ตอนที่ 41
ที่บ้านพักริมหาด พาธินีย์นั่งมองโทรศัพท์ในมือ คิดลังเลอยู่ว่าจะโทรไปถามพี่สาวดีหรือไม่ เมื่อคุณแดเนียลบอกว่าพี่สาวเธอยอมให้อยู่เที่ยวพักผ่อน ซึ่งผิดวิสัยของพี่สาวเธอยิ่งนัก ถ้ารู้ว่าเธอจะหายไปจากบ้านเกิน 3 วัน เป็นต้องไม่ยอมท่าเดียว
‘ทำไมพี่แพทยอมง่ายจังเลยนะ’ บ่นงึมงำกับเครื่องมือสื่อสารที่ตกรุ่นไปนาน ทว่าคนอย่างพวกเธอก็ไม่คิดอิจฉาใครๆ แค่ได้มีใช้ก็ดีถมเถแล้ว
“หนูพีช” หนุ่มใหญ่ดูภูมิฐานเดินตัวตรงเข้ามาหาแม่สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม ก่อนส่งรอยยิ้มอบอุ่นมอบให้ พาธินีย์หันมองเพียงเสี้ยวนาที เพราะรู้สึกเขินอายกับรอยยิ้มนั่น พยุงร่างลุกขึ้นยืนหลังจากที่นั่งชันเขาเหม่อมองท้องทะเลอยู่นาน
“หนูพีช เป็นอะไร หน้าผมมันแปลกมากหรือ ถึงได้หันหนี” เสียงทุ้มกล่าวอย่างหยอกเย้า
“เปล่านะคะ”
“บอกว่าเปล่าแต่ทำไมยังทำท่าหลบหน้าหลบตาแบบนั้นล่ะ สาวน้อย” สิ้นคำพูดของหนุ่มใหญ่ เรียวหน้าหวานสีแดงระเรื่อ
