เช้าวันต่อมาองศาปลุกรติรัตน์ให้ตื่นแต่เช้าเพราะวันนี้เขามีแผนจะพาหญิงสาวไปเที่ยว จากนั้นสามสิบนาทีต่อมารติรัตน์ก็อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนพอดีตัว สอดทับด้วยกางเกงยีนสีเข้ม เธอใส่รองเท้าผ้าใบคู่โปรดดูทะมัดทะแมง องศามองอย่างแปลกตาเพราะปกติจะเห็นเธอใส่แต่เดรสเป็นส่วนใหญ่ ถ้าไม่บอกว่าอายุเท่าไหร่ เขาคงคิดว่าเธอยังเป็นสาวมหา’ลัยอยู่แน่ ๆ หน้าเนียนใสที่แต่งด้วยเครื่องสำอางเบา ๆ ทำให้เธอดูเด็กกว่าอายุจริงไปมาก
ตลอดเส้นทางที่ขับรถผ่าน พวกเขาแวะมาตลอดทาง เพราะรติรัตน์บอกให้เขาจอดถ่ายรูป ทำให้กว่าจะมาถึงเขาใหญ่ก็ปาเข้าไปเกือบบ่ายโมง
“ทอยขา หิ้ว หิว ค่ะ หาที่ทานข้าวก่อนได้ไหมคะ” รติรัตน์อ้อน
“พิงค์อยากทานอะไรล่ะครับ สเต๊กไหมครับ ที่นี่ขึ้นชื่อเลยนะ”
“ได้ค่ะ พาไปเลยก็ได้ค่ะ... พิงค์มีความสุขมากเลยนะคะ เพราะไม่ค่อยได้ไปไหนเลย ถึงงานที่พิงค์ทำจะไม่จำเป็นต้องประจำโต๊ะตลอดเวลา สามารถนำกลับไปทำ
