ก๊อก! ก๊อก!
ยืนรอเงียบๆ เพื่อบอกลาเจ้าของห้องอีกครั้ง เธอไม่กล้ารบกวนเขานาน เป็นแค่คนแปลกหน้าต่อกัน รบกวนแค่นี้น่าจะพอแล้ว ปัญหาที่เธอเจออยู่ เธอต้องแก้เอง หนีไปก็ใช่ว่าปัญหามันจะจบ เธอต้องใช้ชีวิตอยู่ที่มหาวิทยาลัยร่วมเดือน มันต้องเจอกันอยู่แล้ว เลยอยากกลับไปเผชิญหน้า แก้ปัญหาที่เกิดขึ้นเอง
แอ๊ด!
“ฉันจะกลับแล้วค่ะ คุณเหม”
“มานี่ มาดูนี่”
เหมราชลากตัวเธอเดินเข้ามาให้ห้องนอนของตัวเอง เดินผ่านไปจนถึงหน้าต่างที่อยู่ติดกับระเบียง ชี้มือให้เธอดูผู้ชายสามสี่คนด้านล่าง ผู้ชายคนนึงรูปร่างหน้าตาคุ้นเคย เขาไม่รู้ชื่อมัน แต่เธอต้องรู้จักมันดีแน่ๆ เพราะมันคือคนที่ดึงรั้งกับเธอวันนั้น
“จะกลับใช่ไหม?”
เหมราชกระซิบเสียงเบา ยอมให้กายสาวหวาดกลัวขยับเข้ามาซุกในอก แผ่นหลังแนบชิดจนเขาเผลอเบียดตัวเข้าหา กลัวขนาดนี้ทำเป็นอวดเก่งจะกลับไปอยู่คนเดียว อยู่กับเขามันแย่ตรงไหน ห้องก็ฟรี ข้าวก็ฟรี ทีวีก็มีให
