“จงรีบเร่งเตรียมตัวเดินทางก่อนค่ำมืด บ้านของข้าอาจไม่สมเกียรติชายาเอกนัก แต่ก็ยังดีกว่าปล่อยให้เป็นอันตรายอยู่กลางป่าเขาเช่นนี้” ลู่เหวินเจี๋ยกล่าวโดยไม่มองหน้านาง ก่อนนี้เขาใช้เวลาหลายชั่วยามนึกหาเหตุผลที่จะไม่พาผิงอันกลับเข้าที่พักของตน แต่เมื่อประเมินดูแล้ว ปล่อยนางไว้เช่นนี้คงได้ไม่คุ้มเสีย หากเกิดอันตรายขึ้นกับชายาเอก เขาคงรับผิดชอบมิไหว
“อยู่ที่นี่ไม่ได้ลำบากอะไร ท่านแม่ทัพกลับไปพักผ่อนเถิด”
ผิงอันยกมือขึ้นมาบังลมที่ปลิวกระทบใบหน้า ก่อนจะโอบกอดร่างของตนเองตามสัญชาตญาณ ลมหนาวของนี่ที่เปรียบเสมือนเข็มทิ่มแทงผิวเรียบเนียน เสื้อคลุมบางเบาตามสมัยนิยมไม่ช่วยให้นางรู้สึกอบอุ่นขึ้นได้แต่อย่างใด
“ยังจะมาปากดี เจ้าหนาวตายเสียก่อนก็มิใช่ปัญหาของข้า ห่วงก็แต่บ่าวไพร่ที่ต้องมารับกรรมเพราะนายหญิงของบ้านไม่รู้จักคิด หยิ่งทะนงในศักดิ์ศรีของตนไม่ถูกที่ถูกเวลา”
ลู่เหวินเจี๋ยเอ็ดพร้อมกับเดินตรงเข้
