สามชั่วโมงต่อมา
หลังจากถูกคะยั้นคะยอให้ดื่มเป็นเพื่อนมาตลอดสามชั่วโมง ฝ้ายเพิ่งจะรู้สึกโล่งอกก็ตอนที่คนตัวโตที่นั่งอยู่ข้างๆ ฟุบหน้าลงไปบนโต๊ะ เธอไม่มีแรงจะดึงเขาขึ้นมา เพราะดื่มไปไม่น้อยเหมือนกัน จึงปล่อยเขาไว้แบบนั้น และพยายามมองหาตัวช่วย
งานวันแรกก็หนักเลย ขนาดดื่มบ้างไม่ดื่มบ้าง ยังรู้สึกมึนๆตึงๆที่หัว เมื่อมองเห็นเจ้าของร้านอยู่ไม่ไกล ก็หอบหิ้วร่างกายเดินไปหา เพื่อรายงานว่าจะให้ทำยังไงกับลูกค้าคนสำคัญต่อ
“คุณเหมเมาหลับไปแล้วค่ะ!”
หลงลีมองคนที่เดินเข้ามารายงาน เขามองคนทั้งสองอยู่ตลอด แม้จะไม่ค่อยว่าง แต่ทุกครั้งที่ว่างจำต้องแอบมาส่องดู เพราะไม่ไว้ใจใครเลยสักคน แต่แปลกที่เหมราชไม่โวยวายอย่างที่เขาคิดไว้ ถือว่าเธอทำงานได้ดี ถึงดีมาก
“ช่วยพยุงไปที่ชั้นบนทีสิ ตอนนี้ทุกคนกำลังยุ่ง”
หลงลีมองปราดไปทั่วบริเวณ เมื่อไม่เห็นใครที่พอจะช่วยพาเหมราชขึ้นไปข้างบนได้ จึงเลือกไว้วานเธอที่ดูจะย
