เจ็บอกข้างซ้าย
3195 คำ
หลังจากที่ผมออกมาจากร้านของหนูดา ผมก็ตรงปรี่มายังอพาร์ทเมนต์ทันที"เฮ้อ....ตุบ!" ผมวางของทุกอย่างไว้บนโต๊ะแล้วทิ้งตัวนอนแผ่หลาอย่างคนคิดหนัก "คนไม่คู่ควรสินะเรา" ผมสลัดความคิดที่กังวลออกแล้วลุกจากเตียงนอน เดินไปหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำ
ซ่า~~~~ เสียงเปิดน้ำไหลจากฝักบักกระทบกับผิวของผม. ความเย็นจากน้ำเปิดใหม่ทำให้ผมสดชื่นตื่นตัวขึ้น ผมใช้มือค้ำผนังห้องน้ำก้มหน้ามองพื้น. ปล่อยให้สายน้ำไหลรินรดตั้งแต่หัวไหลลงเรื่อยๆ ตามอำเภอใจ คำพูดและสายตาของแม่หนูดา. มันย้ำเตือนตัวผมว่าควรเจียมตัว ?
...//ตัด//...
"ทำไมทำหน้าแบกโลกอย่างนั้นวะแซม" แดนเพื่อนสนิทของผมเอ่ยขึ้น ผมชวนมันมาเที่ยวเป็นเพื่อนผมคิดมากเรื่องหนูดาจนอยู่กับห้องไม่ติด การมาเที่ยวมันอาจจะทำให้ผมผ่อนคลายลงบ้าง. แต่เปล่าเลยเมื่อหนูดาอยู่ในห้วงความคิดของผมตลอดเวลา
"มีเรื่องให้คิดว่ะ"
"อย่างมึงเนี่ยนะแซม มีเรื่องให้ต้องคิด ฮ่าๆๆ"
"คนอย่างกูมีเรื่องให้คิดไม่ได้หรือไงวะ"
"ก็ตั้งแต่ที่เป็นเพื่อนกับมึงมา ไม่เห็นมึงต้องคิด ดูเครียดอะไรแบบนี้นี่หว่า"
"กูถูกใจผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ แต่เหมือนแม่ของเธอไม่ชอบกู" ผมบอกเพื่อนไปตามที่รู้สึกและสัมผัสได้
"อย่างมึงเนี่ยนะ...เจอคนถูกใจ. ถูกใจเหมือนที่ผ่านมาหรือเปล่าวะ ลากขึ้นเตียงจบแยก"
"จริงจังเว้ย...เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารัก สดใส เวลาอยู่ด้วยกูรู้สึกสบายใจ. เธอทำให้กูยิ้มได้ทั้งๆ ที่เธอยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ"
"มึงกำลังรักเธอไอ้แซม ไม่ใช่แค่ถูกใจ" ใช่ครับผมรักหนูดาถึงแม้เราจะได้คุยกันเพียงแค่เวลาอันสั้นแต่ความรู้สึกของผมมันเป็นแบบนั้นจริงๆ ผมนั่งดื่มยกแก้วเหล้ากระดกเข้าปากจนเพื่อนผมส่ายหัว มันคงเอือมระอาผม
"มึงเมาแล้วว่ะแซม...พอเถอะ"ผมไม่สนใจเพื่อนที่นั่งข้างๆ ที่กำลังห้ามปรามผม
"ทำไมวะแดนแค่กูไม่รวย ไม่มีเงิน กูจะรักกับผู้หญิงดีๆ สักคนไม่ได้เลยเหรอไงวะ" ผมพูดอย่างคนเมาควบคุมสติไม่ได้
"เออๆ ดื่มไปเลยเอาที่มึงพอใจ เดี๋ยวกูเก็บศพมึงเอง รอกูตรงนี้อย่าไปไหนนะ กูไปห้องน้ำแปปเดียว" ผมหัวสับผงกทำมือโอเคทั้งๆ ที่ผมนั้นไม่โอเคเอาเสียเลย
ผมนั่งดื่มอยู่คนเดียวระหว่างรอเพื่อนเข้าห้องน้ำ จนผมรู้สึกมีคนมายืนตรงหน้า ผมเพ่งสายตามองแต่ความเมามันมีมากจึงทำให้ภาพที่เห็นมันเบลอและไม่รู้ว่าเป็นใคร ....
คนคนนั้นนั่งลงข้าง ๆ ผมความรู้สึกมันบอกว่าเธอนั้นคือคนที่ผมรู้จักแน่ๆ กลิ่นหอมแบบนี้ ลักษณะแบบนี้ ผมใช้มือขยี้ตาพยายามเพิ่งมองแต่ก็ยังไม่ชัดเจนแต่เห็นในบางจังหวะว่าเป็นใคร
"หนูดา"
"......." เธอนิ่งเงียบไม่ตอบอะไรแค่ส่งยิ้มมาเท่านั้น
"มาได้ยังไงครับ แล้วมากับใคร" ผมถามเธอด้วยความเป็นห่วง แต่คำพูดที่เปล่งออกมายังหมือนคนเมา เธอทรุดนั่งลงข้างๆ ผม มาสักพักแล้วโดยที่ยังไม่ตอบคำถามผมด้วยซ้ำ
"ทำไมต้องดื่มเยอะขนาดนี้คะ" เธอถามผมเสียงเรียบ
"หนูดาครับ พี่รักหนูดานะ" ผมขยับเข้าไปชิดและจับมือถือแนบแก้มอย่างทะนุถนอม "รักมากจริงๆ"
"กลับบ้านเถอะค่ะ...เดี๋ยวหนูดาไปส่ง"
"หนูดาจะอยู่กับพี่ ไม่ทิ้งพี่ไปไหนใช่ไหมครับ"
"ค่ะ กลับกันนะ"ผมลุกขึ้นยืนโดยที่มีเธอคอยประคอง ผมพยายามทรงตัวยืนให้ตรงแต่เหมือนฤทธิ์แอลกอฮอล์มันคงมากเกินไป
"เดินดีๆ ค่ะ"
////////////////////////////
"ค่อยๆ เดินนะคะ" ด้วยสติที่ยังมีเพียงเล็กน้อยผมสามารถบอกทางมายังอพาร์ทเม้นจนเธอพาผมมายังห้องพัก สัมผัสได้ว่าเธอพยุงผมมานอนบนเตียงแล้วกำลังจะเดินออกไปผมรีบคว้ามือถือไว้แล้วดีดตัวลุกนั่งทันที
"หนูดาจะไปไหน...หนูดาอย่าปล่อยพี่ไว้คนเดียวนะ อย่าไปจากพี่นะครับ"ผมดึงมือเธอรั้งไว้แล้วกระชากเข้าหาตัวเอง ผมไม่อยากห่างเธอ ไม่อยากให้เธอหนีไปไหน ผมมองหน้าเธอจนอดไม่ได้ที่จะจูบประโลมริมฝีปากบางนั้น
"อื้มมม" เธอครางในลำคอเบาๆ แน่นิ่งให้ผมบดจูบตามอำเภอใจอยู่เนิ่นนาน ผมละริมฝีปากออกเพื่อให้เธอสูดอากาศแล้วเริ่มจูบเธออีกครั้ง เธอพยายามตอบสนองผมด้วยการเผยอปากรับจูบถึงแม้จะเก้ๆ กังๆ ไปบ้างเหมือนดั่งคนไม่เคย
จ๊วบ...จ๊วบ เสียงของการดูดริมฝีปากเสียงดังมันปลุกกำหนัดความเป็นชายของผมจนคับแน่นแทบระเบิด
"พี่ไม่ไหวแล้วครับหนูดา" ผมผลักร่างบางนอนราบกับเตียงอย่างทะนุถนอมโดยที่เธอไม่ได้ขัดขืนอะไร ผมลุกคุกเข่าพร้อมจัดการกับเสื้อผ้าของเราทั้งคู่จนตอนนี้ร่างกายเปลือยเปล่า
หนูดาที่มีความอายใช้มือสองข้างปิดบังหน้าอกและเนินนูนความสาวนั้นไว้พร้อมเบือนหน้าออกด้านข้าง ความอายในความสาวที่มันแสดงออกมาทางที่หน้ามันเป็นภาพที่ชวนมองมากในเวลานี้
...ผมเลื่อนใบหน้าต่ำลงมาหยุดตรงเนินสาวแรกแย้มมันสวยงามมาก ในความเมาที่มีมันเริ่มสร่างเมื่อมองเห็นสิ่งสวยงามบริสุทธิ์อยู่ตรงหน้า
"หนูดาสวยมากเลยครับ" ผมคาบคร่อมร่างบาง ใช้มือลูบหัวเธอเบา ๆ เป็นการประโลมให้เธอนั้นไม่กลัว
"หนูดาอายค่ะพี่แซม"ผมส่งยิ้มแล้วมาสนใจสิ่งตรงหน้าจับขาเธอตั้งฉากเป็นตัวเอ็มค่อยๆ ใช้นิ้วถูไถตามร่องรัก เธอสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ยอมให้ผมทำตามอำเภอใจ ผมสอดนิ้วเข้าไปอย่างเบามือที่สุดเพราะกลัวเธอเจ็บ ดอกรักแรกแย้มที่ผมควรทะนุถนอมที่สุด
"อ่ะ...พี่แซม อื้ม" ผมสวนนิ้วเข้าออกอย่างเนิบนาบเพื่อเปิดทางจนน้ำรักไหลเยิ้มอาบตามนิ้วมือของผม
"พี่ขอเข้าไปนะครับคนดี"
"มันจะไม่เจ็บใช่ไหมคะ...หนูดากลัว"
"มันจะแค่มดกัด เจ็บแค่แปปเดียว...หนูดาอดทนได้ไหมครับ"
"หนูดาจะอดทนค่ะ...." ผมชักรูดน้องชายสามสี่ทีเพื่อให้มีสารหล่อลื่น แล้วค่อยๆ สอดใส่กลางกายเธอหนูดาหลับตาพริ้มกัดริมฝีปากตัวเองอย่างอดทน ผมรู้ว่าเธอเจ็บเพราะน้ำตาเธอไหลลงทางหางตา ผมจูบซับน้ำตาให้เธอด้วยความรักจากใจที่มีเต็มดวง
"พี่รักหนูดานะครับ"
"นะ หนูดาก็รักพี่แซมค่ะ" ผมจูบปากบางเพื่อให้เธอผ่อนคลายความเจ็บ จนในที่สุดเราสองคนประสานกายเป็นหนึ่งเดียว
"เจ็บไหมครับ" เธอไม่ตอบเพียงแต่พยักหน้าเท่านั้น ผมกดแช่ไว้สักพักจนมันคุ้นเคยกัน จนสัมผัสได้ว่าหนูดาเธอขมิบตอดน้องชาย ผม จึงเริ่มขยับเอวช้าๆ ใบหน้าสวยๆ ของเธอเริ่มเหยเกด้วยความซ่าน ผมกระแทกใส่เธออย่างทะนุถนอม "รักนะครับคนดี"
"รักเหมือนกันค่ะ...อื้ม อ่า พี่แซม" เสียงหวานที่เอ่ยครางชื่อผมมันยิ่งปลุกกระสันความเป็นชายให้ทวีคูณยิ่ง แต่ดอกรักแรกแย้มดอกนี้ผมจะทำให้เธอช้ำไม่ได้ทุกสัมผัสต้องนุ่มนวล
"อื้ม.... หนูดา..... ซี๊ด" ร่างกายที่ไม่อาจต้านทานอารมณ์ตัณหาต้องการไว้ได้ เริ่มสวนเอวกระแทกถี่ขึ้นแต่ยังมีความนุ่มนวลอยู่ในบางจังหวะ....จากความเจ็บแปรเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่านของเราทั้งคู่บทรักครั้งแรกที่ผมนั้นมอบให้เธอ ตับๆๆๆๆ เสียงเนื้อกระทบต้นขาขาวดังระงมลั่นห้องกับจังหวะสวนเอวที่เหมือนดั่งพายุโหมกระหน่ำ
"เสียวเหลือเกิน พี่แซม อร๊าๆๆ"
" ซี๊ดอื้ม หนูดาของพี่ อ่าส์"
"หนูดาจะไม่ไหวแล้ว อ่ะๆอร๊าๆๆ"
"พร้อมกันนะครับคนดี"ตั่บๆๆๆๆ พายุลูกสุดท้ายถาโถมกระแทกอย่างไม่ปราณี ความซ่านปรี่เข้ากลางกายของคนทั้งสองจนกระทบกับฝั่งฝันของคนทั้งคู่
((อร๊าง / ซี๊ด))
ความสุขสมที่ผมได้รับจากเธอมันช่างอิ่มเอมเหลือเกิน ราตรีนี้คงอีกยาวไกลกับการดื่มด่ำรสรักนี้ที่ผมสรรค์สร้างมันให้กับเธอ....
"หนูดา .... ฟรอด...อื้ม พี่รักหนูดานะครับ"
((ไอ้แซม ไอ้แซม ไอ้เ_ยแซม!))ตุบ! โอ๊ย! ผมรู้สึกถึงแรงกระแทกด้วยอะไรบางอย่างจนผมนั้นกลิ้งตกเตียง
"ถีบกูทำไมเนี่ยไอ้แดน...แล้วมึงมาอยู่ห้องกูได้ไง"
"ไอ้เพื่อนสารเลว...กูอุตส่าแบกศพมึงมา...เมื่อคืนเมาอย่างกับหมา...กูกลับมาจากห้องน้ำเห็นมึงหลับใต้โต๊ะต้องแบกมึงกลับมาเนี่ย" ร่ายซะยาวเลยเพื่อนรัก
"แล้วหนูดาล่ะ หนูดาหายไปไหน" ผมกุลีกุจอลุกขึ้นยืนมือลูบก้นปรอยๆ ถีบมาได้เล่นซะก้นกระแทกพื้น
"หนูดาอะไรของมึงวะ...อ่อ คนที่มึงพร่ำหาเป็นวักเป็นเวรเมื่อคืนสินะ" แดนพูดย้อนผมด้วยท่าทางที่กวนๆ
"ก็เมื่อคืนหนูดา....." ผมชะงักงันกระทันหันแล้วพยายามนึกย้อนถึงเมื่อคืน ก็เห็นอยู่ว่าหนูดามาแถมเรายัง......
"ไอ้เเซมมึงฝัน ?"
"0.0...แต่มันเหมือนจริงมากเลยนะเว่ย"
"ฮ่าฮ่าฮ่า เป็นเอามากนะเนี่ยเล่นซะกูขนลุกเลยมึง ไอ้เพื่อนบ้านอนลวนลามกูทั้งคืน ในฝันมึงเสร็จไหมถามจริง" มันยังหัวเราะผมไม่หยุด
"เรียบร้อยสวยหรู..." ผมจับตรงเป้าตัวเองมันแฉะๆ "แม่งเอ้ย หมดกันกู ฝันเปียก ไอ้เ_ย"
"ฮ่าฮ่าฮ่า...ไอ้หมาแซม งานนี้กูล้อมึงยันลูกบวชแน่" ไอ้แดนมันหัวเราะชอบใจอย่างสนุกสนาน อายมากบอกเลยครับ หนูดานะหนูดาทำพี่ได้ลงคอตามมาแกล้งกันถึงในฝันเลย
"หยุดล้อกูได้แล้ว...แล้วนี่ไม่กลับบ้านกลับช่องตัวเองหรือไง"
"อ้าวไอ้นี่พอหมดประโยชน์ก็ไล่...เนรคุณนี่หว่า เลี้ยงข้าวกูเลย"
"เออๆ...กูอาบน้ำก่อน"
ผมกับแดนออกมากินข้าวร้านใกล้ ๆ อพาร์ทเม้นเป็นร้านอาหารที่ไม่ใหญ่มากแต่อาหารอร่อยพวกผมชอบมากินประจำ และเลือกโต๊ะมุมที่คนไม่ค่อยพลุกพล่าน
"สั่งเลยนะ ไปห้องน้ำแปปนึง"
"อืม...ให้กูสั่งเผื่อเลยไหม"
"เผื่อเลย กูกินอะไรก็ได้"พูดจบผมก็มุ่งตรงไปยังห้องน้ำ เพื่อจัดการธุระส่วนตัวไม่นานนักผมก็เดินออกมา แต่ระหว่างทางนั้นสายตาผมเหมือนเห็นใครคนหนึ่งที่คุ้นเคยกำลังเดินเข้ามาในร้าน ซึ่งมันทำให้ผมยิ้มและอยากเดินเข้าไปหา "หนูดะ....." ผมยังก้าวขาเดินไม่ถึง 5 ก้าวต้องหยุดชะงักงันทันทีเมื่อเห็นใครคนหนึ่งนั้นเดินตามหลังเธอมา ผมเลี่ยงเดินปรี่ไปยังโต๊ะตัวเองก่อนที่เธอจะเห็น
"กูขอนั่งตรงนี้ เปลี่ยนที่กัน" ผมขอสลับที่นั่งกับแดนเพราะหนูดาเหมือนกำลังเดินมานั่งโซนเดียวกับผม ผมยังไม่อยากให้เธอเห็นผมตอนนี้
"มีอะไรหรือเปล่าวะ"
"ไม่มี" ด้วยความสงสัยที่แดนมีแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมากและยอมสลับที่นั่งกับผม "สั่งอาหารแล้วใช่ไหม"
"สั่งแล้ว รอสักสิบห้านาที"เก้าอี้ในร้านอาการที่มีพนักพิงสูงตัวยาวที่บดบังไว้ ผมนั่งหันหลังชนกับคนที่นั่งติดกัน น้ำเสียงหวานที่ผมจำได้ติดหูตอนนี้กำลังพูดคุยกับใครคนหนึ่งซึ่งผมไม่รู้ว่าเกี่ยวข้องอะไรกับหนูดา สิ่งที่ผมได้ยินน้ำเสียงหวานๆ น่ารัก ที่เปล่งออกมามันบ่งชี้ว่าเธอนั้นกำลังสนุกสนาน แต่คนๆ นั้นที่มากับเธอเป็นใครนั่นคือสิ่งที่ผมอยากรู้
บทสนทนาของคนที่อยู่ข้างหลัง มันช่างทำให้ผมนั้นรู้สึกปวดหนึบที่อกข้างซ้าย ความหวังที่ผมคิดว่าจะได้มีเธอข้างกายทำไมมันช่างเลือนลาง
"เป็นอะไรวะหน้าเศร้าๆ " แดนที่นั่งตรงข้ามผมถามขึ้นมันคงสังเกตุเห็นผมไม่ค่อยพูด ผมทำมือปรามว่าให้พูดเสียงเบาๆ ผมกลัวคนข้างหลังได้ยิน "เป็นอะไรของมึง"
"........." ผมส่ายหัวเพื่อสื่อว่าไม่ได้เป็นอะไร มันคงเข้าใจและเงียบปากตั้งหน้าตั้งตากินข้าวต่อไป:พี่จะมีโอกาสคว้าใจหนูดาได้หรือเปล่า: นี่คือสิ่งที่ผมพูดพร่ำในใจ หนูดาเธอเป็นเฉกเช่นนางฟ้า ที่ผมนั้นไม่อาจเสมอตัวเทียบเท่าเมื่อแม่ของเธอนั้นไม่มีแม้แต่ยอมรับและให้ผมนั้นได้เข้าใกล้หนูดาเลย สายตาที่แม่ของเธอมองมามันช่างดูเหยียดหยามและเป็นการกีดกันผมกับหนูดาอย่างเห็นได้ชัด
"กินน้อยจังวะ..." แดนถามผมมันคงเห็นผมรวบช้อนส้อมและไม่พูดอะไรแล้วยกน้ำดื่ม
"อิ่มแล้ว รีบกลับกันเถอะ"
((พี่แซม)) เสียงหวานที่เอ่ยขึ้นพร้อมการขยับเก้าอี้ตัวยาวโผล่มาหยุดยืนข้างผม ผมรู้สึกได้ ไม่บอกก็รู้ว่าเป็นเสียงของใคร หนูดาผู้พาให้หัวใจผมพองโต
"พี่แซมจริงๆ ด้วย หนูดาจำเสียงได้" เธอทรุดนั่งลงข้างๆ ผมด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างสดใส
"หนูดามาทานข้าวเหมือนกันหรอ" ผมดีใจที่เธอบอกจำเสียงผมได้ทั้งๆ ที่ผมเพิ่งจะเปล่งเสียงพูดออกมาแค่ไม่กี่คำ
"ค่ะ หนูดามาทานข้าว...พี่แซมไปนั่งกับหนูดาไหม"
"ไม่เป็นไรครับ พี่มากับเพื่อนจะกลับกันแล้ว...พี่ลืมแนะนำนี่แดนเพื่อนพี่"
"สวัสดีค่ะพี่แดน" หนูดายกมือไหว้ด้วยความนอบน้อม ถึงแม้จะห่างกันแค่ปีเดียวเธอก็มีความเคารพเสมอ
"สวัสดีครับ...นึกว่าจะมองไม่เห็นซะแล้ว"
"นี่จะกลับกันแล้วหรอคะ"
"ครับ...งั้นพวกพี่ไปก่อนนะ" ผมลุกขึ้นหยิบกระเป๋าสตางค์ หมับ! หนูดาจับแขนผมรั้งไว้
"พี่แซมทำไมไม่อ่านไลน์หนูดาเลยคะ หนูดาทักหาแต่พี่ก็เงียบ" เธอถามผมแววตาและเสียงที่เศร้า ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากอ่าน ไม่อยากตอบ ตั้งแต่วันนั้นที่ผมเจอแม่ของเธอมันทำให้ผมคิดเยอะว่าผมควรไปต่อหรือพอแค่นี้ ทั้งๆ ที่ใจผมมันมีหนูดาแล้ว...ได้รักแต่ไม่คู่ควร...คำนี้มันวนทวนขึ้นมาในห้วงความคิดของผม อีกอย่างแม่ของเธอก็ดูไม่ชอบผม ใครจะยอมให้ลูกตัวเองมาปักหลักชีวิตกับคนที่ยังไม่มีอะไรมั่นคงเลยสักอย่าง
"พอดีพี่งานยุ่งครับ ขอโทษทีนะ" ผมจับมือบางนั้นที่ยังกอบกุมจับมือผมอยู่ ผมโน้มตัวลงต่ำเล็กน้อยให้เสมอเธอ ผมวางมือบนหัวทุยสวยของเธอ " ไม่โกรธพี่ใช่ไหมครับ "
"หนูดาไม่โกรธค่ะ...หนูดาแค่คิดว่าพี่เป็นอะไรไหมไม่สบายหรือเปล่า หนูดาเป็นห่วง" ประโยคหลังเธอก้มหน้าพูดด้วยน้ำเสียงที่บางเบากว่าประโยคก่อนหน้า เธอยังคงน่ารักเสมอในสำหรับผม
"อะแฮ่ม! ..... งั้นขอไปรอที่รถนะเหมือนเป็นธาตุอากาศเลยว่ะ" แดนสวนขึ้นแล้วเดินออกไปทันทีพร้อมอมยิ้มบางๆ ก็ผมเล่นคุยกับหนูดาเหมือนไม่มีใครอยู่ด้วย จนผมเหลือบมองไปเห็นคนที่มากับหนูดานั่งมองมาทางเราสองคนอย่างไม่วางตาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
"งั้นพี่กลับก่อนนะครับ...ถึงบ้านพี่ไลน์หานะ" พูดจบผมก็เดินออกมาจากตรงนั้นทันที…"แกต่างกับเธอไอ้แซม"...ผมเดินออกจากร้านแล้วหันกลับมองเข้าไปในร้านที่มีบานกระจก มันสามารถมองเห็นส่วนที่หนูดานั่งทานข้าวอยู่ เธอมองผมเช่นกันจนผมต้องส่งยิ้มให้เธอและผมก็ได้รับรอยยิ้มหวานนั้นกลับมาเช่นกัน
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
นับตั้งแต่วันที่ผมเจอหนูดาที่ร้านอาหารวันนั้น จนมาถึงตอนนี้ก็ผ่านมาประมาณสามสัปดาห์แล้วที่ผมไม่ได้พบเจอหน้าเธอแต่เรายังคงติดต่อกันผ่านแอพพลิเคชั่นไลน์เสมอ เธอมักจะถ่ายรูปขนมที่เธอทำมาอวดผมทุกครั้งไป และชวนผมไปชิมบ้าง แต่ผมเลี่ยงที่จะไปพบ อ้างว่ามีงานเยอะ ต้องนัดคุยงานกับลูกค้าบ้าง ซึ่งมันก็คือความจริงนั่นแหละแต่ไม่ถึงกับไม่มีเวลาแค่ผมอยากจะพิสูจน์หัวใจตัวเองว่ามีมากพอที่จะอดทนรอได้ไหมหากวันหนึ่ง ผมจะไม่เห็นหน้าเธออีกเลย แต่ผมก็ห้ามหัวใจตัวเองไม่ได้เพราะผมคิดถึงเธอตลอดเวลา จนวันนี้ผมไม่สามารถอดทนได้ไหว ผมคิดถึงเธอ คิดถึงท่าทีน่ารัก คำพูดและน้ำเสียงที่แสนหวาน ผมตัดสินใจมาหาเธอที่ร้านตามที่เรานัดกันไว้ก่อนหน้า ผมกำลังเดินเข้าไปหาเธอในร้านแต่เจอกับแม่ของเธอที่ยืนดักหน้าอยู่ก่อนแล้วจนผมต้องหยุดชะงักเดิน
"ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย" แม่ของหนูดาพูดด้วยเสียงเรียบแล้วเดินไปข้างๆ ต้นไม้ที่อยู่ข้างร้าน
"มีธุระอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ"
"ฉันรักหนูดา หนูดาเป็นลูกสาวคนเดียวของฉัน"แม่ของหนูดาพูดแต่ไม่แม้จะมองหน้าผมด้วยซ้ำ เธอยืนหันหลังให้ผม
"ครับ ผมทราบดี"
"ฉันไม่อยากเห็นลูกของฉันลำบาก ฉันดูออกว่านายกำลังคิดอะไรกับลูกสาวฉัน...นายเข้าใจสิ่งที่ฉันพูดใช่ไหม ? " เข้าใจสิ ผมเข้าใจโดยไม่ต้องอธิบายอะไรต่อเลยแม้แต่น้อย
"ครับ" ผมตอบออกไปแค่นั้น ทั้งๆ ที่ในใจผมแทบกระอักเลือดผมรักหนูดาตั้งแต่ครั้งแรกที่เราเดินชนกันจนเราได้เจอกัน พูดคุยกันแต่ผมไม่แน่ใจว่าหนูดาเธอคิดเหมือนผมหรือเปล่า
"เข้าใจอะไรง่ายๆ ก็ดี...หวังว่าฉันจะไม่เห็นนายมาเพ่นพ่านแถวร้านหนูดาอีก" พูดจบแม่ของหนูดาก็เดินจากไป ทิ้งให้ผมเจ็บปวดพร้อมกับมองเข้าไปในร้านที่เห็นหนูดานั่งอยู่ตรงเคาน์เตอร์ชะเง้อมองประตู เธอรอผม ?
- ผู้เขียน
