ประกาศิตรักนายหัว

ซ้อมเลี้ยงลูก

    "เอ่อ แพรยังไม่ได้แต่งงานและยังเรียนไม่จบเลยค่ะ" เนื้อแพรบอกกระถินและไปนั่งลงป้อนราดหน้าให้น้องเชษ

    "น้องเชษมานั่งตรงนี้มาครับ มากินราดหน้าฝีมือพี่แพร" เนื้อแพรเรียกเชษมากินราดหน้า

    "ครับพี่แพรคนสวย" เชษวางของเล่นในมือและมานั่งรอกินราดหน้าอย่างว่าง่าย

    "กินเองได้ใช่ไหมคะคนเก่ง" เนื้อแพรถาม

    "กินเองได้ครับ เชษโตแล้ว" น้องเชษบอกเนื้อแพรและตักราดหน้ากินอย่างเอร็ดอร่อย น้องเชษรีบกินจนเลอะเทอะ เนื้อแพรเห็นดังนั้นจึงดึงเอาจานราดหน้ามาป้อนน้องเชษเสียเอง

    "มาน้องเชษ พี่แพรป้อน กินเสร็จเราไปอาบน้ำแล้วเล่นวาดรูประบายสีกับพี่แพรดีไหมคะ" เนื้อแพรถาม

    "ดีครับ พี่แพรใจดี สวยด้วย" เชษปากหวานใส่เนื้อแพร

    นายหัวเหมราชกลับมาถึงบ้านก็ถามกระถินแบบเย้าเล่น

    "ไงกระถินหางานให้นายหญิงทำหรือ" เหมราชถามกระถิน

    "อุ๊ยกระถินไม่กล้าใช้นายหญิงทำงานหรอกค่ะ เจ้าเชษรีบกินเถอะลูกเดี๋ยวงานจะเข้าแม่นะลูก" กระถินแก้ตัวกับเหมราชและรีบบอกลูกชาย

    "ไม่ใช่อย่างนั้น ฉันจะชมกระถินว่าทำดีมาก ให้นายหญิงฝึกไว้ เมียก็ต้องทำกับข้าวไว้รอผัว เลี้ยงลูกนี่ก็ซ้อมเลี้ยงลูกไว้ก่อนดีเลย เพราะฉันตั้งใจจะมีสักห้าคน" เหมราชพูดแก้ให้กระถินสบายใจ

    "อ๋อ ถ้าเรื่องนั้นกระถินไม่ต้องสอนหรอกนาย นายหญิงทำอาหารอร่อยมาก อีกอย่างนะคะเจ้าเชษนี่ติดนายหญิงแจ อีกหน่อยถ้านายมีลูกครบห้าคนคงไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้นายหญิงหรอกค่ะ คงติดแม่กันหมด" กระถินพูดไปเรื่อย

    "พอเลยค่ะทั้งสองคน แพรไม่มีลูกถึงห้าคนหรอกค่ะหยุดพูด พี่เหมไปล้างมือแล้วมากินข้าวได้แล้ว แล้วพี่ชาติละคะ" เนื้อแพรบอกให้ทั้งสองคนหยุดและถามถึงชาติชาย

    "ไอ้ชาติมันแวะที่บ้าน มันบอกให้กระถินเอาข้าวไปให้มันที่บ้าน มันจะอาบน้ำก่อนกินข้าว และก็บอกให้กระถินก็พาเจ้าเชษกลับด้วย" เหมราชบอก

    "อ้าวแล้วแพรจะอยู่กับใครละถ้าน้องเชษกลับบ้าน" เนื้อแพรถาม

    "แพรก็อยู่กับพี่ไง พี่ไม่ไปทำงานแล้ว จะอยู่บ้านกับแพร" เหมราชบอกเนื้อแพร

    "อ้าวแล้วทำไมไม่ไปละคะ" เนื้อแพรถาม

    "ก็อยากพัก พี่ป่วยอยู่นะแพรจะให้ทำงานอะไรเยอะแยะ อีกอย่างพี่ว่าจะสรุปบัญชีด้วย เลยไม่ไปคุมงานช่วงบ่ายให้ชาติมันจัดการแทน" เหมราชอธิบาย

    "อ๋อค่ะ ถ้าอย่างนั้นพี่เหมไปล้างมือมากินราดหน้ากันค่ะ เดี๋ยวแพรไปตักราดหน้าใส่ปิ่นโตให้พี่กระถินพาไปฝากพี่ชาติ" เนื้อแพรบอกเหมราชและเดินไปตักราดหน้า

    "เย็นๆ ถ้าพายุฝนไม่ตกหนักแพรจะไปหาเชษนะคะพี่กระถิน" เนื้อแพรบอกกระถินพร้อมกับส่งปิ่นโตให้

    "ค่ะนายหญิง พี่กลับก่อนนะคะ" กระถินรับปิ่นโตและลาเนื้อแพร

    "อร่อยจัง ไม่น่าเชื่อว่าคุณหนูเนื้อแพรจะทำราดหน้าได้อร่อยอย่างนี้ ขอเติมหน่อยหิวมาก" เหมราชชมและขอเติมอีกจาน

    "ได้ค่ะ เดี๋ยวแพรเติมให้ แม่สอนแพรทำ แพรทำไม่อร่อยเท่าแม่หรอกค่ะ" เนื้อแพรบอกอย่างถ่อมตน

    "นี่ก็อร่อยแล้วครับ พี่ชอบแล้ว" เหมราชชมพร้อมกับส่งสายตาหวานให้

    "เอ่อ แพรจะถามอยู่พอดีค่ะ พี่เหมจะให้แพรเปลี่ยนผ้าพันแผลให้มั้ยคะ จะได้ล้างแผลให้ด้วยค่ะ" เนื้อแพรถาม

    "ไว้ก่อนก็ได้ไว้ล้างเย็นนี้ครับ" เหมราชบ่ายเบี่ยงเพราะกลัวเนื้อแพรจะเห็นว่าแผลแค่รอยแมวข่วนเพราะลูกปืนแค่เฉี่ยวนิดเดียวไม่ได้กระสุนฝังในอย่างที่แกล้งสร้างเรื่อง

    "ค่ะ ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวแพรล้างจานก่อนพี่เหมจะไปทำบัญชีใช่ไหมคะ" เนื้อแพรถาม

    "ครับ ว่าจะสรุปบัญชีของเดือนนี้แต่2ชั่วโมงก็เสร็จแล้วครับ เสร็จแล้วเรานอนดูหนังกันไหม พี่มีหนังสนุกๆหลายเรื่องเลยนะสนใจหรือเปล่า" เหมราชบอกเนื้อแพร

    "ก็ดีกว่าอยู่เฉยๆแหละค่ะ" เนื้อแพรพูด

    จนถึงเวลาช่วงหัวคำฝนเริ่มตั้งเค้าว่าจะตกหนัก เมื่อเหมราชอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนเรียบร้อยแล้วเนื้อแพรเลยหยิบกล่องอุปกรณ์ทำแผลมาเตรียมล้างแผลให้เหมราช

    "มานั่งลงสิพี่เหม แพรจะทำแผลให้ แพรจะได้ไปอาบน้ำบ้าง" เนื้อแพรเรียกเหมราช

    "ยังไม่ต้องก็ได้ครับ" เหมราชปฏิเสธหน้าตามีพิรุธเล็กน้อย

    "ไม่ได้ แผลจะเป็นหนอง นั่งลงเดี๋ยวนี้" เนื้อแพรบังคับทำให้เหมราชยอมนั่งลง

    "พี่เหม ไหนบอกแพรว่าแผลฉกรรจ์ต้องผ่ากระสุนไง" เนื้อแพรดึงผ้าพันแผลออกจึงทำให้รู้ความจริง

    "อุ๊ยความแตกเลยอะดิ โธ่ แพรจ๋าก็พี่อยากให้แพรมาอยู่ด้วยนี่น่า" เหมราชยอมสารภาพผิดพยายามทำหน้าให้น่าสงสาร

    "พี่เหม พี่นี่มันร้ายจริงๆเลย พรุ่งนี้แพรจะให้พี่ชาติไปส่งแพรที่ท่าเรือ" เนื้อแพรพูดอย่างโกรธๆ ก้มลงเก็บอุปกรณ์ทำแผลและเดินเข้าไปอาบน้ำ

    เนื้อแพรอาบน้ำเสร็จ ก็แต่งตัวด้วยชุดนอนกระโปรงแขนยาวสีขาวออกมานั่งทาครีม และโลชั่น เนื้อแพรใช้เวลาอยู่หน้ากระจกนานมากจนเหมราชทนไม่ไหวต้องเรียกให้มานอน

    "แพรพี่อิจฉากระจกแล้วนะมานอนได้แล้วนะ ครีมก็ไม่ต้องทาเยอะหรอกแพรขาวอยู่แล้ว อยู่ใกล้ๆกับพี่เดี๋ยวเขาจะคิดว่าเป็นทางม้าลาย" เหมราชเรียกเนื้อแพรและบ่นไปด้วย

    "พี่ก็อย่ามาเข้าใกล้แพรสิ แพรยังไม่ง่วงพี่เหมนอนไปก่อนสิ" เนื้อแพรเถียง

    "ก็พี่หนาวอยากนอนกอดเมียแล้ว" เหมราชบอกเนื้อแพร

    "พูดให้มันดีๆนะพี่เหมใครเป็นเมียพี่ ช่วยให้เกียรติแพรด้วย แพรไม่ใช่แม่ผู้หญิงพวกนั้นของพี่ อย่ามาทำเป็นเล่นๆ แกล้งทำเป็นหมาหยอกไก่กับแพร" เนื้อแพรว่าเหมราชด้วยโกรธที่มาเรียกตนเองว่าเมีย

    "เป็นอะไรขึ้นมาอีกวะ พี่ไม่ได้ทำเล่นๆ อยากทำจริงๆ อีกอย่างนะแพรพี่ทำหมาหยอกไก่ที่ไหนกัน เราหมั้นกันแล้ว หมั้นกันมาปีกว่าแล้วจะอะไรอีก เออยังไม่ได้เป็นเมียแต่อีกปีเดียวแพรเรียนจบเราก็จะแต่งงานกัน" เหมราชพูด

    "ก็รอให้แต่งงานก่อน ยังไม่แต่งห้ามเรียกแพรว่าเมียแพรไม่ชอบ อีกอย่างแพรไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร ย้ำนะพี่เหมคิดดูให้ดีๆ ถ้าพี่เอาแพรทำเมีย พี่หมดสิทธิ์ในการไปนอนกับแม่ผู้หญิงคนอื่นเหมือนที่ผ่านมา ถ้าแพรจับได้เราจบกัน" เนื้อแพรพูดอย่างเอาจริง

    "ครับๆ พี่ไม่ไปนอนกับคนอื่นนอกจากเมี... เฮ้ย! นอกจากน้องแพรคนเดียว มานอนได้แล้ว" เหมราชพูดพร้อมกับตบฟูกนอนใกล้ๆตัวเองให้เนื้อแพรมานอน 

    เนื้อแพรจึงไปล้มตัวลงนอนหันหลังให้เหมราช เหมราชจึงค่อยๆขยับตัวมานอนใกล้ๆเนื้อแพร และเอามือกอดเอวบางไว้

    "เอ๊ะ พี่เหมปล่อยแพรอย่ามาทำรุ่มร่ามกับแพรนะ ขยับไปฝั่งโน่นเลยแพรอึดอัด" เนื้อแพรดิ้นผลักไสเหมราชทันที

    "โธ่แพรจ๋า ฝนมันตกพี่หนาวขอกอดหน่อย กอดกันอุ่นดีนะครับ พี่สัญญาจะไม่ปล้ำแพรแน่นอน เว้นเสียแต่แพรจะยอมพี่เอง อันนั้นก็ช่วยไม่ได้นะ" เหมราชอ้อนขอกอดเนื้อแพร

    "ปล่อย แพรไม่ให้กอด" เนื้อแพรไม่ยอมให้นอนกอด เหมราชจึงยอมปล่อยเพราะคิดว่ารอให้เนื้อแพรหลับก่อนก็ได้ค่อยแอบกอดเอา หลังจากเนื้อแพรหลับสนิทเหมราชจึงรอแอบกอดเนื้อแพรหลับไปอย่างมีความสุข