เสียงบ่นเรื่องอาการเหวี่ยงวีนของเจ้านายคนสวยให้เขาได้ยินตลอดการเดินจากล็อบบี้ไปยันถึงชั้นสิบสองหน้าห้องทำงานผู้จัดการฝ่ายบริหาร นางสาวณฐมน เดชกำจร
ก๊อกๆ ...
“เพนท์ไม่รับแขกค่ะ บอกไว้แล้วนี่คะ เพนท์ขอเคลียร์เอกสารเรื่องงานก่อนสักพัก”
เสียงขุ่นๆ ของเจ้าของห้องเอ่ยตอบ
ชายหนุ่มถือวิสาสะเปิดเข้าไปแบบไม่ให้เจ้าตัวทันรู้ตัวก่อน เสียงประตูเปิดดังแกร็กๆ ณฐมนกดมุมปากโค้งลง เธอกำลังอารมณ์เสียสุดขีดเมื่องบประมาณทั้งหมดเหมือนจะไม่ลงตัว แถมยังมีคนฟังไม่รู้เรื่อง ห้ามไม่ฟัง เพราะเธอต้องการใช้สมาธิอย่างหนักเพื่อค้นหาข้อผิดพลาดในเอกสารตรงหน้า
“เอะ!! เพนท์พูดภาษาไทยนะคะ ทำไม...”
คำพูดต่อว่าถูกกลืนหายไปเมื่อเธอเงยใบหน้าขึ้นมาจากเอกสาร มองเห็นผู้ชายคนหนึ่ง คนที่เธอพยายามลืม...เขายืนอยู่ตรงหน้า เขาดูเหนื่อยและอิดโรย ขอบตาดำเหมือนหมีแพนด้า เสื้อสูทยับยู่ยี่ กางเกงผ้าเช่นกันที่ดูแทบไม่ได้ ไม่อยากจะเชื่อว่า
