คนนอกสายตา

ตอนที่ 4

ตอนที่ 4

ท่านรองเร่งควบม้ามาที่จวนของตระกูลหยางของหยางหลิวชิง เพื่อพบกับสตรีในดวงใจ เสี่ยวอวี้ ยิ้มเบิกบานใจไม่น้อย เมื่อเห็นว่าผู้มาใหม่เป็นใคร

เขาคือคู่หมายของนาง เดินทางรอนแรมมาจากเมืองหนาน มากับมารดาเพื่อจะพูดคุยกับว่าที่เจ้าสาวของเขา คือเสี่ยวอวี้

ท่านรองเห็นเช่นนั้น รู้สึกราวกับว่าตนเองมาช้าไปอีกก้าวแล้ว เขาไม่ลดละ เดินไปยังสามคนนั้นที่กำลังจะเอ่ยชักชวนเข้าไปด้านใน

“เสี่ยวอวี้ ข้าขอพูดกับเจ้าสักนิด”

เสี่ยวอวี้เมื่อเห็นว่าท่านรองแม่ทัพ ถือดอกไม้มาอีกเช่นเคย นางยื่นมือไปรับ ด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ ดวงตาของนางซ่อนความปวดร้าวเอาไว้

เมื่อแผ่นหลังกว้างหยุดการเดิน เสี่ยวอวี้ จึงมองแผ่นหลังของเขา ยามนั้นเขาเคยปกป้องนางให้นางพ้นจากคมกระบี่ ที่มุ่งเข้ามา หมายจะสังหารพวกนางสองคนพี่น้อง

นางเป็นหนี้ชีวิตเขา แต่หนี้ชีวิต มิอาจจะมอบใจให้เขาได้ เพราะนางต้องรักษาคำสัญญา คำสัญญาที่นางจะต้องทำตาม

“ท่านรองเจ้าคะ ได้โปรดตัดใจจากข้าน้อยเสียเถิดเจ้าค่ะ ท่านอย่าทำให้ตนเองเจ็บปวดเช่นนี้” เสี่ยวอวี้ไม่สบายใจ ที่เห็นใบหน้าคมคาย และยิ้มแย้มอยู่เสมอ แต่ทว่าดวงตาของเขากลับดูจะเศร้าไม่น้อย

“เจ้าเป็นห่วงข้า เสี่ยวอวี้เจ้าไม่แต่งงานไม่ได้หรือ เจ้าแต่งงานกับข้านะ ข้ายินดีชดเชยของหมั้นหมาย ที่ตระกูลเจ้ารับมา ข้ายินดี” เขารีบร้อนเอ่ยขึ้น

และไม่คิดให้ถ้วนถี่เสียก่อน นางจะรู้สึกเช่นไร เหมือนเป็นการหยามนางหรือไม่ พอนึกได้ทีหลังก็เหมือนว่าตนเองไม่อาจจะถอนคำพูดนั้นกลับมา

“ท่านรองเจ้าคะ ของหมั้นหมายอันใด ข้ามิเคยได้รับมันมา แต่มันเป็นคำสัตย์สาบานที่ให้ไว้ ข้าไม่อาจจะผิดคำพูดที่ให้ไว้ กับท่านพ่อ ท่านแม่ได้เจ้าค่ะ ท่านรองโปรดเห็นใจข้าด้วย” นางเจ็บปวดไม่น้อยเช่นเดียวกัน แต่ก็ไม่อาจจะทำให้ บิดา มารดา รวมถึงตระกูลของนางเสียชื่อเสียง

“เสี่ยวอวี้ เจ้าให้ข้าเห็นใจเจ้า แต่เจ้าไม่เห็นใจข้าหรือ รู้หรือไม่ ข้าทรมานเจ็บปวดไม่น้อย” ท่านรองพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อรั้งให้นางอยู่ต่อ และแต่งงานกับเขา

แม้ว่าเขาคิดหมายอยากจะกำจัดชายคนนั้นให้ออกไป แต่หากนางรู้เข้าทีหลัง เขาจะถูกนางเกลียดชังหรือไม่ ที่ทำเรื่องเลวทรามเช่นนี้

“ข้าเองก็หาได้ไร้ความรู้สึกอันใดไม่ ข้าเองก็เจ็บปวดไม่น้อย” ในที่สุดนางก็ได้พูดความรู้สึกแท้จริงออกไปแล้ว ดวงตาของนางรื้นแดงมีน้ำใส ๆ เอ่อคลอที่ดวงตางดงามของนาง

“เสี่ยวอวี้” ท่านรองเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็ก ที่เขาเคยโอบกอดปลอบขวัญยามมีภัยร้าย

นางกำลังร้องไห้ออกมา เขาเจ็บปวดนัก คำเอ่ยเรียกของเขานั้นดูจะแผ่วเบาแต่แฝงไปด้วยความอบอุ่นและเป็นห่วงนัก

“ท่านรอง ท่านกับข้า เรามิได้แต่งงานกันก็จริง ข้าขอเพียงแค่ท่าน ได้พบคนที่รักท่านจริง ขอให้ท่านได้พบเจอสตรีที่ดีและเพียบพร้อมเหมาะสมกับท่าน” นางไม่อาจจะให้เขา

จมปลักอยู่กับนาง

ถึงอย่างไร หากไม่มีคู่หมาย นางก็ไม่อาจจะเป็นภรรยาของเขาได้ ด้วยฐานะของนางที่เป็นเพียงแค่สาวใช้ หาใช่คุณหนูในห้องหอ ชาติตระกูลดี

“มีเพียงแค่เจ้าเท่านั้น เสี่ยวอวี้ ข้าจะรักเพียงแค่เจ้า” เขามั่นใจเต็มเปี่ยม และมิคิดว่าจะรักใครได้อีก

“ข้าไม่อาจจะรักท่านได้ พรุ่งนี้ข้าต้องไปแล้ว ข้าขอให้ท่านพบเจอรักแท้” เสี่ยวอวี้ พูดก่อนที่นางจะเร่งฝีเท้าให้เร็ว เพื่อจากไป

ท่านรองทำอันใดไม่ถูกเมื่อเห็นร่างบอบบางวิ่งหนีเขาไปแบบนั้น เห็นแผ่นหลังเล็ก ๆ สั่นไหว เขาเองเจ็บปวดไม่น้อย และรู้สึกวูบไหวไม่ต่างจากนาง

ผ่านมาเดือนกว่า ๆ หลังจากเสี่ยวอวี้ แต่งงานไป เขาก็ดื่มสุราเมามายทุกวัน หวังเพื่อให้สุรานั้นย้อมใจทำให้เขาหายเจ็บปวด บรรเทาการไปได้บ้าง แต่เปล่าเลย

เขายังรู้สึกเช่นนั้นอยู่ ยังรักนางเหมือนเดิม ทุกครั้ง วันนี้เขาตื่นแต่เช้า เพื่อมายังจวนของสหายของเขา หยางหลิวชิงนางใกล้คลอดเต็มที

ยามเมื่อเห็นสายหายทั้งหลายมีความรัก ยกเว้นเพียงเขาแค่คนเดียว ก็รู้สึกเหมือนตัวประหลาด เขาทนความเศร้าเสียใจไม่ได้

ตอนเย็นมีนัดกับ บรรดาสหายทั้งหลาย ไปยังจวนของท่านอ๋อง และในวันนี้ เขาก็ได้ดื่ม สุรารสเลิศ ที่ผสมยาบำรุงเข้าไปด้วย

เขาหาได้ใส่ใจไม่ ในเมื่อสุราที่เขาดื่มเข้าไป ราวกับน้ำชา ที่มีเพียงแค่รสชาติฝาดเฝื่อน หาได้หวานหอมบาดคอเหมือนเช่นเคยไม่

ดึกสงัด ภายในตระกูลหวัง ก็เงียบเหงา ไร้เงาของพี่ชาย ที่ลู่ฟางหลิน รอคอยให้เขากลับมาเช่นเดิม ไม่ว่าจะดึกขนาดไหน นางก็มักจะออกมารอให้เขากลับจวนเช่นนี้อยู่เสมอ

แม้ว่าเขาจะห้ามไม่ให้นางมาคอย แต่นางก็ไม่อาจจะทำได้ ขอเพียงแค่ได้เห็นว่าเขากลับมา นอนพัก เพียงแค่นี้นางก็สุขใจแล้ว

ร่างบอบบาง นั่งอยู่เก้าอี้ในสนามหญ้าบริเวณสวนดอกไม้ ด้านหน้าของจวน นางแหงนหน้าขึ้นไปมองดวงดาวบนท้องฟ้าเหมือนเช่นเคย

พร้อมกระชับผ้าคลุมไหล่เอาไว้ ยามเมื่อสายลมพัดทำให้นางรู้สึกหนาวเย็น จนขนลุกขึ้นมา แม้ว่าอากาศภายนอกจะหนาวเหน็บ แต่ใจของนางก็ยังคงอ้างว้างไร้คนเหลียวแลและเห็นใจ

จะมีสักวันหรือไม่ที่เขาคนนั้นที่นางปักใจจะหันมองนางกลับมาบ้าง จะมีสักครั้งหรือไม่ที่เขาเห็นนางเป็นสตรีมิใช่น้องสาว

จะมีสักครั้งหรือไม่ที่เขามองนางอย่างเปิด ก็คงจะไม่มีสักครั้ง ที่เขาคิดกับนางเพียงแค่คำว่าน้องสาวของเขาเท่านั้น

สตรีนอกสายตาอย่างไรก็คงเป็นอย่างนั้น มิอาจจะเป็นคนในสายตาของเขาเช่นเสี่ยวอวี้ไปได้ นางก็เพียงแค่อยากจะรอให้พี่ชายกลับจวน ไม่ว่าจะดึกขนาดไหน นางพร้อมที่รอคอยให้เขากลับมา เพราะเขาคือคนสำคัญสำหรับนาง

และนางก็เป็นเพียง คนนอกสายตา สำหรับเขา ใจช้ำ ๆ ของนางไม่เคยชินเสียที นางเป็นได้เพียงแค่ น้องสาวของเขา หาใช่สตรีคนรักเขาไม่

อีกอย่างนางชอบนักอากาศยามนี้ ยามดึกสงัดมองดูหมู่ดาวมากมายที่พากันประชันแสงวับวาวนั่น มันทำให้รู้สึกหายอาการชอกช้ำใจไปได้มาก

คนตัวเล็กเหม่อมองอยู่เช่นนั้น นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่ ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ เสียงเอะอะโวยวายด้านนอกก็ดังขึ้น น้ำเสียงของพี่ชาย คนที่นางเฝ้ารอ ในที่สุดเขาก็กลับมาแล้ว

“ข้าไม่เมา ข้าไม่กลับ เสี่ยวอวี้ ข้ารักเจ้า” เสียงคนเมาโดนโซเซ ถูกหิ้วปีกลงจากรถม้า โดยสหายอย่างท่านกุนซือ