6. พี่เต็มใจ
1556 คำ
รถหรูเคลื่อนตัวออกจากบ้านขับตรงไปยังห้างสรรพสินค้าที่อยู่ห่างจากบ้านประมาณสามสิบห้ากิโลเมตร นายแพทย์หนุ่มใช้เวลาขับรถราว ๆ สามสิบนาทีก็มาถึงยังจุดหมาย
“ถึงแล้วครับ เราเข้าไปหาอะไรกินกันเถอะ พี่หิวจะแย่ละ”
“ค่ะ”
“พูดน้อยจัง”
น้ำเสียงนุ่มนวลถูกเปล่งออกมาพร้อมกับริมฝีปากหยักได้รูปที่กระตุกยิ้มมองมายังหญิงสาวที่นั่งข้างคนขับ
“คะ”
พาฝันเลิกคิ้วเรียวบางขึ้นเอ่ยทวนคำตอบของหมอภัทรเมื่อครู่ อีกครั้ง
“ไปกันเถอะครับ”
หมอภัทรก้าวลงจากรถพร้อมกับไปเปิดประตูให้กับคนที่นั่งอยู่อีกด้าน ร่างสูงโปร่งที่วันนี้อยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาวคลุมทับด้วยแจ็คเก็ตสีดำและกางกางยีนสีดำแบบที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ไม่ได้ทำให้ความหล่อดูลดน้อยลงไปเลย แต่กลับดูมีเสน่ห์น่าค้นหาไปอีกแบบ
มือเล็กถูกชายที่มาด้วยยึดไปกอบกุมในกำมือก่อนจะพาเธอเดินเข้าไปภายในห้าง
“พะ พี่หมอ”
“จับมือพี่ไว้ เดี๋ยวหลงทาง”
หญิงสาวพยักหน้ารับอย่างเชื่อฟัง สัมผัสอุ่นร้อนที่ได้รับจากอีกมือทำให้เธอรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องอย่างบอกไม่ถูก ตึกๆ ตึกๆ ก้อนเนื้อที่อยู่ในหน้าอกข้างซ้ายเต้นแรงขึ้นอีกครั้งในเวลาเดียวกัน
“อยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า”
หมอภัทรถามเจ้าของมือเล็กที่เขากุมอยู่ในมือ ด้านหน้าเป็นโซนร้านอาหารที่อยู่ภายในห้าง มีทั้งอาหารไทย เกาหลี ญี่ปุ่น และฝรั่งเศส
“ตามใจพี่หมอเลยค่ะ พาฝันเลือกไม่ถูก”
พาฝันตอบกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างประดับใบหน้า
“ปะ เดี๋ยวพี่พาไปกินอาหารฝรั่งเศส”
หมอภัทรและพาฝันพากันเข้าไปนั่งในร้านอาหารฝรั่งเศสเล็กๆ ร้านหนึ่งที่อยู่ภายในห้าง เจ้าของร้านได้สามีเป็นชาวฝรั่งเศสเลยพากันมาเปิดร้านอาหารเล็กๆ อยู่ในห้างที่ประเทศไทย
“อยากกินอะไรสั่งได้ตามสบายเลยนะไม่ต้องเกรงใจ”
หมอภัทรยื่นเมนูให้กับหญิงสาวที่นั่งตรงข้าม
“ค่ะพี่หมอ”
พาฝันเพ่งสายตาไปยังเมนูอาหารที่อยู่ในมือก่อนจะเลือกสั่งอาหารที่เธออยากกินกับหมอภัทร
“เอาก๊อก โอแวง กับมัดเดอแลน ค่ะพี่หมอ”
“เอาเหมือนกันอย่างละสองที่ครับ”
หมอภัทรสั่งอาหารกับพนักงานเสิร์ฟที่ยืนรอรับรายการอาหาร เขาเลือกกินเหมือนกันกับพาฝัน ก๊อก โอแวง เป็นไก่ตุ่นไวน์ และมัดเดอแลน คือ ขนมอบชิ้นเล็กรูปทรงเปลือกหอยที่เอาไว้กินปิดท้ายจากของคาว
“อาหารมาเสิร์ฟแล้วค่ะ ทานให้อร่อยนะคะ”
พนักงานเสิร์ฟนำอาหารมาวางบนโต๊ะหลังจากสั่งอาหารไปไม่นาน
“ว้าว น่ากินจังเลยค่ะ”
“น่ากินก็กินเยอะๆ นะครับ”
หมอภัทรบอกกับหญิงสาวที่ฉายสายตาเปล่งประกายน่ารัก น่าเอ็นดูเมื่อเห็นอาหารอย่างกับเด็กที่ดีใจได้กินลูกอม
“ค่ะ ไม่เกรงใจแล้วนะคะ”
พาฝันคลี่ยิ้มจนตาหยี ก่อนจะหยิบซ้อมกับมีดที่วางอยู่จัดการกับอาหารที่อยู่ด้านหน้าของตัวเองจนหมดเกลี้ยง แล้วตามด้วยขนมอบละมุนลิ้นที่ชุ่มฉ่ำไปด้วยรสเนย
“อิ่มรึยังครับ”
“อิ่มแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่พามากินของอร่อย”
หมอภัทรยกมือเรียกพนักงานมาเช็กบิล ก่อนจะจับมือพาสาวสวยข้างกายไปยังร้านขายเสื้อผ้าที่อยู่อีกชั้น คนตัวเล็กก็เดินตามอย่างว่าง่ายจนไปถึงร้านขายเสื้อผ้าสตรี
“ร้านนี้หรือคะ”
หมอภัทรรั้งมือของพาฝันเดินเข้าไปภายในร้าน เธอชะโงกหน้าสำรวจรอบๆ เป็นเสื้อผ้าสตรีแบรนด์ดังที่ราคาก็แสนแพงจนตาลุกวาว เสื้อผ้าที่แขวนโชว์เป็นสไตล์ของผู้หญิงวัยรุ่นและวัยทำงานสีสันน่ารักสดใส เหมาะกับคนช่วงวัยอย่างเธอ
“เราเปลี่ยนร้านกันดีมั้ยคะ ฝันว่าราคามันแพงไป”
“พี่ว่าเสื้อผ้าร้านนี้เหมาะกับพาฝันดีนะ เอาร้านนี้แหละ”
เขาจัดการเลือกชุดที่คาดว่าเหมาะกับคนตัวเล็กที่มีผิวขาวผ่องอย่างเธอมากกว่าสิบชุดแล้วให้เธอเข้าไปลองสวมใส่ พนักงานในร้านรับชุดที่อยู่ในมือของหมอภัทรก่อนจะเดินนำพาฝันไป พนักงานนำชุดไปแขวนไว้ให้ในห้องลองเสื้อผ้า ก่อนจะเลื่อนปิดผ้าม่านกั้นห้องเอาไว้
พาฝันจัดการถอดชุดเก่าของเธอที่สวมใส่เพียงชุดเดียวที่มีออกให้พ้นร่าง ก่อนจะหยิบชุดที่หมอภัทรเป็นคนเลือกให้สวมใส่แทน ร่างเพรียวบางที่เลือกสวมชุดมินิเดรสสีขาวแขนตุ๊กตาตัดกับสีผมแดงประกายชมพูอย่างลงตัว เธอเปิดผ้าม่านออกแล้วเดินออกมาพบกับหมอภัทรที่นั่งรออยู่ตรงโซฟา เขาเลื่อนใบหน้ามองตรงไปข้างหน้าอย่างละสายตาไม่ได้ หญิงสาวหน้าตาน่ารักสวยหวานกับชุดสีขาวที่เขาเลือกให้เมื่อถูกสวมใส่อยู่บนร่างกายของเธอแล้วมันช่างเหมาะอะไรอย่างนี้
“พี่หมอคะ”
พาฝันเอ่ยเรียกคนที่จ้องมองเธอตาไม่กระพริบ หมอภัทรได้สติพลางหลับตาปริบๆ
“ครับ”
“ชุดที่ฝันใส่เป็นยังไงบ้างคะ”
พาฝันขยับเรือนร่างซ้ายทีขวาทีถามความเห็นกับชุดที่เธอสวมอยู่
“สวยครับ เออ ชุดสวยดีครับเหมาะกับพาฝันมาก”
“งั้นเอาชุดเดียวนะคะ ฝันว่ามันแพงไป”
“เอาทั้งหมดเลยครับ”
หมอภัทรไม่ได้ฟังในสิ่งที่เธอพูดเลย เขายกมือขึ้นเชิงเรียกหาพนักงานในร้านให้มารับชุดทั้งหมดไปใส่ถุงและรอคิดเงิน
“งั้นฝันเข้าไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ”
พาฝันกำลังจะหมุนตัวกลับเข้าไปในห้องลองชุดแต่ก็ถูก หมอภัทรรั้งเอาไว้เสียก่อน
“ไม่ต้องเปลี่ยนครับใส่ชุดนี้แหละ”
มือหนาคว้าข้อมือของเธอแล้วเข้าไปหยิบชุดที่เธอใส่มาจากโรงพยาบาลเอาไปให้กับพนักงานเพื่อเก็บใส่ถุง ก่อนจะควักบัตรเครดิตที่อยู่ในกระเป๋าเงินออกมา เมื่อทั้งคู่ได้รับชุดเรียบร้อยแล้วหมอภัทรก็พาเธอไปยังร้านถัดไป
“ไปไหนต่อคะพี่หมอ”
พาฝันถามออกไปขณะที่หมอภัทรก็ยังเดินจับมือเธอเดินไป เรื่อย ๆ จนมาหยุดอยู่หน้าร้านร้านหนึ่ง
“มาซื้อชุดนอน แล้วก็…”
เขาตอบกลับมาแต่ทว่าคำตอบหลังเขากลับชี้ตรงไปที่ก้อนกลมสองก้อนที่อยู่ภายในมินิเดรสสีขาว ทำให้คนที่โดนมองรีบยกสองมือขึ้นมาปิดที่ตรงนั้นอย่างเขินอาย
“ว้าย พี่หมอ”
คนตัวเล็กถึงกับอุทานออกมาอย่างลืมตัว แต่อีกคนกลับไม่ได้รู้สึกรู้สาเดินล้วงกระเป๋ากางเกงเดินนำเข้าไป
ในขณะที่พาฝันเดินเลือกชุดนอนกระโปรงลายน่ารักอยู่นั้น หมอภัทรที่เดินตามข้างๆ ก็เลือกหยิบชุดนอนกระโปรงสายเดี่ยวผ้าลื่นมือมาให้เธอ
“ชุดนี้น่ารักดีนะ”
ชุดที่อยู่ในมือถูกเอามาวางทาบกับเรือนร่างของพาฝันอย่างรวดเร็ว
“ไม่เอาค่ะ มันโป๊”
พาฝันเลือกที่เดินหนีไปอีกทาง ริมฝีปากบางแอบอมยิ้มเล็กๆ ให้ความทะเล้นของผู้ชายที่กำลังเดินตามเธออยู่
เธอเลือกชุดนอนได้แล้วสองสามชุด ก่อนที่จะเดินไปยังโซนอันเดอร์แวร์
“พี่หมอรอตรงนี้นะคะไม่ต้องเข้าไป”
“ไม่ให้พี่ไปด้วยเหรอ เดี๋ยวพี่ไปช่วยเลือก”
“คนลามก รอตรงนี้นะคะ”
พาฝันหลบสายตาพราวเสน่ห์ที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์อย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“ครับ”
หมอภัทรตอบรับก่อนจะออกไปนั่งรอด้านนอก
พาฝันเดินไปหยิบบราเซียร์กับแพนตี้สีเข้าชุดกัน เสร็จแล้วก็รีบเดินไปหาพนักงานที่เคาน์เตอร์ทันทีเพื่อขอให้พวกเขารีบเก็บใส่ถุงก่อนที่คนจ่ายเงินจะเดินเข้ามาหา
“เลือกเสร็จแล้วเหรอครับ”
“ค่ะ”
ชายหนุ่มใจดีทำหน้าที่จ่ายเงินให้เธอก่อนจะหยิบถุงเสื้อผ้าในมือมาถือไว้ทั้งหมด
“พี่หมอเอามาให้พาฝันถือเองก็ได้นะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ มือเล็กนิดเดียวเดี๋ยวพี่ถือเอง”
“ขอบคุณมากๆ เลยนะคะที่พามาซื้อชุดแถมยังจ่ายเงินให้อีก ไว้ถ้าฝันจำได้เมื่อไร ฝันจะค*****นให้เลยพี่หมอนะคะ”
พาฝันรับน้ำใจของหมอภัทร แต่ก็ไม่ลืมที่ตอบแทนในภายหน้าหากเธอจำตัวเองได้แล้ว
“ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องคิดมากนะ พี่เต็มใจให้”
“คะ”
เธอเอ่ยทวนคำตอบเมื่อครู่อีกครั้ง ไม่คิดว่าคนที่มีหน้าที่แค่รับผิดชอบการรักษาเธอในโรงพยาบาลจะใจดีกับเธอได้ถึงขนาดนี้
“เรากลับกันเถอะครับ”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ”
- ผู้เขียน
