บทที่ 6 คุณหนูเอาแต่ใจ

1414 คำ

เช่นเดียวกัน หลังจากที่รับได้อนุญาตให้ดูแลปรายฟ้าอย่างเป็นทางการแล้ว เฮนรี่ต้องเริ่มทำหน้าที่ของตัวเองทันที แม้ว่าจะรู้สึกหวาดหวั่น กับอารมณ์เกรี้ยวกราด แม้กระทั่งน้ำเสียงที่หยิ่งจองหองของปรายฟ้าก็ตาม แต่เพราะเธอมีนิสัยเหมือนเขา อันนี้ไม่แน่ใจ มันถึงทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นกลัวเอาไม่อยู่หมัด แต่ถึงอย่างไรก็ตามเฮนรี่ยังไม่กล้าเข้าไปวุ่นวายถึงในห้องของปรายฟ้า เพราะเธอต้องการพักผ่อน จนกระทั่งถึงเวลาอาหารเย็น เธอก็ไม่ยอมลงมาสมทบกับบิดามารดา แต่กลับบอกผ่านคนรับใช้ว่าไม่หิว เหนื่อยและอยากพักผ่อน จึงต้องเป็นหน้าที่ของเฮนรี่ครั้งแรก ที่ต้องนำอาหารไปประเคนคุณหนูถึงห้องนอน ก๊อก! ก๊อก! เฮนรี่เคาะประตูเพื่อเป็นมารยาท และยืนรอให้เจ้าของห้องมาเปิด ทว่าต้องยืนอยู่หน้าห้องเป็นนาทีจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป เห็นแต่เพียงเจ้าของร่างบางนอนหลับใหลด้วยความอ่อนเพลีย ในชุดเดิมที่ลงจากเครื่องนั่นเอง เขาจึงเดินเข้าไปนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ข้างเตียง ก่อนจะวางอาหารไว้ที่หัวเตียง และมองไปที่เจ้านายคนสวย พลางเอื้อมมือไปรั้งผ้าห่มคลุมตัวให้เธออย่างอ่อนโยน แต่กลับทำให้ปรายฟ้ารู้สึกตัวตื่น และลืมตาขึ้นมามองคนที่นั่งอยู่ข้างเตียง “นาย!” ปรายฟ้าเรียกด้วยความตกใจและสะดุ้งลุกทันที “อาหารเย็นและนมอุ่นๆ ครับ” เฮนรี่บอกเสียงเรียบ ก่อนจะลุกขึ้นและถอยออกมาให้ห่างจากเตียงพลางเมินหน้าหนีเพื่อไม่ให้ดูน่าเกลียดนัก “ใครอนุญาตให้นายเข้ามา” ปรายฟ้าถามด้วยน้ำเสียงจองหอง มองเฮนรี่อย่างเอาเรื่อง “คุณท่านครับ คุณท่านให้ผมมาดูแลคุณหนูเท่าที่จะทำได้” เขามีท่าทีจองหองจนน่าหมั่นไส้ขนาดนี้จะดูแลเธอได้อย่างไร “ฉันโตแล้วไม่จำเป็นต้องมีคนดูแลขนาดนี้ อีกอย่างยายช้อยก็มี” ปรายฟ้าบอกด้วยน้ำเสียงจองหองเช่นเดียวกัน “มันเป็นความต้องการของคุณท่านผมขัดไม่ได้” เขาบอกเสียงเรียบสายตายังคงแน่วแน่คือมองไปทางอื่น ไม่ได้สบตาเธอเลยแม้แต่นิดเดียว “คุณพ่อรู้จักนายดีแค่ไหน ถึงให้นายมาดูแลฉัน” เธอเชิดหน้าขึ้นถาม “ก็รู้จักดีกว่าที่คุณหนูคิดครับ” เฮนรี่เถียงกลับทันที “นี่! ไม่เถียงได้ไหม” ปรายฟ้าว่าพลางเชิดหน้ามองเขาด้วยแววตาขวางๆ และน้ำเสียงจองหอง หงุดหงิดที่เขาไม่ลดลาวาศอกกับเธอเลย “ครับ” เฮนรี่ตอบสั้นๆ ขณะที่สายตายังเมินจากเธออยู่ดี จะบ้าตาย เหมือนสงครามไม่มีผิด เขานิ่งแต่เธอกำลังจะระเบิด “ต้องการอะไรเนี่ย” ปรายฟ้าถามอย่างเอาเรื่อง ผู้ชายคนนี้น่าหมั่นไส้เสียจริง เธอคิด “ผมทำงานครับ ถ้าผมไม่ทำ ผมต้องถูกไล่ออก หวังว่าคุณหนูคงจะเข้าใจ” “ฉันถามว่า เข้ามาในห้องต้องการอะไร” “ผมบอกคุณหนูไปแล้ว ผมเอาอาหารและนมอุ่นๆ มาให้ครับ เพราะคุณหนูไม่ลงไปทานข้าว และนี่สองทุ่มแล้วครับ” คราวนี้เฮนรี่หันมามองหน้าเธอด้วยสายตาเย็นชาไร้ความรู้สึก เธออยากจะเอานิ้วจิ้มตาเสียเหลือเกิน “สองทุ่มแล้วก็ทานไม่ลง ใครเขาจะทานอาหารหลังหกโมงเย็น อ้วนพอดี ฉันจะอาบน้ำ ออกไป” ปรายฟ้าออกปากไล่น้ำเสียงเรียบพลางเชิดหน้าเล็กน้อย “ถ้างั้นก็ดื่มนมอุ่นๆ ผมจะไปทำน้ำอุ่นให้คุณหนูได้แช่ตัว” พูดจบเฮนรี่ก็ไม่รอให้เธออนุญาต แต่กลับเดินเข้าห้องน้ำไปเฉยเลย จนเธอมองตามด้วยแววตาขวางๆ “อีตาบ้า คุณพ่อนะคุณพ่อทำอะไรก็ไม่รู้ แล้วทำไมคุณแม่ไม่คัดค้าน ให้ผู้ชายเข้ามาดูแลลูกถึงในห้อง คิดอะไรกันอยู่” ปรายฟ้าออกปากบ่นเบาๆ ก่อนจะหันไปคว้าถาดอาหาร แล้วหยิบเอาเฉพาะจานอาหารมารับประทาน ทั้งที่บอกว่าจะไม่ทานแล้วเชียว แต่ไม่อยากให้เสียของและไม่กินทิ้งกินขว้าง ทว่าทานไปได้เพียงครึ่งจานเท่านั้น อยู่ๆ ภาพความเจ็บปวดที่ชายคนรักทำร้ายจิตใจก็หวนกลับมาให้คิด จนกลายเป็นความเศร้า น้ำตาที่เหือดแห้งมาทั้งวันเริ่มคลอเคล้าที่เบ้าตาพร้อมที่จะไหลเอ่อ ทว่าเพียงชั่วครู่เธอก็เรียกความเข้มแข็งกลับคืนมา กลืนน้ำตาลงไปในอก ก่อนจะยกนมอุ่นๆ ขึ้นดื่มจนหมดแก้ว และสุดท้าย... เพล้ง! ปรายฟ้าปัดถาดอาหารและแก้วลงพื้นจนตกแตกกระจาย เพื่อระบายอารมณ์อันแสนเจ็บปวด ทำให้เฮนรี่ตกใจจนต้องวิ่งออกมาดู เห็นแต่เพียงจานอาหารกระจัดกระจาย พร้อมกับแก้วนมที่แตกเป็นเสี่ยงๆ “คุณหนู” เฮนรี่เอ่ยเรียกเบาๆ ขณะเดียวกันก็สังเกตว่าปรายฟ้าพยายามสงบสติอารมณ์ นั่งนิ่งมองถาดอาหารเบื้องหน้า มือเรียวประสานกันไว้แน่น เหมือนไม่ได้เกรี้ยวกราดแต่ทำไปแล้ว เฮนรี่ส่ายหน้าเล็กน้อย ไม่ได้ต่อว่าแต่อย่างใด กลับทำทุกอย่างให้เป็นปกติ ด้วยการไปเปิดตู้เสื้อผ้า และจัดชุดนอนออกมาให้เธอเสียดื้อๆ ราวกับรู้ทุกอย่างว่าเธอใส่ชุดไหน จากนั้นจึงเอามาวางไว้บนเตียงพร้อมกับผ้าเช็ดตัวและชุดคลุม เสร็จแล้วจึงหันไปเก็บถาดอาหารและเศษแก้วทั้งหมด ปรายฟ้ามองการกระทำของเฮนรี่ด้วยแววตาเฉยชา ทว่าภายในใจก็นึกหวาดหวั่นกับท่าทีของชายหนุ่มไม่น้อย แต่ช่างเถอะ เธอคิดก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวและชุดคลุมเดินเข้าห้องน้ำไป ตอนนี้เองที่เฮนรี่ต้องถอนหายใจทิ้งเบาๆ พลางส่ายหน้าและมองไปที่ประตูห้องน้ำ เมื่อเก็บเศษแก้วและถาดอาหารเรียบร้อยจึงออกไปจากห้อง ลงมาจนถึงชั้นล่าง ไหมฟ้านายหญิงของบ้านก็เห็นเข้าพอดี จึงอดถามไม่ได้เพราะได้ยินเสียงเมื่อครู่นี้เช่นกัน “เกิดอะไรขึ้นเฮนรี่” ไหมฟ้าเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “ผมไม่ทราบครับคุณท่าน” เฮนรี่ตอบเสียงเรียบ แต่แววตาเจ้านายสังเกตได้โดยเฉพาะในมือนั่นแหละ “ไม่ทราบ แล้วทำไมแก้วน้ำกับอาหารถึงเป็นอย่างนี้ล่ะ” ไหมฟ้ามองสิ่งที่อยู่ในถาดในสภาพแหลกละเอียด “รบกวนคุณท่านขึ้นไปดูเองเถอะครับ ผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้” เฮนรี่คิดว่าคนเป็นแม่น่าจะคุยกันลูกสาวได้ดีกว่าคนอื่นกระมัง ว่าแล้วไหมฟ้าจึงเดินขึ้นไปบนบ้าน และตรงเข้าห้องนอนบุตรสาวโดยไม่ได้เคาะ จากนั้นก็นั่งรออยู่ตรงปลายเตียง ไม่นานนักปรายฟ้าก็ออกมาจากห้องน้ำใส่ชุดคลุมสีขาวเอาไว้เท่านั้น “คุณแม่” ปรายฟ้าเรียกมารดาด้วยน้ำเสียงเรียบ พลางก้มหน้าลงเล็กน้อย เพราะรู้ว่ามารดาขึ้นมาด้วยเรื่องอะไร “อยากจะบอกอะไรแม่หรือเปล่าฟ้า” มารดาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนคล้ายจะบังคับกรายๆ “เฮนรี่ไปฟ้องเหรอคะว่าหนูเหวี่ยงใส่เขา” รู้สึกว่าเธอกำลังจะร้อนตัวเสียอย่างนั้น มารดาคิด “เฮนรี่ไม่จำเป็นต้องฟ้อง แต่แม่เห็น มันเกิดอะไรขึ้นลูก เจอกันวันแรกลูกก็เหวี่ยงใส่เฮนรี่สองครั้งแล้วนะ” ปรายฟ้าอยากจะบอกเหลือเกินว่าครั้งนี้ไม่ได้เหวี่ยงใส่เฮนรี่เลย แต่เพราะเก็บอารมณ์เครียดๆ ไว้ไม่อยู่ “คุณแม่ เมื่อกี๊หนูไม่ได้เหวี่ยงเฮนรี่” น้ำเสียงของปรายฟ้าหม่นลงไปมากเหมือนกำลังถูกกล่าวหา “มานี่สิลูก” มารดาเรียกพลางเอื้อมมือไปรั้งบุตรสาวให้มานั่งตรงขอบเตียงด้วยกัน “ฟ้า บอกเหตุผลที่ลูกบินด่วนกลับมาเมืองไทยแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยให้แม่ฟังได้ไหม” ไหมฟ้าถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “คุณแม่ไม่คิดว่าหนูคิดถึงคุณแม่กับคุณพ่อบ้างเหรอคะ” ปรายฟ้าถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเช่นเดิม “นั่นมันก็ส่วนหนึ่ง และต่อให้ฟ้าคิดถึงพ่อกับแม่แค่ไหน ถึงพ่อแม่จะขอร้องให้กลับมาตั้งแต่เรียนจบ หนูก็ไม่กลับเป็นปี แต่อยู่ๆ หนูก็กลับกะทันหัน แม่เป็นแม่ มองออกว่าแววตาหนูตอนนี้เป็นยังไง” พอมารดาพูดจบปรายฟ้าก็หลุบตาลงมองพื้นทันที

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more