ประกาศิตรักนายหัว

เที่ยวงานวัด

    "ครับลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา แล้วไปเก็บของกลับบ้านกัน พี่จะพาไปเที่ยวงานวัดคืนนี้" เหมราชบอกเนื้อแพร

    "จริงหรือคะ จริงๆนะ" เนื้อแพรลุกขึ้นกระโดดเกาะแขนเหมราช

    "จริงสิครับ ไปเร็วไปล้างหน้า" เหมราชพูดยิ้มๆ เห็นเนื้อแพรมาเกาะแขนเป็นเด็กๆดูมันช่างสดใส ทำให้ตัวเขาเองกลับมาเป็นหนุ่มคึกคักอีกครั้ง

    เหมราชพาเนื้อแพรออกจากเกาะรังนกและขับรถต่อไปแวะที่บ้านเรือนเล็กของนายหัวเหมราชก่อนเพื่อเก็บของ ช่วง1ทุ่มตรง เหมราชก็พาเนื้อแพรไปงานวัดในตัวจังหวัดไม่ไกลกับบ้านของเนื้อแพรมาก

    "น้องแพรหิวข้าวไหม เราหาอะไรกินกันก่อนแล้วค่อยเข้าไปไหว้พระปิดทองฝังลูกนิมิตกัน" เหมราชบอกเนื้อแพร

    "แพรอยากกินขนมจีนน้ำยาแกงเผ็ด กับทอดมันกรอบๆ" เนื้อแพรบอกนายหัว

    "ได้ครับ ไปกินขนมจีนกัน" เหมราชตามใจเนื้อแพร เมื่อกินขนมจีนเสร็จเหมราชและเนื้อแพรก็เข้าไปกราบพระพุทธนิมิตร พระประทานในโบสถ์วัดป่าขอม เนื้อแพรและเหมราชก้มลงกราบพระพร้อมกัน และได้ปิดทองลูกนิมิตทั้ง9ลูก

    "น้องแพรอธิษฐานว่าอะไรเหรอพี่อยากรู้ อธิษฐานให้เราเป็นคู่กันหรือเปล่า" เหมราชถามเนื้อแพรแบบรุกจีบเต็มที่

    "เปล่าเสียหน่อย แพรอธิษฐานว่าขอให้แพรมีสุขปราศจากทุกข์ทั้งปวงค่ะ" เนื้อแพรพูดและยิ้มหวานอย่างมีความสุข

    "โธ่แพร ทำไมไม่อธิษฐานว่าให้เราคู่กันละครับ" เหมราชถาม

    "แล้วทำไมต้องพูดแบบพี่เหมว่าด้วยละคะ" เนื้อแพรถามกลับ

    "ใจร้าย" เหมราชพูด

    "พี่เหมรู้หรือเปล่าคะว่าทำไมต้องมีลูกนิมิต 9 ลูก" เนื้อแพรถามเหมราช

    "ไม่รู้สิ พี่ไม่ค่อยได้ศึกษาและไม่ค่อยได้มาวัดหรอก" เหมราชบอก

    "ค่ะ แพรก็ลืมไปถามพี่เหมต้องถามเรื่องผับเรื่องบาร์ แพรบอกให้ก็ได้ ที่มี 9ลูกเพราะลูกนิมิตแต่ละลูกเขาจะเอาไปฝังไว้ตามทิศต่างๆของพระอุโบสถ จำนวนแปดทิศด้วยกันค่ะ 8ทิศ 8 ลูกส่วนลูกที่9 เป็นลูกเอกค่ะจะฝังไว้กลางอุโบสถ ส่วนอีก8ลูกจะเอาไปใช้ฝังตามทิศต่างๆ โดยแต่ละลูกเปรียบว่าเป็นเสมือนองค์พระพุทธเจ้าและพระอรหันต์สาวกสำคัญๆ กล่าวคือ ลูกนิมิตที่ฝังทางทิศตะวันออก หมายถึง พระอัญญาโกณฑัญญะ ซึ่งได้ชื่อว่าผู้รู้ราตรีกาลนานคือ มีความรู้มากผ่านโลกมามาก ทิศตะวันออกเฉียงใต้ หมายถึง  พระมหากัสสปะ ผู้ได้รับการยกย่องว่าเป็นผู้ทรงธุดงค์คุณ ทิศตะวันออกเฉียงเหนือ หมายถึง พระราหุล ผู้เป็นเลิศทางการศึกษา ทิศใต้ หมายถึง พระสารีบุตร ผู้เลิศในทางปัญญา ทิศเหนือ หมายถึง พระโมคัลลานะ ผู้เลิศทางฤทธิ์ ทิศตะวันตก หมายถึง พระอานนท์ ผู้เลิศในทางพหูสูต ทิศตะวันตกเฉียงใต้ หมายถึง พระอุบาลี ผู้เลิศในทางวินัย ทิศตะวันตกเฉียงเหนือ หมายถึง พระควัมปติ ผู้เลิศในทางลาภและรูปงาม ส่วนลูกนิมิตกลางโบสถ์ก็คือ องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า" เนื้อแพรอธิบายเสียยืดยาว

    "โอ๋ รู้ลึกมาก แพรรู้ได้ยังไงจ๊ะ" เหมราชถามสีหน้าทึ่งในความรอบรู้ของเนื้อแพร

    "ก็ตอนเด็กๆ แพรมาทำบุญที่วัดกับคุณยายบ่อยๆค่ะ คุณยายชอบเล่าให้แพรฟัง" เนื้อแพรบอกเหมราช

    "แม่หญิงสายบุญแท้ ว่าแล้วทำไมแพรถึงได้สวยเหมือนนางฟ้าทำบุญมาดีนี่เอง เป็นบุญของพี่ด้วยที่แม่หาเมียให้ เลยได้เมียสวยแบบนี้" เหมราชเริ่มรุกจีบเนื้อแพรอีกแล้ว

    "อย่ามาเนียนค่ะใครเป็นเมียพี่เหม แพรรู้หรอกค่ะพี่เหมก็ไม่ได้เต็มใจจะหมั้นกับแพรตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เป็นเพราะป้าสาบังคับ แพรก็โดนแม่ขอร้องต่างหากละคะ" เนื้อแพรพูดแก้

    "ตอนนั้นยอมรับว่าไม่อยากหมั้น ตอนนี้ก็ไม่อยากหมั้นแต่อยากแต่งเลย" เหมราชพูดพร้อมกับส่งสายตาเจ้าชู้ใส่

    "พอเลยค่ะ แพรไม่หลงกลคนเจ้าชู้หรอก ไปซื้อขนมจากกันค่ะแพรอยากกิน" เนื้อแพรเปลี่ยนเรื่องชวนเหมราชไปซื้อขนมจาก เมื่อได้ขนมจากแล้วก็พากันไปนั่งดูมโนราห์

    "แพรชอบดูมโนราห์เหรอครับ พี่ไม่คิดว่าแพรจะชอบ"เหมราชถาม

    "แพรชอบค่ะ หนังตะลุงก็ชอบดูค่ะ ว่าแต่พี่เหมเถอะค่ะเบื่อไหมคะมันไม่เหมือนเสียงเพลงในผับนะ" เนื้อแพรถาม

    "แขวะพี่อีกแล้ว ก็บอกแล้วไงเดี๋ยวนี้พี่ทำตัวดีแล้วไม่เที่ยว ไม่มั่ว ทำดีรอเมียเห็นใจ" เหมราชพูดและแอบหยอดลูกอ้อนด้วย

    เมื่อนั่งดูมโนราห์ไปได้สักพัก นายหัวเหมราชก็ชวนเนื้อแพรไปปาลูกดอก 

    "น้องแพร เคยเล่นปาลูกโป่งหรือเปล่า" เหมราชถาม

    "เคยค่ะ แต่แพรปาไม่ถูกเลย" เนื้อแพรบอก

    "ไปปาไหมละพี่จะปาเอาตุ๊กตาตัวใหญ่ให้แพรเอากลับบ้านไปนอนกอดเลย" เหมราชชวน

    "จริงหรือคะ ขี้โม้หรือเปล่า" เนื้อแพรพูดกับเหมราช

    "เอาเป็นว่าถ้าพี่ปาตุ๊กตาให้แพรได้ แล้วพี่จะได้อะไร" เหมราชถามบ้าง

    "แพรจะเป็นคนจ่ายค่าลูกดอกให้เองค่ะ" เนื้อแพรพูดยิ้มๆ

    "ค่าลูกดอก พี่ไม่อยากได้ อยากได้อย่างอื่น" เหมราชพูดสวนกลับมา

    "จะเอาอะไรละพี่เหม" เนื้อแพรถาม

    "จะเอาเมียได้หรือเปล่า" เหมราชกระซิบถาม

    "ไอ้พี่เหม ขนาดในวัดยังไม่เว้นนะคะ จะไปปาไหมคะลูกโป่ง" เนื้อแพรพูดแก้เขิน

    "ไปครับ แต่แวะซื้อน้ำตาลสดเย็นๆกินก่อน พี่หิวน้ำ" เหมราชจูงมือเนื้อแพรพาไปซื้อน้ำตาลสดและพาไปปาลูกโป่งได้ตุ๊กตามากอด 2 ตัว

    "ว้าย ได้อีกแล้วปาโดนหมดเลย พี่เหมเก่งจังเลยค่ะ" เนื้อแพรพูดอย่างตื่นเต้นคว้าตุ๊กตาตัวที่2มากอดไว้

    "เอาอีกไหม แต่พี่ว่า2ตัวก็พอ ไว้มีลูกสาวกันเมื่อไหร่พี่พามาปาใหม่เอาไว้ให้ลูกเล่น" เหมราชพูดยิ้มๆ

    "ใครจะมีลูก แพรไม่มีหรอกค่ะและแพรก็อยากได้ตุ๊กตาไว้เล่นเอง" เนื้อแพรพูดแก้เขิน

    "ไม่ต้องเขินหรอก ยังไงแพรก็ต้องมีเพราะพี่ไม่ได้เป็นหมัน ว่าแต่แพรจะอยู่ดูหนังตะลุงต่อหรือเปล่า" เหมราชถามเพราะหนังตะลุงเป็นมโหรสพที่เล่นดึกมากกว่าการรำมโนราห์

    "กลับเลยดีกว่าค่ะ ดึกมากกลับถึงบ้านแพรกลัวโดนแม่ดุ" เนื้อแพรบอกเหมราช

    "แล้วใครบอกว่าวันนี้พี่จะไปส่งแพรที่บ้านพี่จะพาแพรกลับปากพะยูนบ้านพี่ต่างหาก" เหมราชพูด

    "อ้าว แพรจะกลับบ้าน วัดนี้กับบ้านแพรอยู่ห่างกัน5กิโลเองนะ ทำไมต้องพาแพรกลับไปกับพี่อีกละคะ" เนื้อแพรโวยวาย

    "ก็มันดึกแล้วพี่เกรงใจว่าที่พ่อตา นะแพรกลับบ้านไปนอนบ้านพี่ก่อนแล้วพรุ่งนี้พี่จะพามาส่งนะครับ" เหมราชพูดหาเหตุผลเข้าข้างตัวเองเพื่อจะได้พาเนื้อแพรกลับไปนอนกอดอีกสักคืนสองคืนก่อนที่ตนเองจะต้องรีบกลับเกาะรังนกไปทำงาน