หลังจากนั้นไม่นาน ปืนใหญ่ขับรถพาน้ำฟ้ามาหาของกินที่ร้านอาหารใกล้ห้าง กินเสร็จห้างก็เปิดพอดี ไม่ต้องเสียเวลานั่งรอ เดินเข้าไปเลือกซื้อของต่อทันที
“อยากได้อะไรเลือกเลยนะ ของที่จำเป็นอะ”
เขาเองก็ไม่เคยซื้อของเข้าบ้าน ส่วนใหญ่มีแต่แม่บ้านที่แม่ของเขาจ้างมาให้ดูแลบ้านเป็นคนซื้อทั้งหมด เลยผลักหน้าที่เลือกซื้อของให้เป็นของน้ำฟ้าไป ส่วนตัวเขาอาสาเข็นรถให้ งานง่ายๆที่ไม่ต้องใช้สมองอะไรเลย
“ฟ้าทำอาหารไม่เป็นนะคะ”
ประโยคบอกเล่าของเธอ ไม่ได้ทำให้ว่าที่สามีที่จะแต่งงานกับเธอในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้าแปลกใจเลยสักนิด ปืนใหญ่ยักไหล่ขึ้นลงนิดๆ เรื่องกับข้าวเขาไม่คิดมากหรอก ซื้อกินก็ได้ ไม่ก็ชวนไปกินข้างนอก หรือไม่ก็จ้างแม่ครัวเอา ไม่มีปัญหาสำหรับเรื่องเล็กน้อยแค่นี้
“ไม่คาดหวังอยู่แล้ว”
“ถึงคาดหวังฟ้าก็ไม่มีให้”
ใบหน้าสวยบึงตึงเมื่อได้ยินคำตอบกลับมาจากว่าที่สามี หรือเธอต้องลงเรียนทำอาหารดี เผื่อว่าท
