อมูล ตั้งแต่ทำงานมาเกือบสิบปี เธอไม่เคยเจอลูกค้ากระเป๋าหนักแบบนี้มาก่อน
"ธนภพครับ" ธนภพบอกชื่อของตัวเองไปเพราะเขาคิดว่า กมลเนตรคงไม่ทราบชื่อจริงของเขา
"ค่ะคุณธนภพ สินค้าของคุณธนภพเป็นประเภทไหนคะ เนื่องจากตอนนี้มีหลายรายการ ในหลายช่วงเวลาของสถานี มีสปอนเซอร์เต็มแล้วนะคะ บางรายการก็มีสินค้าที่เซ็นสัญญายาวไปถึงปีหน้าเลย กิ๊บจะได้แนะนำรายการที่เหมาะกับสินค้าของคุณธนภพได้ค่ะ" กมลเนตรบอกอย่างคล่องแคล่ว
"นัดคุยได้มั้ยครับ ผมอยากทราบรายละเอียดต่าง ๆ ด้วย" ธนภพเห็นโอกาสในการเจอตัวกมลเนตรแล้ว
"ได้ค่ะ คุณธนภพสะดวกเป็นวันไหนคะ" กมลเนตรตกลงทันที เพราะเธออยากเห็นหน้าตาของลูกค้าคนนี้เหลือเกิน เธอคำนวณตัวเลขในหัวอย่างรวดเร็ว หากเขาตัดสินใจเป็นสปอนเซอร์ให้สักสองหรือสามรายการ ผลงานของทีมเธอในปีนี้ต้องชนะคู่แข่งแน่ ๆ
"เอ่อ... คุณ... คุณชื่ออะไรนะครับ" ธนภพนั่งอมยิ้ม แกล้งถามชื่อของเธออย่างเนียน ๆ
"ดิฉันชื่อกุ๊บกิ๊บ กมลเนตรค่ะ เรียกว่ากิ๊บก็ได้ค่ะ หัวหน้าทีมฝ่ายโฆษณาของสถานีโทรศัพท์ช่อง Today News ช่องข่าวและความบันเทิงคุณภาพ อันดับหนึ่งของประเทศไทยค่ะ" เธอแนะนำตัวเองอย่างเต็มยศ
"อ๋ออออ... คุณกมลเนตร" ธนภพยิ้มอย่างพึงพอใจกับข้อมูลที่เขาได้รับ
"สรุปว่า สินค้าของคุณธนภพคืออะไร และสะดวกเจอกิ๊บวันไหนคะ"
"ตอนบ่ายนี้เลยได้มั้ยครับ" เขายังคงหลีกเลี่ยงคำถามของกมลเนตร ที่เขาคิดไม่ออกจริง ๆ ว่าจะตอบว่าอะไร
"เป็นบ่ายสองได้มั้ยคะ คุณธนภพสะดวกที่ไหนคะ"
"ห้าง Anya's Place ครับ" เขาตอบอย่างรวดเร็ว
"Anya's Place ?" กมลเนตรย้ำคำตอบของเขา
"ใช่ครับ มาถูกมั้ยครับ" ธนภพแกล้งถาม
"ถูกค่ะ" เธอจะไปไม่ถูกได้ยังไงล่ะ ในเมื่อที่นี่เป็นที่ทำงานของเพื่อนสนิทเธอ
"ครับ เดี๋ยวผมส่งข้อความไปแจ้งสถานที่อีกทีนะครับ" ธนภพบอกก่อนจะวางสายไปทันที กมลเนตรได้แต่แปลกใจกับลูกค้าคนใหม่ที่มีน้ำเสียงแสนจะคุ้นหู แถมยังทำตัวลึกลับชอบกลด้วย
'เอาน่า! ถ้าฉันได้ลูกค้ารายนี้ ยัยแป้งเน่าต้องชักจนเข้าโรงพยาบาลแน่ ๆ ' เธอคิดในใจและแสยะยิ้มออกมา เมื่อคิดถึงหัวหน้าทีมอีกทีม ที่ทีมของเธอไม่ค่อยจะลงรอยด้วยสักเท่าไหร่... ธนภพแอบมองเธอผ่านหนังสือพิมพ์ที่เขากางบังหน้า วันนี้เขาสังเกตว่าเธอดูอารมณ์ดีขึ้นเยอะ โดยวัดได้จากรอยยิ้มของเธอที่ส่งให้กับพนักงานที่ดูแลความเรียบร้อย รวมทั้งบรรดาแม่บ้านที่เดินสวนกับเธอด้วย ธนภพสำรวจการแต่งตัวของกมลเนตร จากหน้าเปื้อนยิ้มก็เปลี่ยนเป็นกุมขมับทันที กระโปรงทรงสอบยาวสีดำยาวเหนือเข่าขึ้นมาเล็กน้อยและเสื้อสายเดี่ยวสีเหลืองผ้าอะไรสักอย่างที่เขาเรียกไม่ถูก รองเท้าส้นสูงที่มีสีเดียวกับเสื้อ กระเป๋าที่ท่าทางน่าจะราคาเฉียดแสนสีดำที่เธอคล้องแขนเอาไว้ เครื่องแต่งการทุกชิ้นเหมือนถูกเตรียมไว้เป็นอย่างดี
"แต่งตัวจัดเหลือเกินแม่คุณ กลัวชาวบ้านไม่รู้หรือไงว่าวันนี้วันจันทร์" เขาพับกระดาษหนังสือพิมพ์ลงและบ่นถึงหญิงสาวที่เพิ่งโดนออกจากคอนโดไป เขากลับไปที่ห้าง Anya's Place ซึ่งเป็นที่ทำงานของเขาอีกครั้ง เพื่อจัดการงานต่าง ๆ ให้เสร็จสิ้นโดยเร็ว เขารอที่จะเจอตัวยัยขี้เมาไม่ไหวแล้ว
"สวัสดีค่ะคุณธนภพ กุ๊บกิ๊บจากช่อง Today News นะคะ กิ๊บมาถึง Anya's Place แล้วค่ะ จะให้กิ๊บไปพบที่ไหนคะ" กมลเนตรถามธนภพผ่านโทรศัพท์ เธอมาถึงที่นี่ตั้งแต่สิบเอ็ดโมง เพื่อมาทานอาหารเที่ยงกับอัญญา และนี่ก็เป็นเวลาบ่ายโมงสี่สิบห้านาทีแล้ว แต่ยังไม่ได้รับข้อความจากเขา เพื่อยืนยันสถานที่ในการคุยงานเลย
"ขอโทษครับ ผมลืมคอนเฟิร์มเรื่องสถานที่ไปเลย ตอนนี้คุณกิ๊บอยู่ตรงไหนครับ"
"เอ่อ... กิ๊บอยู่ชั้นสองค่ะ หน้าร้านกระเป๋า" เธอบอกชื่อร้านและจุดที่เธอยืนอยู่ให้เขาทราบ
"คุณกิ๊บเดินมาขึ้นลิฟต์ตัวแรกทางด้านซ้ายมือเลยนะครับ แล้วก็ขึ้นมาที่ชั้นห้า ออกจากลิฟต์แล้วเดินตรงมาเรื่อย ๆ จนสุดทางเลยนะครับ" ธนภพบอกอย่างคล่องแคล่ว ก็เขาเป็นผู้จัดการแผนกอาคารและสถานที่นี่นา
"เดินไปทางซ้าย ขึ้นลิฟต์ตัวแรก ไปชั้นห้า แล้วเดินตรงไปเรื่อย ๆ " เธอทวนคำบอกทางของเขา
"ใช่ครับ แล้วเจอกันนะครับ" ธนภพเป็นฝ่ายวางสายก่อนอีกครั้ง กมลเนตรออกมาจากลิฟต์เมื่อถึงชั้นที่ห้า ตามคำสั่งของเขา เธอเดินตรงมาเรื่อย ๆ ก็พบว่าผู้คนดูน้อยลงจนบางตาเข้าไปทุกที จนมาถึงสุดทางที่เขานัดหมาย เธอไม่เจอสิ่งมีชีวิตใด ๆ นอกจากโต๊ะและเก้าอี้ ที่จัดเรียงกันคล้ายในศูนย์อาหารอยู่เต็มไปหมด
"อยู่ไหนของเค้านะ มันเงียบจนฉันกลัวแล้วนะเนี่ย" กมลเนตรเกิดความกังวล เหมือนเธออยู่คนละโลกกับเมื่อห้านาทีก่อนหน้านี้เลย
"ว๊ายยยย!" เธอร้องออกมาเมื่อรู้สึกดึงแรงฉุด ที่ดึงเธอจากด้านหลัง จนเธอตัวเธอชิดติดกับกำแพง
"เงียบ ๆ สิ" ธนภพใช้มือหนาปิดปากน่าจูบที่กำลังจะตะโกน
"อื้อ อ่อย อั้น อะ" คนที่โดนกักขังร้องโวยวาย
"ถ้าเธอไม่เงียบฉันจูบจริง ๆ ด้วย!" เขาจ้องตาเธอเพื่อให้เธอรู้ว่าเขาไม่ได้พูดเล่น เมื่อเห็นว่าเธอยอมสงบลง เขาจึงปล่อยให้เธอเป็นอิสระ
"มาทำอะไรที่นี่" เขาเอาสองมือล้วงกระเป๋า และเปิดบทสนทนาด้วยท่าทีสบาย ๆ
"เรื่องของฉัน" กมลเนตรบอกอย่างรำคาญ พร้อมกับจัดเสื้อสูทสีดำที่เธอใส่คลุมเสื้อสายเดี่ยวไว้ให้เรียบร้อย
"งั้นก็เรื่องของฉันเหมือนกัน" เขาทำหน้ากวนใส่เธอ
"เรื่องของฉันจะมาเกี่ยวกับนายได้ไงฮะ เวรกรรมของฉันจริง ๆ ที่ต้องมาเจอนายอีกเนี่ย" เธอส่งสายตาค้อนให้เขาอย่างอารมณ์เสีย ธนภพไม่โต้ตอบอะไร เพียงแค่สบตาของเธอเท่านั้น
"มองอะไรฮะ" กมลเนตรถาม เพราะสายตาของเขาก็ยังไม่หยุดมองเธอสักที
"นาย! นายทำงานที่นี่นิ มิน่าล่ะนายถึงบอกทางฉันได้เป๊ะ เหมือนกินนอนอยู่ที่นี่" กมลเนตรรู้ทันเขาแล้ว
"ไอ้ธนภพ! ไอ้หลอกลวง ไอ้บ้าเอ๊ย ไปเอาเบอร์ฉันมาจากไหนฮะ!" เธอตะโกนต่อว่าเขาด้วยความโกรธเคือง
"อื้อออ... ไอ้แทน... อื้ออออ" เธอเบือนหน้านี้กับจุมพิศฉวยโอกาสของเขา
"บอกแล้วไงว่าถ้าเธอตะโกน ฉันจะจูบ!"
"ฉันไม่น่าหลงกลคนนิสัยไม่ดีแบบนายเลย" เธอบอกก่อนจะเดินหนี แต่ก็ถูกคนที่แรงเยอะกว่าดึงกลับมาที่เดิม
"ฉันมีเรื่องอยากคุยด้วย ที่ทำแบบนี้เพราะรู้ว่าถ้าบอกเธอตรง ๆ เธอคงไม่อยากเจอฉัน" ธนภพบอกน้ำเสียงจริงจัง
"ถูก! ใครจะอยากเจอคนแบบนายอีก" กมลเนตรสนับสนุนคำพูดของเขาด้วยความเกลียดชัง
"หายเจ็บหรือยัง" เขาถามโดยไม่ใส่ใจกับคำพูดของเธอ และเลื่อนสายมองต่ำลงไป จนกมลเนตรหน้าร้อนผ่าวด้วยความเขินอาย และที่จริงมันคืออับอายด้วย เพราะภาพในวันนั้นมันเข้ามาให้หัวเธอทันที
"ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร แต่คงดีขึ้นแล้วใช่มั้ย" เขาได้คำตอบให้กับตัวเอง เมื่อนึกถึงท่าทางการเดินของเธอบนรองเท้าส้นสูงแบบนี้
"ฉันไปได้หรือยัง" กมลเนตรมีน้ำเสียงอ่อนโยนลง เมื่อสัมผัสได้ถึงความเป็นห่วงจากเขา
"ยัง... ฉันยังมีอีกเรื่อง" เขาสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด
"ฉันขอโทษที่ทำให้เธอเสียใจ... ขอโทษสำหรับทุกเรื่อง" เขาส่งสายตาคมจ้องเขาไปในดวงตาของกมลเนตร เพื่อส่งผ่านความรู้สึกผิดที่เขามี กมลเนตรรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของเขาได้อย่างง่าย
"เออ! ฉันก็บอกแล้วไง ว่าฉันชดใช้เรื่องที่ฉันทำไม่ดีกับนาย" เธอหลบตาเขาและพูดจาด้วยเสียงหงุดหงิดกับเขาเช่นเดิม
"ขอบคุณนะ" เขายิ้มออกมาอย่างสบายใจ แม้ว่าเธอจะตอบกลับมาด้วยท่าทางโมโห แต่เขามั่นใจว่าเธอให้อภัยเขาแล้วจริง ๆ
"โอเค! สรุปว่าฉันกับนาย ไม่มีอะไรติดข้างกันแล้วนะ ฉันกลับละ" เธอบอกพร้อมกับก้าวยาว ๆ ให้พ้นจากเขาโดยเร็ว
"เดี๋ยว!" ธนภพดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน และบรรจงจูบเธอด้วยความโหยหา เพียงแค่ไม่กี่วันที่ไม่ได้เจอเธอ เขาทั้งรู้สึกผิด ทั้งคิดถึงปากหวาน ๆ ของเธอจนเขาอยู่นิ่งแทบไม่ได้
"อืมมมม" เขาครางออกมาเบา ๆ เพราะตอนนี้กมลเนตรตอบสนองต่อลิ้นของเขาอย่างเคอะเขิน
"นายคิดถึงฉันขนาดนี้เลยเหรอ" กมลเนตรส่งสายตาถามเขาอย่างยั่วยวน
"อืมมม ใช่ ฉันคิดถึงเธอแทบบ้าเลยรู้มั้ย" เขาค่อย ๆ ดันร่างของกมลเนตรให้ชิดผนังอีกครั้ง
"งั้นฉันมีรางวัลให้นะ" เธอบอกเขาพร้อมกับใช้สองมือลูบไล้ไปตามแขนกำยำและหลังของเขาอย่างช้า ๆ
"อาห์..." ธนภพครางออกมาอีกครั้งเมื่อสองมือของเธอวางอยู่บนบั้นท้ายของเขา
"แทน... ใจเย็น ๆ สิ นี่มันในห้างนะ" เธอกระซิบบอกเขาด้วยเสียงแหบพร่าเมื่อมือใหญ่ของเขาสอดเข้าไปในเสื้อสูทของเธอ และไล่วนบริเวณหน้าท้อง
"อื้มมมม... ไม่มีใครเห็นหรอกน่า... ตรงนี้มันมุมอับ... กล้องวงจรปิดก็ไม่มี" เขาบอกเธอด้วยเสียงกระเซ่า เพียงแค่จูบเธอและอกใหญ่ที่แนบชิดกับอกของเขา แค่นี้เขาก็แทบจะไม่ไหวแล้ว
"อาห์... แล้ว... อืมมม... แล้วเราจะมีเซ็กส์กันตรงนี้เลยเหรอแทน" เธอถามพร้อมกับเลื่อนมาลูบคลำที่เป้ากางเกงของเขา
"อู้ววว... ใช่... ตรงนี้แหละ..." เขาร้องออกมาด้วยความเสียว เมื่อมือบางของเธอเคลื่อนผ่านน้องชายที่เติบโตเป็นชายชาตรี
"แทน... กิ๊บร้อน ถอดเสื้อให้กิ๊บหน่อยสิ" เธอสะบัดผมลอนยาวของเธอไปด้านหลังช้า ๆ
"ได้ครับ..." ธนภพใช้สองมือถอดเสื้อสูทของเธอออก เขาใช้สองมือลูบไล้ไหล่ขาว และจ้องมองที่เนินอกนวลเนียนอยู่เนิ่นนาน
"ให้แทนเพิ่มรอยให้ใหม่นะ" เขาเอ่ยปากบอก เมื่อเห็นรอยรักที่เขาเคยประทับตราไว้ ได้จางหายไปแล้ว
"อย่าเพิ่งสิ... กิ๊บถอดเสื้อให้แทนก่อนดีกว่า" เธอจับหน้าเขาไว้และลูบไล้ไปตามใบหน้าคม ก่อนจะถอดเสื้อสูทและเสื้อเชิ๊ตของเขาออก พร้อมกับแลกลิ้นจูบกับเขาด้วยความเร่าร้อนไปด้วย
"อาห์... ถ้ากิ๊บ... จูบ... ตรงนี้... แทนจะเสียวมั้ย" เธอใช้นิ้วเรียวไล่วนไปที่กล้ามท้องของเขาช้า ๆ
"จูบสิ... กิ๊บทำอะไร... อาห์... แทนก็เสียวทั้งนั้น" เขาครางเมื่อมืออีกข้างของเธอกลับไปลูบไล้ที่เป้ากางเกง
"ปากหวานจัง... กิ๊บชิมอีกได้มั้ยคะ" เธอถามพร้อมกับเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้กับหน้าของธนภพ
"อาห์... อืมมมม... แทนเก่งจัง... ตรงนี้ทำให้กิ๊บตื่นเต้นกว่าที่คอนโดกิ๊บอีก"
"แล้วตรงนี้ล่ะ... เสียวกว่าครั้งแรกมั้ย" เขาใช้สองมือถลกกระโปรงของเธอขึ้นมาไว้ที่เอวบางและใช้เมื่อลูบคลำจุดอ่อนไหวของเธออย่างเชี่ยวชาญ
"อาห์... เสียวมาก แทน... กิ๊บเสียวมาก... อ๊ะ" กมลเนตรครางออกมาอย่างเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่
"แทน แทนช่วยกิ๊บด้วย อาห์" เธอใช้สองมือโอบคอของเขาไว้ ธนภพยกขาของเธอข้างหนึ่งพาดเอาไว้ที่เอว ก่อนจะใช้นิ้วแทรกเข้าไปใต้กางเกงชั้นใน นิ้วของเขาขยับเพื่อทำงานตามคำสั่งของกมลเนตร
"อ๊ะ... อ๊า... แทน... แทนเสียวเหมือนกิ๊บมั้ย" เธอถามเมื่อมือของเธอปลดซิปและเกาะกุมน้องชายของเขาอยู่
"อู้ววว... แทนเสียวมากครับ กิ๊บ... อาห์ กิ๊บขยับมือด้วยสิครับ" เขาบอกเธอให้ช่วยสร้างความสุขให้เขาที
"อ๊ะ... แทนทำให้กิ๊บก่อนนะ กิ๊บจะไม่ไหวแล้ว อ๊ะ... อ๊า" กมลเนตรกอดคอธนภพไว้แน่นขึ้น ตอนนี้ร่างกายเธอจะแทบมอดไหม้
"อ๊ะ... อ๊ะ... อาห์... อื้อออออ" เธอถอนหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อย แค่ร่างกายเกร็งตัวแค่นี้ ทำไมมันเหนื่อยขนาดนี้นะ ธนภพเช็ดเหงื่อที่เกาะอยู่ตามใบหน้าของเธอด้วยปากของเขา
"ถึงตากิ๊บช่วยแทนแล้วนะครับ" เขาส่งสายตาอ้อนวอนให้กมลเนตร
"ค่ะ..." กมลเนตรยิ้มให้เขาอย่างเขินอาย และใช้สองมือแทรกเข้าไปด้านหลังซิปกางเกงอีกครั้ง...
"อาห์... แทนเสียวมากเลย เลื่อนมือเร็วกว่านี้หน่อยครับกิ๊บ" เขาบอกความปรารถนากับเธอ พร้อมกับซุกหน้าคมไว้ที่ซอกคอระหงส์ของกมลเนตร ลมหายใจอุ่น ๆ ของเขาที่พ่นออกมาอย่างรุนแรง ทำให้กมลเนตรยิ้มอยู่ในใจ
"ได้! แรงแค่นี้พอมั้ยฮะ!" เธอใช้มือบีบน้องชายของเขาสุดแรง
"โอ๊ยยยย! กิ๊บทำอะไร!" เขาถามพร้อมกับใช้สองมือกุมเป้าตัวเองไว้อย่างเจ็บปวด
"เจ็บเหรอ! เจ็บมากมั้ย เจ็บอีกสิ นี่!" เธอผลักตัวเขาให้ล้มลงไปกองที่พื้น และกระชากสองมือของเขาออกจากจุดศูนย์กลางของร่างกาย
"นี่! ของนายอะ มันเจ็บยังไงมันก็ยังอยู่เหมือนเดิม แต่ของฉัน มันไม่เหมือนเดิมแล้ว เข้าใจมั้ยฮะ" เธอถอดรองเท้าส้นสูงออกมาตีที่กล่องด้วยใจของเขาไม่ยั้ง
"โอ๊ยยยย เจ็บนะเว้ย! พอได้แล้ว หยุด ทำบ้าอะไรของเธอฮะ!" ธนภพพยายามจะสู้เธอด้วยเสียงที่ดังกว่า เพราะร่างกายของเขามันเจ็บปวดจนจุกไปหมด
"ฉันก็เอาคืนให้สาสมยังไงล่ะ ครั้งที่แล้วฉันเจ็บแทบตาย แต่นายมีความสุข วันนี้ฉันจะมีความสุขแบบที่นายมีบ้างไม่ได้หรือไงฮะ!" เธอทำร้ายเขาไม่หยุดด้วยความโกรธแค้น
"โอ๊ยยย แสบนักนะยัยขี้เมา โอ๊ย หยุด!" ธนภพใช้แรงที่เหลืออยู่จับรองเท้าของเธอและโยนมันไปทางอื่น
"เฮ้ย! ส่งเสียงดังอะไรกันวะ!" กฤษนัยวิ่งเข้ามาด้วยความตกใจ เขาเพิ่งกลับจากตรวจงานนอกสถานที่และกำลังจะขึ้นลิฟต์ เพื่อกลับเข้าไปทำงานบนออฟฟิศ แต่กลับเจอเหตุการณ์นี้ซะก่อน เขาสงสัยเหลือเกินว่าใครมาโวยวายอะไรกันแถวนี้ เพราะบริเวณนี้เป็นบริเวณที่ใช้สำหรับเข้าออกลานจอดรถกับออฟฟิศของผู้บริหารระดับสูง และเป็นที่ที่มีแค่คนในเท่านั้นที่รู้
"หยุดเดี๋ยวนี้! ทั้งสองคนเลย!" กฤษนัยวิ่งเข้ามาพบว่าคนที่กำลังตะลุมบอลกันอยู่คือธนภพและกมลเนตร
"ทำอะไรฮะไอ้แทน" เขาสำรวจสภาพสะบักสะบอมของธนภพที่ท่อนบนเปลือยเปล่า แถมซิปกางเกงยังมีสภาพอย่างที่ไม่ควรจะเป็นซะอีก
"ก็เพื่อนสนิทเมียพี่น่ะสิ" เขาโวยวายอย่างโมโห พร้อม ๆ กับดันตัวเองลุกให้ลุกขึ้นยืนด้วยความเจ็บปวด
"ทำไม! ฉันทำไม" กมลเนตรผลักไหล่เขาอย่างหาเรื่อง
"ก็เธอทำร้ายร่างกายฉันไง" ธนภพบอกพร้อมกับหยิบเสื้อที่กองอยู่ที่พื้นมาใส่
"ก็เพราะนายทำร้ายร่างกายฉันก่อนไม่ใช่เหรอ" เธอมองหน้าเขาอย่างท้าทาย
"ใช่! แต่ฉันก็ขอโทษเธอไปแล้วไง" เขาบอกอย่างหงุดหงิด ไม่คิดเลยว่าเธอจะทำให้เขาเจ็บปวดด้วยวิธีนี้
"พี่กฤษคะ กิ๊บเกลียดน้องชายของพี่มาก ดีนะคะที่เค้าไม่ใช่น้องชายแท้ ๆ ของพี่ เค้าขืนใจกิ๊บ ทำร้ายร่างกายและจิตใจกิ๊บ พูดตรง ๆ เลยนะคะ กิ๊บไม่ได้เสียดายความบริสุทธิ์บ้าบออะไรนั่นเลย และกิ๊บไม่อายที่จะพูดเรื่องนี้ด้วย กิ๊บรู้จักวิธีป้องกัน กิ๊บจะนอนกับใครก็ได้ที่กิ๊บเต็มใจ แต่กับไอ้ผู้ชายคนนี้ คนที่ชื่อไอ้แทน! กิ๊บไม่เต็มใจเลยสักนิด แต่มันกลับฝืนใจกิ๊บ โดนแค่รองเท้าส้นสูงฟาดแค่นี้คงไม่เป็นหมันหรอกค่ะ ดีแค่ไหนแล้วที่กิ๊บไม่ใช้เท้ากระทืบ ๆ ๆ ๆ กระทืบให้มันเลือดออกไปเลย" เธอบอกด้วยความแค้นใจ ก่อนจะเดินไปหยิบรองเท้าส้นแหลมปี๊ดของเธอมาใส่ รวมทั้งหยิบเสื้อสูทและกระเป๋ามาถือไว้ด้วย
"ใจเย็น ๆ กุ๊บกิ๊บ โต ๆ กันแล้ว คุยกันดี ๆ เถอะ" กฤษนัยเดินเข้ามาบอกกมลเนตร เขาเข้าใจความรู้สึกเสียใจของกมลเนตรดี แต่ที่เขาตะลึงคืออารมณ์ร้าย ๆ แบบนี้ของกมลเนตร ปกติกมลเนตรที่เขารู้จัก คือคนที่เป็นมิตรกับทุกคน และไม่โกรธใครง่าย ๆ เรื่องนี้คงกระทบจิตใจเธอมากจริง ๆ และเขาก็เข้าใจอารมณ์ความเป็นชายของธนภพด้วย แต่ที่เขาฝืนใจเธอแบบนี้ก็ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย
"เย็นแน่ค่ะพี่กฤษ แต่กิ๊บขอเอาคืนให้ครบทุกเรื่องก่อนนะคะ" เธอพุ่งตรงเข้าไปหาธนภพและตบหน้าเขาทันที
เพี้ยะ!
"นี่สำหรับเรื่องที่นายมีเบอร์โทรศัพท์ฉัน โดยที่ฉันไม่ได้เป็นคนอนุญาต" ประโยคนี้ทำให้กฤษนัยรู้สึกเหมือนตบไปด้วย เขายกมือขึ้นมาลูบหน้าเบา ๆ ทั้งรู้สึกผิดและเจ็บแทนธนภพที่หน้าหันตามแรงของนิ้วเรียว
เพี้ยะ!
"นี่สำหรับเรื่องที่นายหลอกฉันมาที่นี่วันนี้" เธอตบหน้าเขาอีกข้าง
เพี้ยะ!
"และนี่... สำหรับข้อหาที่นายตัดสายฉันทั้งสองครั้ง โดยไม่บอกไม่กล่าว" ธนภพงุนงงกับคำถามนี้อย่างเห็นได้ชัด
เพี้ยะ!
"ตบเรียกสมองนายกลับมาไง ก็วันนี้นายคุยกับฉันแล้วตัดสายฉันก่อน จำได้หรือยังฮะ!" เธอตะโกนบอกเขาด้วยความโมโห
"กิ๊บกลับแล้วนะคะพี่กฤษ สวัสดีค่ะ" เธอหันมายกมือไหว้กฤษนัย ก่อนจะเดินหันหลังให้ชายหนุ่มทั้งสอง
"ไงล่ะมึง ถ้ากูมาช้ากว่านี้คงได้พาไปส่งโรงพยาบาลแล้วมั้ง" กฤษนัยหันไปซ้ำเติมธนภพ
"โถพี่... ทำไมพี่ไม่ห้ามเธอเลย โอ๊ย!" ธนภพตัดพ้อพร้อมทั้งเช็ดเลือดที่มุมปาก
"ห้ามเหี้ยอะไรล่ะ สมควรโดนแล้วมึงอะ กูให้ไปขอโทษเขาดี ๆ ก็เสือกไปหลอกอะไรเค้าอีกล่ะ ตัวใครตัวมันแล้วกันนะ กูมีเมียและครอบครัวที่ต้องดูแล แต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วเตรียมเข้าประชุมเย็นนี้ด้วย" กฤษนัยบอก ก่อนจะเดินจากไปเงียบ ๆ
"ยัยกิ๊บ! เธอได้เจอฉันอีกแน่!" ธนภพยัดเสื้อเข้ากางเกงพร้อมกับคิดถึงหน้าสวย ๆ แต่ข้างในเต็มไปด้วยความร้ายกาจของกมลเนตร
"โธ่เว้ย! จะไปคิดถึงทำไมวะ" ภาพของกมลเนตรที่ส่งสายยั่วยวนและเสียงกระเซ่าที่เธอกระซิบข้างหู ปรากฏชัดขึ้นมาในหัวเขา ธนภพใช้ขาเตะอากาศอย่างไม่รู้ทิศทาง เพื่อระบายความโกรธและอารมณ์ที่คั่งค้างเมื่อครู่
- ผู้เขียน
