Ep.2 ฝากรอยจูบของฉันไว้
1296 คำ
Ep.2
Nice to kiss you
บ้านยัยซัมเมอร์จะแบ่งออก 3 โซน โซนวินเทอร์ ออทั่ม และก็ซัมเมอร์
ไม่ต้องพูดถึงความร่ำรวยของครอบครัวนาง
เพราะมีพ่อเป็นถึงประธานบริษัทนำเข้ารถหรูรายใหญ่ของประเทศไทย
แต่ที่น่าอิจฉาก็คือ การที่เรามีครอบครัวที่อบอุ่น พร้อมหน้าพร้อมตา แบบนี้ต่างหาก
ด้วยความที่เราสนิทกันฉันก็เคยมาบ้านหลังนี้บ่อย ๆ แต่ไม่เคยเจอพี่ชายทั้งสองของนางสักครั้ง เพราะฉันมาแค่แปปเดียว ไม่เคยนอนค้าง เหมือนคืนนี้.....คืนที่ฉันโดนพ่อ..ไล่ออกจากบ้าน
ฉันเดินเล่นไปเรื่อย ๆ อย่างไม่รู้ทิศทาง จนมาโผล่หน้าต่างทางเดิน ที่สามารถมองเห็นวิวสวยๆ ของบ้านทั้งหลัง สวนหน้าบ้านที่ประดับกระดาษด้วยรูปปั้นจากกรีก ท่ามกลางน้ำพุเริด และสระว่ายน้ำ แค่ราคาสวนที่บ้านหลังนี้จัด ก็คงเท่าๆ กับบ้านฉันทั้งหลังแล้วมั่งเนี้ย เห้อออออ
“โทรศัพท์ก็ไม่มี เงินก็ไม่มี ไม่มีอะไรทั้งนั้น” ฉันยืนมองอย่างเบื่อหน่าย
“แต่หนูจะไม่มีวันกลับไปขอความสงสารจากพ่ออีกเด็ดขาด” ฉันกำมือเอาไว้แน่นๆ ไม่ต้องร้องเฮเลน อย่าร้องนะ แต่น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง ฉันอยากกอดพ่อ อยากเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ที่ไปเที่ยวมาให้พ่อฟัง แต่ลืมไปว่าพ่อคงไม่อยากจะฟังฉันสักเท่าไหร่ เพราะฉันไม่ได้เสียงอ่อนหวานนุ่มนวล พูดเพราะเหมือน นังฮารุลูกสาวของอีเมียน้อยนั่นนิ
พรึ๊บบบบ!!!อยู่ ๆ ก็มีอ้อมแขนของใครบางคนค่อยๆ กอดรัดฉันเอาไว้จากด้านหลัง
แม้ฉันจะโหยหาอ้อมกอดที่อบอุ่น และปลอบประโลมใจที่ห่อเหี่ยวและโดดเดี่ยว นี้...แต่ว่า ...กลิ่นน้ำหอมแบรนด์ผู้ชายๆ ผสมไปกับกลิ่นเหล้าจางๆ เฮ้ยยยยย
“เอาของฝากจากอังกฤษมาให้พี่ถึงโซนนี้เลยหรอ ยัยตัวแสบ” เสียงทุ้มนุ่ม ๆ พูดขึ้นข้าง ๆ ใบหูของฉัน
“ปล่อย!!!ฉันไม่ใช่ซัมเมอร์ ค่ะ!!!!!!” ฉันแกะมือนั่นออกจากตัวทันที และหันไปเผชิญหน้า
เราสบตากันโดยไม่ได้ตั้งใจ แววตาหวานปนอบอุ่น ดวงตามีเสน่ห์ เขาเป็นผู้ชายที่ดูดีจนน่าหลงใหล เขายอมคลายกอดอย่างงงๆ ดูท่าทางแล้วน่าจะเมามาแน่นๆ
“ฉันขอตัวนะคะ” ฉันก้มหัวให้เขาเบาๆ และเดินอ้อมออกมาเพราะทำตัวไม่ถูก เขาคงเป็นพี่วินเทอร์ ไม่ก็พี่ออทั่ม พี่ชายของยัยซัมเมอร์นั่นแหละ
“เดี๋ยวก่อนสิ” และเขาก็เอามือกันเอาไว้และพูดอย่างเมาๆ ฉันจะด่าออกไปก็ไม่ได้เพราะเป็นพี่ชายเพื่อนสนิทแน่ ๆ
“ค่ะ?” ฉันชะงักเพราะเขาโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ
“ไม่ใช่ซัมเมอร์จริง ๆ ด้วย” เขาพูดกับตัวเอง ฉันกับซัมเมอร์มีรูปร่างที่คล้ายๆ กัน และยิ่งฉันมาใส่ชุดของซัมเมอร์ ไม่แปลกที่เขาจะทักผิด ฉันยืนเอามือผลักหน้าอกของเขาให้ออกห่างจากตัวฉัน แต่เขาดันดึงตัวของฉันไปประชิดตัวของเขาทันที
“ฉันไม่ชอบเห็นผู้หญิงร้องไห้” เขากระซิบเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาเช็ดใบหน้าของฉันช้า ๆ อย่างทะนุถนอม ทั้งที่มันแทบไม่มีน้ำตาใด ๆ เพราะฉันไม่ชอบร้องไห้ต่อหน้าคนอื่น
ฉันเงยหน้าสบตาของเขา ที่กำลังมองฉันอย่างหยาดเยิ้มด้วยความเมาอย่างเจ้าชู้ๆ
“ฉันไม่ได้ร้อง คุณจะปล่อยฉันไปได้รึยัง?” ฉันมองข้อมือที่ถูกชายคนนี้จับเอาไว้แน่น
เขากำลังทำให้ฉันคิดถึงใครบางคน ...เขาช่างเหมือนกับพ่อของฉันไม่มีผิด ดูอบอุ่น แสนดี แต่อันตรายเกินกว่าจะฝากหัวใจไว้ได้
“เธอเป็นใคร มาอยู่ในบ้านของฉัน โซนของฉันได้ยังไงกัน” เขามองฉันด้วยสายตาหยอด ๆ และหวานละมุน
แต่ขอโทษฉันไม่อินไปด้วยหรอกนะ ฉันไม่สบสายตา และไม่ตอบคำถามใด ๆ แน่นอนฉันหยิ่ง
“ให้ฉันช่วยให้เธอ หายเศร้าดีมั้ย?” เขาพูดก่อนจะโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้และประกบปากจูบฉันอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
พลั่กกกกก ฉันผลักผู้ชายคนนั้นออกเต็มแรง จนเข้าร่วงลงไปที่พื้น และฉันก็เดินตรงเข้าไปขึ้นคร่อม และง้างมือจะต่อยหน้าของเขา
ตุ๊บบบ ฉันต่อยหน้าเขาจนมีเลือดซึม ๆ ออกจากมุมปาก
เขาลืมตาพริ้มม อย่ายียวนๆ ไม่ได้เกรงกลัวสักนิด “ตบด้วยปากได้มั้ย?? ” เขายังคงพูดอย่างไม่สลด และเอามือแตะๆ ที่ปากนิดหน่อย
“ว๊ายยยย คุณออทั่ม เธอเป็นครายยยยเนี้ยยยยยย กล้าดียังไงมาต่อยคุณออทั่ม” เสียงกหวี้ดลั่นของสาวใช้หน้าตาดีคนหนึ่ง รีบวิ่งเข้ามากระชากแขนของฉันจนตัวลอยออกจากตัวของ .... ออทั่ม ..!!!
ฉันสะบัดตัวเองออกจากการรัดของอิคนใช้ออก
“อย่ามาแตะตัวฉัน” ฉันพูดเหวี่ยงไป .... นายนี่คือ ออทั่มงั้นหรอ ออทั่มพี่ชายยัยซัมเมอร์
“อิหมาบ้า แกต่อยคุณออทั่มงั้นหรอ” ยัยนั่นโกรธเลือดขึ้นหน้า
ออทั่มค่อยๆ พยุงตัวเองลุกขึ้นก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์มาทางฉัน
“ระวังงูบนหัวของนายเอาไว้ด้วย อย่าให้มันโผล่ขึ้นมา ไอ้หน้าหม้อ!!” ฉันหันไปตะคอกใส่หน้า พี่ชายของเพื่อนอย่างอดกลั้นไม่อยู่ ฉันเอามือถูๆ รอยจูบของเขาจนแสบปากไปหมด
ออทั่มยังคงมองและยิ้มกรุ้มกริ่มๆ อย่างไม่สะทกสะท้าน
สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดในชีวิต ก็คือ ผู้ชายที่เจ้าชู้ และเอาไม่เลือก
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร เธอนะ ไปทำงานเถอะ” ออทั่มโบกมือไล่ยัยคนใช้นั่นไป
หล่อนหันมามองหน้าฉัน และจิกสายตา ตอนแรกฉันก็ว่าจะไม่มีอะไร
“ชิ อันตพาลชะมัด...อิลูกไม่มีพ่อแม่สั่งสอน” นางเดินผ่านฉันพร้อมกับพูดประโยคที่ทำให้ฉันถึงกับฟิวส์ขาด
หมับบบบบ ฉันเดินเข้าไปกระชากผมของอิคนใช้ปากดีนั่นทันที
“โอ๊ยยยยยยยย” มันร้องโหยหวนก่อนจะหันหน้ามาทางฉัน
เพี้ยยยยยะะ ฉันตบมันหน้าหัน อย่างแค้นใจ
“แกว่าใคร ไม่มีพ่อแม่สั่งสอนห๊ะ อิชั้นต่ำ แกคงอยากโดนฉันตบมาสินะ” ฉันตบมันหน้าทิ่ม
เพี้ยยยยะ และตวัดมือตบมันอีกที ก่อนจะผลักมันลงกับพื้น
“เห้ยๆๆๆ อย่าตีกัน ๆ” ออทั่มร้องเสียงหลงเหมือนฉันตบรัว ๆ กับอีคนใช้นั่น
“โอ๊ย เจ็บ อย่าตบฉัน อิบ้า อิป่าเถื่อน” ยัยนั่นร้องอย่างเจ็บ ๆ
“แกเล่นผิดคนแล้ว” ฉันจับหัวของมันโขกลงกับพื้น ไม่แรงมาก เอาแค่จดจำฉันเอาไว้ให้แม่นๆ
“เห้ยเธอ อย่าทำแบบนั้นสิ” ออทั่มเข้ามารั้งแขนของฉันเอาไว้ทั้งสองข้าง
“ปล่อย ปล่อยยยยย” ฉันดีดดิ้น ๆ แต่เขาก็จับตัวเองไว้แน่
ยัยคนใช้ลุกขึ้นมาได้ก็พุ่งตรงเข้ามาหาฉันทันที พร้อมกับง้างมือมาด้วย
ฉันหลับตาปี๋ มือนั่นกำลังจะฟาดลงหน้าสวยๆ ของช้านนนน
เพี้ยะ!!!!
“คุณออทั่ม” เสียงยัยคนใช้พูดอย่างสั่นๆ
ฉันค่อยๆ ลืมตาพบว่าออทั่มเขาเอาตัวมาบังฉันแบบเร่งๆ มือของแม่นั่นก็ฟาดลงแก้มด้านขวาของเขาเต็มๆ
“นี่มันเรื่องอะไรกันเนี้ย??” เสียงแหลมปี๊ดของเพื่อนสาวสุดที่รัก ยัยซัมเมอร์ นางฟ้าแม่ทูนหัวของฉันดังขึ้น
- ผู้เขียน
