“คุณพ่อขา...”
“ว่าไงครับลูกสาว” พี่แซมละสายตาจากโทรศัพท์มือถือ แล้วตอบรับคำลูกสาว
“น้องซีนสวยไหมคะ” เด็กหญิงตัวน้อยเดินออกจากห้องพร้อมฉัน เดินสะบัดกระโปรงสีขาวฟูฟ่องอวดแก่สายสายคุณพ่อที่นั่งรออยู่ในห้องรับแขกด้านนอก ฉันที่ยืนอยู่ด้านหลังได้แต่อมยิ้มกับท่าทีของลูกสาวที่โอ้อวดความสวยของตัวเองต่อสายตาคุณพ่อ
“ว้าว...ลูกสาวของพ่อสวยที่สุดเลย ไหนมาให้พ่อหอมแก้มคนสวยหน่อยได้ไหม”คุณพ่อวางโทรศัพท์แล้วกางแขนออกเพื่อรอรับลูกสาวเข้าสู่อ้อมอก
“ได้สิคะ” เด็กหญิงเดินเข้าไปหาคุณพ่อด้วยรอยยิ้มอย่างพึงพอใจเมื่อเธอนั้นถูกชมว่าสวย
“หื้ม...คนสวยตัวห๊อมหอม” คุณพ่อหอมแก้ม สูดดมพวงแก้มกลมนั้นเข้าเต็มปอดฟอดใหญ่จนแก้มของลูกสาวยุบตามแรงกด ไม่ว่าจะมองตอนไหนภาพครอบครัวแบบนี้ มันเรียกน้ำตาให้ฉันได้ทุกครา เมื่อนึกย้อนไปในช่วงเวลาที่ผ่านมา ที่ฉันต้องอยู่กับลูกเพียงลำพังอย่างเข้มแข็งเพื่อรอวันที่จะได้อยู่กันอย่างมีค
