"อืมม.ม"แสงแดดลอดผ่านผ้าม่านสีสวย ทำให้คนตัวสูงที่นอนหลับอยู่บนเตียงรู้สึกตัวขึ้น เขารีบลุกและมองไปรอบๆห้องของตนเองก็ไม่พบร่างเล็กที่นอนอยู่บนโซฟาเหมือนเมื่อคืนอีกแล้ว
"ไทม์.. มึงไปจากกูแล้วจริงๆ"
คิงส์พูดเสียงค่อยมองดูทุกอย่าง ทั้งตู้เสื้อผ้าที่เคยมีชุดนักศึกษาของคนตัวเล็กอยู่ด้วย ภาพบนโซฟาที่เคยนั่งด้วยกัน เช็ดผมให้ ทำอาหารให้กิน แกล้งคนตัวเล็ก กอดกัน.. ยิ้มไปด้วยกัน ถึงแม้ว่าเวลาที่อยู่กับไทม์มันอาจจะเป็นเวลาอันสั้นไม่กี่เดือนที่อยู่ด้วยกัน แต่ความรู้สึกเหมือนขาดไม่ได้ ลักษณะเหมือนกับคนกับอากาศที่ขาดไป แต่มันก็สายไปแล้ว คนตัวเล็กจากไปแล้ว...
**มหาวิทยาลัย คณะวิศวะกรรมศาสตร์**
หลายอาทิตย์ผ่านไปไทม์พยายามที่จะหลบหน้าคิงส์ตลอดไม่ว่าจะเจอที่ไหน ถ้าเลี่ยงได้ไทม์แทบจะไม่เข้าใกล้คิงส์เกิน 10 เมตร แม้ต้องเดินอ้อมตึกเพื่อเลี่ยงที่จะเห็นหน้าคิงส์คนตัวเล็กก็ทำมาแล้ว.. ถ้าจะตัดใจต้องตัดทีเดียวใ
