8. ใครมาบ้านแต่เช้า
1142 คำ
แสงอรุณยามเช้าเล็ดลอดผ่านผ้าม่านบานหน้าต่าง ปลุกให้หญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียงค่อยๆ เบิกตาขึ้นอย่างช้าๆ สองแขนชูขึ้นพร้อมกับบิดขี้เกียจไปมา ก่อนจะลุกขึ้นนั่งบนพื้นที่นอนนุ่มแล้วลุกเดินออกไปยังระเบียงที่ยื่นออกไปภายนอกห้องนอน
พาฝันทอดสายตามองออกไปยังรอบๆ พบกับต้นไม้ใบหญ้าเขียวชอุ่มพร้อมกับบรรยากาศสดชื่นในยามเช้า สองเรียวแขนยกขึ้นพาดราวระเบียงไม้สีน้ำตาล เธอสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอดพร้อมกับหลับตาพริ้มรับไอแดดอุ่นๆ
“ตื่นเช้าจังเลยนะครับ”
ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ก่อนแล้วและได้เห็นใบหน้าน่ารักสดใสและไร้เครื่องสำอางของเธอ เอ่ยทักทายออกมา
“พะ พี่หมอ”
พาฝันเบิกตากว้างอย่างตกใจพร้อมกับยกสองมือขึ้นมาปิดบังใบหน้า ตอนนี้เธอยังไม่ได้ล้างหน้าล้างตาและผมเผ้าก็ยังไม่ได้หวี ความรู้สึกเขินอายปะทุขึ้นมาบนใบหน้า ทำไมต้องมาเจอกันในสภาพแบบนี้ด้วยนะ
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ”
แม้เธอจะตอบกลับไป แต่สองมือของเธอก็ยังไม่ยอมลดลง
“อายพี่เหรอ”
“ค่ะ ฝันยังไม่ได้ล้างหน้าเลย ขอเข้าไปก่อนนะคะ”
พูดจบเธอก็รีบวิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว ทำเอาคนที่อยู่อีกห้องเผยรอยยิ้มกว้างออกมาอย่างชอบใจ
“น่ารักชะมัด”
หมอภัทรพึมพำเสียงเบาก่อนจะเข้าห้องไปอาบน้ำแต่งตัว
.....
ปี๊น ปี๊น~ เสียงบีบแตรรถดังขึ้นหน้าบ้าน เจ้าของบ้านเลยลงไปดูว่าใครกันที่มาบ้านของเขาแต่เช้า
“ไอกัญจ์ นายมาทำไมแต่เช้าวะ”
หมอภัทรถามคนที่กำลังลงจากรถ สารวัตรกัญจ์คลี่ยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาคล้องคอเพื่อนรักแล้วพากันเข้ามาในบ้าน
“กะจะมาฝากท้องบ้านนายสักหน่อย”
กัญจ์เอ่ยออกมาพร้อมกับลูบหน้าท้องของตัวเอง
“บ้านนายไม่มีข้าวกินรึไงถึงได้มาฝากท้องบ้านคนอื่น”
หมอภัทรเลื่อนลำแขนของเพื่อนรักออกจากลำคอ ดวงตาเคร่งขรึมสบเข้ากับดวงตาเจ้าเล่ห์ของสารวัตรหนุ่มอย่างไม่มีใครยอมใคร
“อ้าวพี่กัญจ์สวัสดีค่ะ มาแต่เช้าเลยนะคะ”
พาฝันวิ่งลงจากบันไดตรงเข้ามาทักทายสารวัตรหนุ่มที่ยืนมองเธออยู่
“สวัสดีครับน้องพาฝัน นอนหลับสบายดีมั้ยครับ”
“ก็ดีค่ะ”
“เช้านี้มีอะไรให้กินบ้างนะพี่หิวจะแย่ละ ออกเวรมาก็ตรงมาหาน้องพาฝันเลยนะครับ”
สารวัตรกัญจ์ยกมือลูบท้อง ใบหน้าฉายแววเปล่งประกายมองสาวสวยที่อยู่เบื้องหน้าอย่างไม่วางตา
“นายจะจ้องอีกนานมั้ยไอกัญจ์ ปะไปช่วยกันทำอาหาร”
หมอภัทรรีบแทรกตัวบังหน้าของทั้งคู่ก่อนจะลากเพื่อนตัวดี ของเขาเข้าไปในครัว
“หวงน้องมันหรือวะ”
สารวัตรกัญจ์พูดหยอกชายเจ้าของบ้านเป็นเชิงถามทีเล่นทีจริง
“เปล่า”
“ฉันว่าน้องพาฝันน่ารักดีว่ะ ตัวเล็กผิวขาวแถมยังสวยไปทั้งตัว”
“นายชอบเธอเหรอ”
หมอภัทรตัดสินใจถามออกไป แต่ในใจกลับรู้สึกไม่ค่อยรู้สึกยินดีสักเท่าไรที่เห็นเพื่อนของเขามาคอยข้องแวะหญิงสาวที่อยู่ในความดูแล
“ใช่ ฉันชอบพาฝันว่ะ อยากลองจีบเธอดู”
เขาไม่ได้ตอบกลับอะไร แต่ภายในใจมันรู้สึกจุกกลางหน้าอกอย่างบอกไม่ถูก
หมอภัทรและสารวัตรกัญจ์ใช้เวลาอยู่ในครัวไม่นานก็ออกมาพร้อมกับอาหารมื้อเช้าอย่างง่าย
“อาหารเช้ามาแล้วครับน้องพาฝัน”
นายตำรวจหนุ่มเป็นคนอาสาถือจานของพาฝันออกมาด้วยตัวเอง พวกเขาทำเมนูง่ายๆ เป็นไข่กระทะ พร้อมกับนมอุ่นๆ
“ว้าว น่ากินจังเลยค่ะ”
“คนทำก็น่ากินนะครับ”
“คะ”
พาฝันนิ่งไปชั่วขณะกับคำที่เธอได้ยิน ไม่รู้ว่าคนที่พูดตั้งใจหรือแค่พูดเล่นกับเธอกันแน่
“พี่หมายถึงอาหารน่ะครับ น่ากิน กินเยอะๆ นะครับ”
สารวัตรกัญจ์ส่งสายตาพราวเสน่ห์ให้กับพาฝันก่อนจะก้มลงตักอาหารใส่ปาก
“ค่ะ”
เธอตอบกลับเพียงสั้นๆ พลางหันไปมองคนหน้านิ่งที่นั่งอยู่ตรงข้ามเพียงชั่วครู่ เธอก็ก้มลงจัดการอาหารกับในจาน
หมอภัทรลอบถอดลมหายใจอย่างอึดอัด รู้สึกเหมือนมีก้อนอะไรหนักๆ ทับอยู่กลางอก นี่เขาคงไม่ได้หึงพาฝันกับกัญจ์เพื่อนรักของเขาใช่ไหม มือหนากำช้อนเอาไว้แน่นแล้วตักไข่เข้าปากคำโต พร้อมกับบดเคี้ยวอาหารในปากอย่างหงุดหงิดใจ
“กินเสร็จแล้วพาฝันอาสาล้างจานให้นะคะ”
“ได้เลยครับ น่ารักจังเลย”
เจ้าของบ้านยังไม่ทันเอ่ย แต่เพื่อนรักของเขาดันตอบเธอออกไปเสียก่อน
“ฉันจะออกไปทำงานละ”
“นายไปเถอะเดี๋ยวฉันอยู่เอง”
“อืม”
หมอภัทรตอบสั้นๆ ก่อนจะหันหลังออกไปหยิบกุญแจรถที่วางอยู่หน้าทีวี
“พี่หมอมีเวรออกตรวจหรือคะ”
เสียงหวานเอ่ยถามจากข้างหลัง
“ครับ พาฝันอยู่บ้านคนเดียวได้รึเปล่า”
หมอภัทรถามกลับไปอย่างเป็นห่วง
“อยู่ได้ค่ะ”
“ไม่ต้องห่วงนะไอหมอ วันนี้ฉันจะมาอยู่เป็นเพื่อนน้องพาฝันเอง สบายใจได้เพื่อน”
โอกาสเข้าข้างสารวัตรกัญจ์ เขาจึงรีบคว้ามันเอาไว้ทันที
“นายไม่มีการมีงานทำรึไง”
น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามออกไปด้วยความหงุดหงิดแต่ก็ต้องพยายามเก็บซ่อนอาการเอาไว้ภายใต้ใบหน้านิ่งเรียบของเขา
“ฉันเข้าเวรดึกเว้ย เดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อนนะครับ”
กัญจ์หันไปตอบเพื่อนของเขาก่อนจะเลื่อนสายตามาคุยกับหญิงสาวตรงข้ามอีกที
“ค่ะพี่กัญจ์”
พาฝันยอมตกลงอย่างว่าง่าย แต่คนที่กำลังจะออกไปกลับไม่ได้รู้สึกยินดี ลมหายใจพรืดใหญ่ถูกถอนออกมาจากรูจมูกอีกครั้งก่อนที่เขาจะเดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไป
“ไอ้หมอเป็นอะไรอีกเนี่ย อย่าบอกนะว่านายหึงหวงเธอ”
หมอภัทรบ่นพึมพำขณะขับรถไปโรงพยาบาล หรือว่าเขาจะเริ่มรู้สึกกับเธอมากกว่าคนไข้กับหมอแล้วนะ ความรู้สึกของคนที่พึ่งเจอกันได้ไม่กี่วันมันจะก่อตัวขึ้นเร็วขนาดนี้เชียวหรือ เขายังคงพยายามไม่เชื่อความรู้สึกตัวเอง พยายามคิดว่าเขาแค่ห่วงเธอแค่นั้นไม่ได้คิดอะไรมากกว่านี้
- ผู้เขียน
