7
1550 คำ
ผมหยิกดูฟูฟ่องไปทั้งหัว ตัวก็ดำปิ๊ดปี๋ ใส่เสื้อเชยมาก... รู้ดีว่าตัวเองดำยังใส่เสื้อสีแปร๊ดมาอีก เขารับเสื้อของเจ้าหล่อนไม่ได้จริงๆ เพราะเป็นเสื้อลายตาหมากรุกสีสันสดใสตัดกันหลายเฉดสี ทั้งส้ม แดง ม่วง เหลือง ชมพู ผสมกันจนชวนลายตา แล้วยังกางเกงผ้าโคตรเชยแสนเชยที่รุ่นป้าสมัยนี้ก็ยังไม่กล้าใส่ แถมรองเท้าแตะแบบหนีบราคาไม่กี่สิบบาทเป็นการตบท้าย
“อย่าบอกนะว่าเธอคือมุกอันดา” ภครัฐสำลัก แทบหาเสียงตัวเองไม่เจอ ถอยไปตั้งหลักอีกหลายก้าว คนที่สถานีรถไฟมองเขาและหญิงสาวเป็นตาเดียวกัน
“ใช่ค่ะพี่รัฐ นี่น้องมุกเอง ดีใจจังเลยค่ะที่ได้เจอพี่รัฐ”
ฟันที่มีคราบสีดำของคนฟันผุยิ้มกว้างชวนสยดสยอง แล้วยังร่างผอมที่โผเข้ามากอดเขา หอมแก้มซ้ายขวายกใหญ่ยังกะลูกหมาเจอเจ้านาย ทำให้ภครัฐขนลุกอย่างรังเกียจ
“โอ๊ยยย!!! ปล่อยฉันนะยัยบ้า ถอยออกไปเลย”
ภครัฐแทบอาเจียนเมื่อได้กอดร่างเหม็นสาบของเด็กสาว สิ่งเดียวที่เขาพอยังสำนึกอยู่ได้ก็คือ เธอมีหน้าอกอวบชะมัดยาด เบียดมาจนแทบหลุดติดมากับอกกว้างของเขา
นี่ถ้าเขาไม่เห็นหน้าเธอ คงพอหลับหูหลับตากอดได้ แต่อย่าเลยรัฐเอ๊ย... ชาตินี้เขาน่าจะหาเมียได้หน้าตาดีกว่านี้นะ
“พี่รัฐรังเกียจว่าที่เมียเหรอคะ ฮื่อๆ ๆ มุกจะฟ้องคุณพ่อ” เอาเข้าไป เจ้าหล่อนลงไปนั่งชักดิ้นชักงออยู่ตรงหน้าเขา คนก็มุงกันใหญ่ ภครัฐที่สวมแว่นตาปิดบังใบหน้าถึงกับกลอกตาไปมา
ให้ตายเถอะ!!! ให้เขาตายซะวันนี้ดีไหม พระเจ้าจ๊อดดดด!!! มันยอดแย่มากกกกกกก!!!!!
“เฮ้ย!” ภครัฐสะดุ้งโหยง ยัยเด็กบ้านี่จะมาดราม่าอะไรใส่เขานี่ ให้ตายเถอะ!!! นี่เขาต้องมีชีวิตที่แสนอับอาย มีเมียโคตรอัปลักษณ์ขนาดนี้เชียวหรือ ภครัฐถามกลับไปกลับมาอย่างน่าชวนปวดหัว
“นี่ จะฟ้องพ่อเลยเหรอ” ภครัฐถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียวเชียว น้ำเสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด พอเห็นน้ำหูน้ำตาเด็กสาวที่แสนอัปลักษณ์ก็ห่อเหี่ยวในหัวใจ
“ใช่ ฮื่อๆ ๆ ทุกคนฟังให้ดีนะคะ ผู้ชายคนนี้เป็นคู่หมั้นของหนู เพราะ อื้อ...”
ภครัฐผวาไปปิดปากเด็กสาวเอาไว้ ก่อนจะลากไปที่รถอย่างตกใจ ใครจะยอมให้ยัยเด็กนี่ปากโป้งหาว่าครอบครัวเขากำลังจะล้มละลายเลยต้องแต่งงานใช้หนี้กับยัยเด็กอัปลักษณ์คนนี้กัน
“ทำไมเหรอคะ พี่รัฐไม่อยากให้ใครรู้เหรอว่ากำลังจะจน” เธอยังเล่นลิ้นปากดีกับเขา ลอยหน้าลอยตาพูดขณะจะถูกจับยัดเข้ามาในรถ แต่เธอขืนตัวเอาไว้ “โห... รถพี่รัฐสวยม้ากมากเลยนะคะ ฮิฮิ น้องมุกไม่เคยนั่งรถแบบนี้มาก่อนเลย มันคงแพงมากนะคะ” มุกอันดาลูบรถคันหรูทำท่าอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน
“นี่อย่าลูบนะ เดี๋ยวเป็นรอยหมด” ภครัฐกระชากมือดำๆ ของเด็กสาวออกห่างอย่างรังเกียจ
“หวงจัง ลูบนิดนึงก็ไม่ได้” เจ้าหล่อนทำหน้างอ ถ้าแม่สาวๆ ของเขาทำหน้างอ เขาอาจจะง้อ แต่ยัยเด็กดำตับเป็ดนี่เขาไม่คิดจะง้อ ถ้าทำได้อยากจะทิ้งไว้ตรงนี้เสียมากกว่า
ภครัฐเปิดประตูรถจับร่างเล็กยัดเข้าไป ก่อนจะรีบไปนั่งประจำที่คนขับและรีบล็อกรถ ขับออกมาทันทีเพราะกลัวจะมีใครจำได้ว่าเขาเป็นใคร
“จะรีบไปไหนกันคะ ความจริงหาอะไรกินที่สถานีรถไฟก่อนก็ได้ หรือพี่รัฐรังเกียจน้องมุกจริงๆ ด้วย ฮื่อๆ ๆ ๆ”
อ้าว เวรกรรม นี่ยัยเด็กบ้านี่มาดราม่าใส่เขาอีกแล้ว ใครจะไปกินข้าวคลุกฝุ่นที่สถานีรถไฟได้ เขาคนหนึ่งขอบาย ไม่ไหวจริงๆ
“เปล่าครับ พี่ก็แค่กลัวน้องมุกร้อน หิวหรือ รีบกลับกันเถอะ คุณแม่พี่ให้คนเตรียมอาหารต้อนรับไว้เยอะแยะเลยจ้ะ อย่ากินเลยที่สถานีรถไฟ ไม่อร่อยหรอก” ภครัฐสะกดกลั้นอารมณ์สุดๆ หลังจากนั้นจึงรีบบึ่งรถกลับบ้านอย่างเร่งด่วน หน้าตาขึงขังแทบไม่พูดอะไรอีก
มุกอันดาแอบขบขันในท่าทางของชายหนุ่มแต่ก็ไม่พูดอะไร รู้จักเจ้าหนี้หน้าเลือดอย่างเธอน้อยไปซะแล้ว ยังมีทีเด็ดอีกเยอะที่เธอเตรียมมาจัดการกับเขา หึหึ!!!
คุณกาญจนาแทบลมจับเมื่อเห็นว่าที่ลูกสะใภ้ที่แสนร่ำรวย แต่กระนั้นก็จำต้องปั้นหน้าเอาไว้สุดฤทธิ์ว่ายินดีจะต้อนรับมากแค่ไหน
“หนูมุกเหรอจ๊ะ เข้ามาก่อนสิจ๊ะ... ลูก” คุณกาญจนากัดฟันพูด ก่อนจะเข้าไปแตะร่างหญิงสาว ทำท่าคล้ายรังเกียจจนมุกอันดาสัมผัสได้
“สวัสดีค่ะคุณแม่ ม้วฟ” มุกอันดารีบโผเข้ากอด หอมแก้มท่านฟอดใหญ่
“ว้าย!” คุณกาญจนาร้องเสียงหลง ใช้มือปาดแก้มอย่างรังเกียจ สีหน้าพะอืดพะอมแทบจะอาเจียน
“ทำไมคุณแม่ทำท่าแบบนั้นล่ะคะ รังเกียจมุกเหรอ” มุกอันดาตีหน้าเศร้าตาปริบๆ เริ่มดราม่าอย่างที่เคยทำ จนกาญจนาและภครัฐหันรีหันขวาง หน้าเสียที่เห็นเด็กสาวเบะปากทำท่าจะร้อง
“ปะ... เปล่าจ้ะ เปล่า ตารัฐพาน้องไปพักสิลูก” ถ้าหากไม่เป็นเพราะเงิน นางไม่มีทางต้อนรับผู้หญิงคนนี้อย่างแน่นอน จับโยนออกไปจากบ้านตั้งแต่ประตูรั้วแล้วจริงๆ
ภครัฐหน้าหงิก คนที่ไม่ค่อยหงุดหงิดอะไรมาก่อนในชีวิต เห็นทุกอย่างเป็นเรื่องง่ายเสียหมด แต่วันนี้กลับรู้สึกว่าอกแทบระเบิด
“คุณแม่จัดการสิครับ ผม...” พูดยังไม่ทันจบประโยค เสียงมารดาก็สวนกลับมาทันควัน
“ตารัฐพาน้องไปสิ แม่จะไปดูกับข้าวในครัว” คุณกาญจนารุนหลังลูกชาย แล้วรีบผลุบหายเข้าไปในบ้านทันที
“พี่รัฐจะพาน้องมุกไปพักห้องไหนคะ ห้องพี่รัฐหรือเปล่า” หญิงสาวเข้าไปกอดแขนแนบแน่น ภครัฐพยายามแกะออกอย่างรังเกียจ ผู้หญิงบ้าอะไรอยากจะนอนห้องเดียวกับผู้ชาย หรือว่าไม่เคยเจอผู้ชายหน้าตาดีแบบเขามาก่อน อยู่เกาะคงเจอแต่คนงานตัวดำล่ำๆ ร่างใหญ่ยักษ์เหม็นสาบ
“ไม่ดีมั้ง น้องมุกพักอีกห้องนึงดีกว่า พี่กลัวจะเป็นการไม่สมควร”
“แหม... น้องมุกไม่ถือเลยค่ะ พี่รัฐไม่ต้องคิดมากนะคะ ยังไงเราก็จะเหมือนคนคนเดียวกันอยู่แล้ว”
มุกอันดาคลอเคลียไม่ห่าง ภครัฐแทบอยากจะอ้วก ยิ่งมองหน้าดำๆ ด้วยแล้วยิ่งรู้สึกรับไม่ได้
“คิดมากก็ดีนะ เดี๋ยวพ่อน้องมุกจะมาแหกอกพี่เอา”
ภครัฐอยากจะบ้าตาย “ถึงห้องแล้วน้องมุก เข้าไปอาบน้ำอาบท่าได้แล้ว เดี๋ยวลงไปกินข้าวกัน” ภครับแทบอยากจะเตะก้นหญิงสาวเข้าไปในห้องพักอย่างรวดเร็ว
“ค่ะพี่รัฐ รอน้องมุกไม่กี่นาทีก็เสร็จค่ะ” มุกอันดาส่งจูบให้ชายหนุ่มจนอีกฝ่ายผวา ก่อนจะปิดประตูห้องอย่างเบามือ ผ่อนลมหายใจออกมาหนักหน่วง
ภครัฐเผ่นลงมาข้างล่างในทันที เขาเจอมารดาดักรออยู่ที่เชิงบันไดด้วยใบหน้าท่าทางที่หงุดหงิดสุดๆ
“ส่งเข้าห้องแล้วเหรอตารัฐ แม่อยากจะตายจริงๆ”
“ผมนี่ยิ่งอยากจะตายมากกว่าอีกคุณแม่ ผมไม่สงสัยเลยว่าทำไมเพื่อนคุณพ่อถึงให้เรากู้เงินมากมายมหาศาล แถมยังยกลูกสาวให้ ทั้งๆ ที่มองยังไงก็เสียเปรียบขนาดนี้ เพราะลูกสาวขายไม่ออกนี่เอง”
“อย่าว่าแต่ขายเลยลูก หน้าตาอัปลักษณ์แบบนี้ แม้แต่หน้ายังไม่มีผู้ชายคนไหนอยากจะมอง การศึกษาท่าจะต่ำนะ พ่อของลูกไม่เห็นบอกรายละเอียดอะไรเลยเกี่ยวกับลูกสาวเพื่อน บอกแค่ว่าเดี๋ยวเจอก็ทำความรู้จักกันเอาเอง แม่ละปวดหัวแทบระเบิดอยู่แล้ว” คุณกาญจนากุมขมับ
“ผมไม่ไหวแล้วนะครับคุณแม่”
“แต่แกต้องไหว ทนๆ ไปหน่อย เห็นว่าจะมาอยู่แค่วันหรือสองวันเอง” คุณกาญจนาปลอบลูกชาย
มุกอันดาที่แอบฟังสองแม่ลูกอยู่ที่บันไดด้านบนหัวเราะคิกคัก ก่อนจะผลุบหายเข้าห้อง โทรศัพท์ไปหาเพื่อนรักอย่างฉัตรวดี เล่าทุกอย่างให้ฟังอย่างขบขันเต็มกำลัง เธอคิดแผนการใหม่ขึ้นมาได้อีกแผน สำอางๆ แถมยังรังเกียจบ้านนอกคอกนาอย่างภครัฐ น่าจะไปอยู่เกาะสักวันให้หายซ่า
เธอมีเรื่องที่จะไปต่อรองกับบิดาแล้ว ในเมื่อท่านบอกว่าเธอให้เธอลองศึกษาดูใจกับภครัฐดูก่อน เธอก็จะทำให้เขากระอัก โดยการให้ไปศึกษาดูใจที่เกาะ ให้หนีกลับบ้านแทบไม่ทันเลยคอยดู
- ผู้เขียน
